Terwijl ik in de verte de klikowagen hoorde aankomen, rende ik gehaast achterom de gang in, stak de sleutel in de poort van mijn oude buuf. Ze was op vakantie en mij had ze gevraagd de planten water te geven en de vuilnisbak langs de weg te zetten. “Vooral die groene, die stinkt,” had ze met haar knokige vinger in mijn bovenarm geprikt. Komt voor elkaar. Dat kwam het ook als die rottige sleutel nou maar meewerkte. Ik morrelde. Zuchtte. Vloekte. Totdat de sleutel brak. Ik kneep mijn linkeroog dicht, tuurde met mijn rechter in het slot waar het laatste stukje sleutel muurvast zat.
Ik heb iets met sleutels. Of liever gezegd: ik heb regelmatig toestanden met sleutels. Zo ben ik ze altijd kwijt op het moment dat ik weg moet. Al ik veel te laat ben. Ik ren dan als een kip zonder kop door het huis, wanhopig met mijn armen in de lucht zwaaiend, mijn mannen opzij duwend. Waar. Zijn. Mijn. Sleutels? Er was een tijd dat er serieus op die vraag werd geantwoord. Dat er werd meegedacht. “Liggen ze niet in de fruitschaal, mam?” De fruitschaal? Hoezo daar? Of: “Volgens mij zag ik ze op de wc.” De wc? Ze riepen maar wat, die mannen om mij de indruk te geven dat ze meedachten. Dat heb ik de kop ingedrukt. Dus nu ren ik nog steeds met wapperende handen in de lucht door het huis, maar negeren mijn kinderen mij. Gaan rustig door met Neflixen of Mindcraften. Worden niet zenuwachtig, boos of lacherig, welnee het valt ze niet eens meer op. Want het zoeken naar sleutels is schering en inslag. Het hoorde bij mijn leven!
Eeh.. wat was de code?
Maar dat is voorbij. De Man was het zat en is praktisch. Dus nu hebben we in de kelderkast een sleutelkluis hangen. Een kastje met een cijferslot. De sleutels liggen daar veilig opgeborgen mits ik ze daar ook in stop. Ik moet zeggen: dat gaat prima. Een dingetje waarop we nog even iets moeten verzinnen: het onthouden van de cijfercombinatie om dat kluisje te openen….
Spring maar achterop
Niet alleen ben ik regelmatig tot vaak mijn huis- of autosleutel kwijt, het gebeurt ook dat ik de sleutels van mijn losse fietssloten niet meer kan vinden. Altijd op het moment dat ik de trein moet halen en op de fiets naar het station moet sjezen. Mijn fiets zonder die extra sloten neerzetten is vragen om lopend naar huis te gaan. Nadat twee keer mijn stalen ros daar van eigenaar veranderde, neem ik geen enkel risico en zet ‘m extra goed op slot. Het dieptepunt van mijn chaotiteit was onlangs toen ik voor mijn werk de intercity naar Amsterdam moest halen, ik mijn sleutels weer ’s niet kon vinden en mijn oudste zwijgend zijn fiets pakte en op zijn bagagedrager klopte. Hij fietste als een malle met mij achterop. Ik haalde de trein.
En toen ik rustig zat, het landschap aan me voorbij zag trekken besloot ik dat we in de schuur ook een sleutelkluis moeten ophangen. Met de code ervan op de schuurmuur aan de andere kant…..
