Linda Blij, Vlinders in het oerwoud

Daar stond ik dan, in het oerwoud van mijn hart. Hoe ik hier terecht was gekomen, was me nog steeds niet duidelijk. Verdwaald, dat was ik zeker.

Er wordt zo makkelijk gezegd dat je je hart moet volgen. Luisteren naar dat stemmetje dat zegt je intuïtie te zijn. Het geeft je vrijheid om in contact te zijn met je meest pure zelf, zegt men. Met je oerkracht. Ik heb het aangehoord van de mensen die er zo wijs bij keken. Alsof zij zelf al jaren in contact stonden met die oerbron. Steeds heb ik mijzelf voorstellingen proberen maken van het gemak waarmee het leven dan moet gaan. Heb ik mezelf afgevraagd hoe vrij mijn wildste ik zou zijn.

Ik heb mezelf nooit getypeerd als zodanig. Zoveel mogelijk heb ik mijzelf verborgen in de veiligheid van het bekende. Ging ik waar anderen gingen en stelde mezelf geen lastige vragen. Vrijheid binnen grenzen en dat was goed zolang het goed was. Nadia was de eerste die de subtiele verandering in mij merkte. Misschien nog wel voor ik zelf door had wat er gebeurde. Nadia is dan ook altijd al de meest vrije geweest. Ze beweegt zich heupwiegend langs alle beren op haar weg en glimlacht er dan ook nog eens bij.

Ik heb haar altijd al benijd. Soms, is het net alsof ze straalt. En als je dan bij haar bent, straal je zonder dat je het door hebt een beetje mee. Het is door haar dat ik voelde dat ik een hart had, ver verstopt in de ondoorgaanbare jungle. Je kunt je voorstellen hoe verrast ik was dat er ineens leven bleek te zijn.

We liepen arm in arm en ik voelde haar weer naast mij stralen. ‘Is alles wel oké met je?’ vroeg ze me voorzichtig. Ze streelde mijn arm en ik voelde haar zorgzame, liefdevolle blik op mij gericht. Daar, toen, op dat moment was mijn lot bezegeld. In mijn buik voelde ik roekeloze kriebels en eigenlijk wilde ik niets liever dan de tijd stoppen. Wilde ik voor haar staan en haar hoofd in mijn handen nemen. In haar ogen kijken naar de onverwoestbare band die we hebben. Voorzichtig voorover buigen en haar zachte lippen kussen. De vlinders in mijn buik bevrijden en de wereld laten veroveren als blijk van mijn liefde voor haar.

Ja. Dat is vast, wat mijn wildste, pure ik gedaan zou hebben. De rest van mij deed natuurlijk niets. De tijd stond niet stil en mijn vlinders waren al snel beteugeld. In de jungle zijn vlinders niet veilig. Net zo min als de liefde voor een meisje. Zelfs, een meisje zo mooi als Nadia. Nee, niet voor een meisje, zo gewoon als ik.