In de zevende hemel was Wendy toen ze haar nieuwe vriend Adriaan leerde kennen. “Het was pats-boem; liefde op het eerste gezicht. Dat had ik al vaker meegemaakt, dus ik twijfelde best of het nu wel écht voor de lange termijn zou zijn. Dat bleek het gelukkig te zijn. Adriaan en ik zijn een jaar samen en ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen. Maar nu de ergste verliefdheid overgaat in houden van, zie ik ook de minder charmante kanten van Adriaan. En geloof me, die zijn er genoeg…”
Dromen
Wendy wil benadrukken dat ze niet meer zou kunnen of willen zonder Adriaan. “Hij is mijn maatje, mijn alles. Ik was al heel gelukkig voordat ik hem ontmoette, maar nu ben ik dat in het kwadraat. Ik voel me veilig bij hem en samen is alles leuker. We fantaseren regelmatig over de toekomst en dromen ervan om een huis te kopen en een gezin te stichten. Het is gek om te bedenken dat we eigenlijk pas één jaar samen zijn. Het voelt alsof Adriaan er altijd al is geweest.”
Alles bespreekbaar
Nu Adriaan en Wendy regelmatig spreken over de toekomst, hebben ze afgesproken dat alles bespreekbaar kan en moet zijn. “In mijn vorige relaties was dat niet. Ik ben nogal een binnenvetter en als ik ergens mee zit, houd ik dat meestal voor mezelf. Ik denk dat dit vaak ook was waar het vroeger misging. Alles kropte ik op, totdat dan ineens de bom barstte. Dat was voor mijn partner dan zó heftig, dat het tot grote ruzies leidde. Met Adriaan heb ik het daar vaak over gehad en we hebben afgesproken dat wij dat niet laten gebeuren.”
Doet er niks mee
Zichzelf uitspreken was best een ding voor Wendy. “In het begin hartstikke spannend. Maar nu probeer ik open te zijn. We hebben gepraat over wat we fijn vinden in bed, we hebben het over de taakverdeling in huis en over hoe we met elkaar omgaan. Ik heb het idee dat Adriaan er echt voor openstaat en dat zorgt voor een goede dynamiek. Alleen is er één ding wat ik al meerdere keren bespreekbaar heb gemaakt, maar waar hij steeds niks mee doet. En na een jaar begint me dat toch echt te irriteren.”
Landde niet
Het valt Wendy al op een van de eerste dates op dat Adriaan steeds met zijn mond open eet en met een hap eten in zijn mond doorpraat. “Eerst vond ik dat schattig en dacht dat het enthousiasme was. Inmiddels weet ik dat hij niet zo geeft om tafelmanieren en dat hij er oprecht geen erg in heeft dat hij het doet. Op onze eerste vakantie samen besloot ik het wel op te brengen, simpelweg omdat het me enorm irriteerde en afleidde tijdens onze gesprekken bij de maaltijd. Ik zei: ‘lieverd, eet gewoon rustig je mond leeg voordat je op mij reageert. We hebben alle tijd en ik wacht wel even totdat je je hap hebt doorgeslikt’. Het kwartje leek even te landen, maar toen hij de volgende maaltijd gewoon weer een grote hap lasagne nam en van wal stak, bleek dat niet het geval.”
Oeps
Het gaat Wendy steeds meer irriteren; zeker als ze een romantisch etentje hebben of wanneer ze met vrienden of familie zijn. “Ik vind het onsmakelijk en wil dat hij ermee ophoudt. Toen hij mijn eerste subtiele hint niet oppakte, heb ik aan hem gevraagd of hij eerst zijn mond wil leegeten voordat hij praat. Hij zei dat hij dat wilde, maar dat het niet bewust gaat. Sindsdien vraag ik het hem bijna bij elke maaltijd, maar hij blijft het doen. ‘Oeps, automatisme’, zegt hij dan.”
Ben zijn moeder niet
Dat praten met de mond vol, begint voor Wendy een grote irritatie te worden. “Het verbaast me ook gewoon zo. Adriaan is een lieve, slimme en sociale man. Elke keer als ik erover begin, blijft hij lief en probeert het weer. Maar het lukt hem gewoon niet om zijn mond dicht te houden tijdens het eten en te wachten met praten totdat hij zijn hap heeft doorgeslikt. Het is te kinderachtig voor woorden dat ik hem hier steeds aan moet helpen herinneren. Ik ben zijn moeder niet.”
Fijn als hij er iets mee doet
Wendy weet niet wat ze met de gebrekkige etiquette van haar vriend aanmoet. “Ik wil hem al niet meer meenemen naar etentjes van mijn werk. Ook bij vrienden schaam ik me ervoor. En dat vind ik zo erg, want Adriaan is de liefde van mijn leven en ik wil voor altijd bij hem blijven. Ook wil ik hem in zijn waarde laten en hem niet als een klein kind corrigeren als we aan tafel zitten. Maar me schamen en irriteren aan de manier waarop hij eet, kan ik ook niet langer. Leuk dat alles bespreekbaar is. Maar het zou fijn zijn als hij er dan ook wat mee doet. Hoe ga ik hiermee om?!”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Joris -
Heeft die man dan geen opvoeding genoten? Kinderen leren toch al van héél jonge leeftijd niet mee open mond te eten en niet met volle mond te praten? Hoe kan een volwassen man het dan niet kunnen? Jeetje. Ik schrik hier best van.