`Natúúrlijk kun jij dat!´ roept iedereen aan wie ik vertel dat ik al meerdere keren ben gevraagd voor het geven van een lezing. Maar buiten het feit of ik dat wel kan, is het ook nog maar de vraag of ik dat wel durf. Daarnaast vind ik het een enorm raar idee om een hele avond voor een gehoor van boerinnen, boeren of anderen vol te praten over mezelf. Lekker interessant…. Zo bijzonder is het toch helemaal niet meer zou je zeggen, een stadse die een boer trouwt? En wat zou ik meer te vertellen hebben dan andere boerinnen? Tot nu toe heb ik dus vriendelijk bedankt voor de eer.
Hoewel ik niet op mij mondje gevallen ben, praat ik sowieso niet graag in het openbaar. Niks voor mij, zo´n `spotlightmoment´. De laatste keer was op ons trouwfeest, zes jaar geleden; “Iedereen bedankt voor het komen en de cadeautjes. Heel leuk allemaal, maar zouden degenen die onze auto hebben ingesloten met ronde balen, deze nu weer willen verwijderen, zodat wij op weg kunnen richting onze bruidssuite?!” Kort en krachtig. Daarna verschool ik mij weer haastig achter de dj.
Ik zie mezelf al staan in een grote zaal, met tientallen mensen voor me en een diascherm achter me. Met rode vlekken in mijn nek en zweetdruppeltjes die in overvloed langs mijn rug mijn spijkerbroek inglijden. Ik word al eng bij het idee…Ik zou onverstaanbaar gaan stamelen, hoesten, hikken en stotteren.
Daarnaast ben ik een kanjer in het maken van blunders en stomme dingen zeggen. Vóóral als ik nerveus ben. En dan nog maar hopen dat ik er op zo´n avond geen spreekwoorden uitflap, want die haal ik áltijd genadeloos door elkaar heen!
Het zijn allemaal niet bepaald goede eigenschappen voor een spreker, lijkt mij. Volgens een vriendin van me, zou het juist goed voor me zijn, een stap vooruit. Goed voor mijn `persoonlijke groei´. Zelf vond ik dat nogal vaag klinken. Net als mensen die wekenlang door Afrika gaan trekken en zich aan allerlei ontberingen onderwerpen om hun eigen `ik´ te kunnen vinden. `Dan maar geen persoonlijke groei,´ antwoordde ik. Blijkbaar ben ik daar iets te nuchter voor geworden.
Iemand anders stelde voor om raad en tips te vragen aan een collega-columnist. Op zich niet zo´n gek idee. Volgens mij geven meer columnisten wél lezingen dan niet. Wat dat betreft is het misschien dan ook niet zo gek dat het ook aan mij wordt gevraagd. Blijkbaar wordt van mensen die leuke stukjes kunnen schrijven, verwacht dat ze óók zonder blikken of blozen voor een bomvolle zaal hun zegje kunnen doen. Maar ik doe daar dus niet aan mee.
Laat mij maar gewoon lekker schrijven….
Mariska ten Den is boerin en schrijft prachtige columns over haar leven op de boerderij. Onlangs is haar verhalenbundel Prins op de groene trekker verschenen. Meer over Mariska kun je lezen op haar website: www.mariskatenden.nl
Lees ook haar vorige columns op damespraatjes.nl
