Een makkelijke jongen was Armin nooit en Pam heeft hem altijd in bescherming genomen. “Ik heb vier zonen en allemaal zijn ze weer anders. Armin is de gevoeligste van het stel en moest vaak het onderspit delven. Dat raakt me.” Nu hij een eigen flat heeft, gaat het niet echt goed. “De boel vervuilt en dat laat ik niet gebeuren.”

Topsport

Ze had zo graag een meisje gehad maar dat was haar niet gegund. “Kennelijk kan ik alleen maar jongetjes bakken. Mijn man Pascal vindt dat helemaal niet erg. Hij is blij met zijn jongens en natuurlijk ben ik dat ook. Het is alleen dat het soms wel hard is en ik een wat zachtere inbreng in ons gezin mis.” Om de twee jaar was Pam zwanger en dat was best een pittige tijd. “Zeker toen ze alle vier klein waren. Topsport was het om dat huishouden draaiende te houden.” Aan tafel was het met z’n zessen een gezellige bedoening en aan leven in de brouwerij geen gebrek. “Het eten was niet aan te slepen met die gasten in de groei. Allemaal wilden ze het hoogste woord en Armin werd niet zelden ondergesneeuwd door zijn broers.”

Zuurstofgebrekje

Inmiddels hebben alle zonen het nest verlaten en wonen op zichzelf. “De twee oudsten zijn getrouwd en hebben kinderen, Roan onze derde woont samen met Christian en Armin is vorig jaar uit huis gegaan. Hij heeft een appartement gevonden vlak in de buurt. Ik vond het lastig toen hij vertelde dat hij het tijd vond om op eigen benen te staan. Op de een of andere manier is hij altijd mijn apenkontje geweest. De benjamin van de familie en de geboorte was best moeizaam. De navelstreng zat om zijn nek en daardoor had hij een zuurstofgebrekje. Niet heel ernstig maar toch denk ik dat hij daardoor iets minder adrem en snel is. Een makkelijke prooi voor zijn broers die super bijdehand zijn.”

Ik maak me zorgen om Armin

De dag dat Armin de laatste verhuisdozen in zijn tweedehands auto schuift, veegt Pam wat tranen weg. “Hoewel ik dacht er geen last van te hebben, moet ik bekennen dat ik toch wel een beetje last heb van het lege nest-syndroom. Ik vind het stil in huis. De eerste weken waren we druk in de flat van Armin om te klussen, maar dat is nu klaar en ik val een beetje in een zwart gat. Mijn man geniet zich suf, eindelijk rust in huis en hij kan doen en laten wat hij wil. Ik mis het zorgen, het koken voor mijn jongens, de reuring in huis.” Naast het gemis, maakt Pam zich zorgen om haar jongste, zeker sinds hij zonder werk zit. “Ik snap er niks van; Armin werkte al jaren bij een hovenier en een paar weken nadat hij verhuisde, werd hij ontslagen.”

Mens, doe normaal

De gedachte dat hij steeds te laat kwam, of erger: helemaal niet op zijn werk verscheen, duwt Pam weg. “Maar het blijft terugkomen. Ik heb het idee dat hij niet goed voor zichzelf kan zorgen. Ik riep hem ’s ochtends, maakte zijn ontbijt klaar en vulde zijn broodtrommel. Armin is een nachtbraker en wordt ’s ochtends moeilijk wakker. Toen ik voorstelde om hem dagelijks even te bellen, werd Pascal woedend. Ik moest normaal doen, die jongen was immers volwassen en moest nu maar zijn eigen boontjes doppen. Ik deed het dus niet, maar nu heb ik daar spijt van. Misschien had Armin dan nu nog steeds zijn job.”

Stiekem maak ik zijn flat schoon

Regelmatig fietst Pam langs bij haar zoon en ziet hoe zijn appartement langzaam aan het vervuilen is. Ze stelt voor om hem te helpen, maar daar wil Armin niets van weten. “Ik moet je zeggen dat ik me daar niet veel van aantrek. Ik laat mijn zoon niet vervuilen. Hij heeft al niet al te veel vrienden en straks komt er niemand meer omdat het een zwijnenstal is. Vooral de keuken en het toilet zijn een zootje, elke keer weer.” Toen Armin nog werkte bij het hoveniersbedrijf, had hij de woensdagmiddag vrij om te fietsen. Dat doet hij nog steeds. “Dan heb ik mooi de tijd om door zijn flat te racen. Ik zorg ervoor dat de keuken en de wc schoon zijn, verschoon zijn bed en geef zijn planten water. Hij heeft me gevraagd het niet te doen, maar ik doe het wel.”

Wat maakt het nou uit?

Tegen Pascal durft ze niet te zeggen dat ze een paar uur per week de flat van hun zoon schoonmaakt. “Pascal doet me wat als hij weet dat ik Armin help. Maar ik verdom het om mijn zoon te laten wonen in een smerig huis. Dat is ongezond en slecht voor zijn sociale leven. Regelmatig kook ik voor drie in plaats van twee zodat ik Armin ook een bakje met een maaltijd kan brengen. Koken is niet zijn sterkste punt en voor mij is het geen enkel probleem. Pascal weet hier niets van en dat hoeft hij ook niet te weten. Wat maakt het nou uit als ik ons jongste kind een beetje verwen?

Ben jij moeder en herken je je in het verhaal van Pam? Heb je ook moeite om je kinderen los te laten en verwen je ze graag? Of vind je dat Pam heel snel moet ophouden met haar over bezorgdheid? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Maryia Plashchynskaya via Pexels

Lotte wordt buitengesloten door de moeders op het schoolplein: “Veel geroddel en gegniffel”

VERDER LEZEN