Net heb ik het nieuwe boek ‘Partycrash’ van collega schrijver Roelof Broekman uit, als ik ’s avonds thuis kom van een lange dag werk. Mijn oudste zoon van 15 heeft een dagje zitten chillen met wat vrienden. Terwijl hij boven zit te gamen, zie ik in de woonkamer de restverschijnselen van een gedeelde maaltijd voor de tv. In de vensterbank ontwaar ik een kroonkurk. Met daarop de afbeelding van een bekend biermerk. Als ik zijn tas die hij achteloos voor de trap heeft neergekwakt optil en weg zet, hoor ik glasgerinkel en voel een paar flesjes. Mmh, wat nu?
Partycrash
‘Partycrash’ beschrijft hoe het feestje van een 15-jarige gymnasiaste volledig uit de hand loopt door ongenode gasten, drank, drugs en diefstal. De ouders waren in de veronderstelling goede afspraken te hebben gemaakt. Vol vertrouwen in hun dochter gaan zij elders slapen. Om de volgende dag van een koude kermis thuis te komen. In de zoektocht naar de toedracht ontdekt de schrijver hoe ieder elkaar de hand boven het hoofd houdt en hoe ouders zich lijken te hebben gedistantieerd van het gedrag van hun kinderen. Broekman roept op om als ouders toch steeds het gesprek aan te gaan met je kind en ondanks hun steeds groter wordende zelfstandigheid betrokken te blijven bij hun doen en laten – al heb je niet meer alles in de hand en doen kinderen buiten medeweten van de ouders toch dingen die zij – ook wettelijk gezien – niet mogen.
Dubbele gevoelens
Terugdenkend aan mijn eigen puberteit snap ik goed hoe aantrekkelijk het is om grote mensendingen uit te proberen en erbij te willen horen. Daarbij ken ik de waarde van het hebben van geheimpjes voor je ouders. Mijn ouders mogen achteraf blij zijn dat ze niet alles hebben geweten. Dus ik voel ook sterk ‘been there, done that’. En daarmee meteen: wie ben ik dan om andere pubers aan te spreken op hun avontuurtjes? Toch voel ik me tevens geroepen om in elk geval het gesprek erover aan te gaan met mijn zoon. Weten en negeren past niet goed bij mijn ouderschap. Verder is inmiddels bekend dat alcohol echt niet goed is voor de nog niet volledig ontwikkelde hersenen. Nu zal er niet direct na een biertje schade zijn. Maar als één biertje een keer goed gevonden wordt, kan de grens makkelijk opschuiven naar regelmatig eens een biertje. Bovendien ben ik in het licht van het gegeven dat verkoop van alcohol aan minderjarigen verboden is, ook nieuwsgierig naar het antwoord op de vraag hoe hij eraan is gekomen.
Doorverkoop
Met een betrapt gevoel legt hij me uit hoe je bij de Poolse supermarkt om de hoek van school makkelijk mensen kunt vinden die drank voor je willen halen. Daarbij meteen ook wat wiet en andere rookwaar aanbiedend. Hij zegt het me bijna met de bedoeling me duidelijk te maken dat hij nog meer had kunnen gebruiken dan alleen een biertje, dat hij eenmaal drinkend niet eens lekker had gevonden. Van andere kinderen van school weet hij waar er meer van dit soort plekken zijn, waar je makkelijk drank kunt krijgen. Ik ben blij met zijn openheid en eerlijkheid, maar ook geschokt hoe er dus een netwerk bestaat dat kinderen gemakkelijk voorziet van drank en drugs. Hoe zit het dan met het handhaven van het verbod alcohol te verkopen, als er buiten winkels gewoon wordt doorverkocht? Een gevoel komt bij me op dat ik hem liever in de veilige omgeving thuis onder ons toezicht af en toe eens wat laat proberen, dan hem los wil laten en daarmee over laat aan een illegaal circuit op straat.
In gesprek gaan en blijven
Al pratend met hem weet ik eigenlijk nog helemaal niet waar dit gesprek naartoe moet gaan. Moet ik hem straffen? Hij vindt de ontdekking eigenlijk beschamend genoeg. Dat kan ik me voorstellen. Ik vind het vooral belangrijk hem te laten weten dat stiekem gedrag iets doet met vertrouwen en daarmee met hoeveel ruimte ik hem wil geven in het licht van zijn behoefte aan zelfstandigheid. We spreken voor nu af dat hij de troep gaat opruimen en dat we er vooral over in gesprek blijven. Ik denk dat we dat als ouders en maatschappij ook moeten gaan en blijven doen als het gaat om dit thema dat vele kanten kent. In die zin raakt ‘Partycrash’ precies de dilemma’s van deze tijd en komt het als geroepen. Laten we dus praten.
Mayke Smit is een ervaren trainer en coach die mensen begeleidt in het loskomen van patronen of van elkaar in of na hun relatie. Over de emotionele verwerking die komt kijken bij scheiding heeft zij de roman Los geschreven, waarvan zojuist de derde druk is verschenen. In Los lees je hoe Floor zichzelf na haar scheiding weer terugvindt in de training ‘Je leven na een echtscheiding’. Een herkenbaar en inspirerend verhaal over relaties.
