Roos heeft niet zo veel te besteden en komt elke maand maar net rond. “Ja, dat is natuurlijk hartstikke rot voor Roos, maar daar heeft ze min of meer voor gekozen. Dat mijn ouders altijd maar bijspijkeren vind ik onterecht. Ik krijg bijna nooit wat, dat is toch niet eerlijk?”
Prullaria en snoep
Lea en Roos lijken in de verste verte niet op elkaar. Zo heeft Lea haar zaakjes altijd voor elkaar en Roos niet. “Als kind al kon Roos niet omgaan met geld. Haar zakgeld was op de dag dat ze het kreeg al uitgegeven en dan kwam ze bij mij om geld te lenen. Ik deed dat niet, ik spaarde voor iets en was super zuinig. Roos ging dan bij mijn vader bedelen omdat ze wist dat hij wel over stag zou gaan.” In hun tienerjaren wordt het niet veel beter; al het geld dat Roos verdient met vakkenvullen bij een supermarkt, verdwijnt. “En waar ze het aan uitgaf? Prullaria en snoep. Zo zonde.”
Mijn zusje de gold digger
Maar goed, haar geld Roos mag zelf weten wat ze ermee doet. “Is ook zo, alleen heeft ze op die manier nooit goed geleerd om met geld om te gaan. Het verbaasde me ook niet dat ze op zoek ging naar een rijke man en hem ook vond: Mario. Mario was een stuk ouder dan Roos, had een goedlopend bedrijf en het geld klotste tegen de plinten. Ze leefde het leven van een prinsesje en was gelukkig. Tot Mario haar na een paar jaar huwelijk liet zitten voor zijn secretaresse. Roos bleef met lege handen achter, want ze maakte geen aanspraak op een deel van zijn vermogen. Daar zat mijn prinsessenzusje opeens in een huurflatje vijf hoog.”
Wat is alles duur hee!
Roos vond weer een baantje maar moest flink inboeten op het leven dat ze met Mario leefde. “Opeens moest ze als ze boodschappen doet opletten wat ze kocht in plaats van alles maar in haar mandje te gooien. Ze kwam erachter dat een huis veel geld kost en dat een auto ook niet op water rijdt en onderhouden moet worden. Roos had het er knap moeilijk mee en mijn ouders zwichtten voor de zoveelste keer en stopten haar van alles toe. Mijn moeder neemt regelmatig een tasje boodschappen voor mijn zusje mee en ik krijg de indruk dat ze van mijn vader regelmatig wat geld krijgt toegestopt.”
Tweedehands kleding
Lea merkt dat het haar niet lekker zit. “Nee, ik moet hard werken voor mijn geld, dat heb ik ook altijd gedaan, en mijn ouders ondersteunen me nooit. Hoeft ook niet, want ik mijn boekhouding prima op orde en heb zelfs een dikke spaarrekening. Ik leef zuinig en let goed op waaraan ik mijn geld uitgeef. Ik vind dat ook wel een sport eigenlijk. Kleding koop ik vaak tweedehands, in supermarkten loop ik de aanbiedingen af en ik doe zo veel mogelijk op de fiets. Ik heb Roos zo vaak uitgelegd hoe ook zij zuiniger kan leven, maar ze weigert het gewoon. En geeft alles wat ze heeft weer zo uit, zonder op te letten.”
Een nieuwe auto? Hoe dan!
Als Roos haar auto kuren begint te vertonen en er een peperdure reparatie aan zit te komen, zit ze in zak en as. Ze doet alles met de auto. “Ja, dat is wat ik bedoel: ze heeft nul geld achter de hand voor onvoorziene uitgave. Huilend was ze naar mijn ouders gegaan want ze vindt dat ze zonder auto nergens is. Ze moet een auto, ook al kan ze heel veel op de fiets, maar aan fietsen heeft ze een hekel.” Een paar dagen later kwam Roos op de koffie bij Lea. In een auto. “Ik wist niet wat ik zag. Hoe kwam ze nou aan een nieuwe auto?” Al snel kwam de aap uit de mouw: Roos had de auto van haar ouders gekregen.
Dit is niet eerlijk
Lea wist niet wat ze hoorde. “Ik begrijp gewoon niet waarom mijn ouders het onvermogen met geld om te gaan, belonen. Ze heeft gewoon een auto gekregen! Ik krijg nooit iets, mijn moeder brengt bij mij geen boodschappen en mijn vader stopt me geen geld toe. Dat is toch oneerlijk? Dat kan toch niet zomaar? Ik vind dit zo oneerlijk en sta op het punt dit bespreekbaar te maken met mijn ouders en mijn zus maar ik weet niet hoe ik dit moet doen. Ik wil geen ruzie, maar ik kan dit niet over mijn kant laten gaan, het is gewoon niet eerlijk.”
Heeft Lea gelijk en kunnen haar ouders dit niet maken? Of vind je het volkomen terecht dat Roos een beetje wordt ondersteund, ze heeft het immers niet makkelijk. Hoe zou jij ermee omgaan? Praat mee in de comments van dit artikel.
Foto door Andrea Piacquadio via Pexels
Herman -
Inderdaad houden de ouders dit spilgedrag in stand. Totdat ze overlijden en dan komt de klap des te harder omdat er dan niemand meer is om dit op te vangen. Ik zou het zeker bespreekbaar maken of er nu trammelant van komt of niet. Alleen het uitspreken lucht al op