Zoé: “Kinderen blijven hoop houden dat het weer goedkomt”

Het staat nog vers in Zoé’s geheugen gegrift: het moment waarop zij en Menno de kinderen vertelden dat ze uit elkaar gingen. “De kinderen verdrietig, wij verdrietig, en samen huilend aan de keukentafel. Het is nu bijna vier jaar geleden, en hoe lang dat misschien ook lijkt, de herinnering wordt er niet plezieriger op. Zeker niet als je je bedenkt dat we nu, vier jaar later, nog steeds in één huis wonen…”

Recipe for disaster

Zo verliefd als Zoé en Menno waren toen ze elkaar net kenden, zo diepgeworteld was de haat en het wantrouwen toen ze besloten uit elkaar te gaan. “We kregen drie kinderen in vier jaar tijd, het restaurant waar Menno als manager werkte ging tijdens de pandemie failliet, en we zaten ook nog eens allemaal thuis. A recipe for disaster.”

Tijdelijk uit elkaar

Maanden van afwisselend knallende ruzies en elkaar vervolgens dagenlang negeren gingen zowel Zoé en Menno als de kinderen niet in de koude kleren zitten. “We merkten dat dit ongeveer het slechtste was wat je als ouders kunt doen, en gingen in relatietherapie. Dit hebben we even volgehouden, maar al snel kwamen we tot de conclusie dat wat afstand beter zou zijn. We gingen tijdelijk uit elkaar.”

Niet meer verder

In die periode gingen Menno en Zoé afwisselend ergens logeren. “Menno sliep vaak bij zijn beste vriend op de bank en ik lag bij mijn moeder op mijn oude kamertje. Niet ideaal, maar wel fijn om uit te zoeken wat we nou wilden. Deze periode was goed om in te zien hoe we verder moesten, maar het vrat ook energie. Menno en ik hakten de knoop door: het is klaar zo. We willen niet meer samen verder.”

Geen geld

Omdat de huizenprijzen al jaren fors stijgen en Menno een tijd geen werk had, waren er weinig reserves. “We waren hartstikke blut. We konden heus nog wel normaal eten en drinken kopen, maar voor ‘extra’s’ als een dure scheiding en een extra appartement dat ook geschikt is voor drie kinderen, was geen geld. Menno en ik besloten dat we samen in ons huis zouden blijven wonen, en Menno installeerde zich op een eenpersoonsbedje in het washok. Verre van ideaal, maar zo was het nou eenmaal.”

Houden hoop

Waar Zoé en Menno de situatie waarin ze gescheiden zijn maar nog samenwonen niet prettig vinden, denken de kinderen daar anders over. “Zij willen helemaal niet dat er iets verandert en hebben nog steeds de hoop dat Menno en ik weer bij elkaar komen. Die hoop is puur gebaseerd op het feit dat we nog onder één dak wonen en regelmatig samen aan de ontbijt- en dinertafel zitten. Menno en ik verschillen enorm van elkaar, zeker nu we geen stel meer zijn. Maar de kinderen zien vooral alles wat er nog wél is.”

Nieuwe vriend

Wat de kinderen niet weten, is dat Zoé al een tijdje een nieuwe vriend heeft. “We zijn een paar maanden samen en hebben het heerlijk. Ook hij is gescheiden en elkaar zien is dus niet altijd makkelijk. In de weekenden dat ik ‘bij mijn moeder in mijn oude kamer lig’, ben ik bij hem. Menno weet dit ook en gunt het me. Ook hij is aan het daten en spreekt met vrouwen af. Niet meer dan normaal; we zijn al vier jaar uit elkaar.”

Nog te vroeg

Omdat de relatie van Zoé nog vrij pril is en ze geen overhaaste beslissingen wil nemen, heeft ze haar nieuwe liefde nog niet aan de kinderen voorgesteld. “Ik wil niet dat ze wennen aan een andere man als het vervolgens geen stand houdt. Ook hij denkt er zo over, en dat zorgt ervoor dat we elkaar eerst rustig willen ontdekken. Wie weet wordt het wat en ga ik met hem samenwonen. Maar om daar nu iets over te zeggen, is veel te vroeg.”

Hartstikke zielig

Ondanks diverse gesprekken met de kinderen over dat het niet meer goed gaat komen tussen papa en mama, blijft de hoop bestaan. “Altijd als we samen naar een oudergesprek zijn geweest of wanneer we als gezin Pasen of Kerst vieren, zie je dat ze elkaar hoopvol aankijken. Die kleine oogjes die zeggen: het komt toch nog goed. Dat moment wil ik dan niet verpesten en houd mijn mond. Maar eigenlijk vind ik het gewoon hartstikke zielig.”

Bovenste afbeelding: Jorge Salvador via Unsplash