Nieuw jaar, nieuwe kansen, wrijf ik in mijn handen. Ergens halverwege november ging het mis. De pepernoten sprongen steeds dansend mijn winkelwagentje in. Gevolgd door juichende marsepeinen aardappeltjes die steeds mijn naam riepen. Pure overmacht dus. Deze trend zette door tot eind december. De pepernoten en marsepeinen aardappeltjes verlieten het toneel en werden vervangen door musketkransjes. Door kerstbrood. En door drie kerstdiners.
Ook mijn Spartaanse sportrondjes staan sinds december op een laag pitje. Een heel laag pitje. Mijn smoezentalent daarentegen floreert als nooit te voren. Maar, zoals ik al zei: nieuw jaar, nieuwe kansen.
Ik besluit om eerst maar eens schoon schip te maken met het voedsel dat ik de laatste tijd naar binnen stamp. Overal lees ik dat kleine veranderingen aanbrengen in mijn voedselpatroon het beste is. Dat denk ik ook. Kalmte kan me immers redden. Een prima start van mijn goede voornemen lijkt mij het zelf bakken van een gezond tussendoortje.
Goed. Volkoren spelt. Volkoren spelt? Hoe ziet dat eruit? Klinkt wel enorm gezond. Verder: havermout. Chiazaden. Hennepzaden. Plantaardige melk. Plantaardige melk? Ja, het staat er echt. Wel drie keer check ik het ingrediëntenlijstje van het superfood koekje dat ik ga bakken. Die koekenbakker is vast de suiker en boter vergeten. Oke. Ik geef hem de voordeel van de twijfel.
Na een half uurtje heb ik een homp, kleurloos deeg op mijn aanrecht liggen. Heel vrolijk word ik er niet van. Als ik het uitrol, zoals die koekenbakker mij opdraagt, brokkelt het af. Ik duw het bij elkaar en probeer er rondjes van te maken die ik op de bakplaat leg. Wellicht komt alles goed als die bleke hompjes deeg in de oven liggen te bakken.
Natuurlijk komt het niet goed. Na 16 minuten haal ik de plaat uit de oven. De bleke hompjes deeg hebben iets meer kleur gekregen maar zien er verre van zalig uit. Ik mieter het bakpapier inclusief superfood koekjes de prullenbak in.
Goed. Suiker. Bloem. Roomboter. Eitje. Witte chocola. Gedroogde abrikozen. Check. Ik doe een charmant schortje om. Was mijn handen. Het beslag is al zalig. Dat wordt wat als die ronde rakkers stomend uit de oven komen. Mijn kleinste schurkt tegen me aan. Pakt een bolletje deeg. Mijn oudste trekt zijn wenkbrauwen op. “Mam!”, zegt hij bestraffend, “we zouden gezond gaan eten!” Ja. Klopt. Ik ben begonnen om die fabriekskoekjes volgestampt met E-nummers te vervangen door een eerlijk koekje. Een koekje waarvan ik precies weet wat erin zit. Een koekje dat simpelweg niet kan mislukken omdat alle ingrediënten ervan goddelijk zijn.
Echt. Volgende maand waag ik me aan het bakken van gezonde koekjes. Zonder suiker. Met zestienhonderd granen meel en kokosolie en scharrelmelk. Dat beloof ik. Echt. En daarna doe ik mijn Spartaanse sportrondje. Serieus.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
