Exclusief op Damespraatjes: To & Ko. To en Ko spelen de volwassen wereld na en dat leidt tot humoristische en soms gevoelige situaties. Zelfs volwassenen zullen zich erin herkennen. In die zin is het ideaal om de verhaaltjes voor te lezen. Voor elke leeftijd. Nu deel 1.
To
Op de eerste schooldag had de pleegmoeder van To alleen zachtjes gefluisterd dat ze naast een meisje moest belanden in haar bankje. Jongens waren eng, zaten altijd overal aan of in. “Een meisje, To, hoe lelijk ook, jij gaat naast een meisje zitten”. De woorden van Maga bleven hangen op de bolle lippen van To. Ze was niet gezegend met een aantrekkelijk uiterlijk, dus wie zou er naast haar willen zitten?
De juf keek naar haar groene designjurkje en wilde bijna haar vingers door het zijde laten glijden, tot ze To werkelijk zag. Die bolle ogen, die rare lippen, dat kind verdiende zo’n jurk toch niet? To zag de letters van die gedachten boven de eerste schooldag en besloot dat ze alles verdiende, behalve een meisje in haar bank. Ze wou een jongen. Daar kon je veel meer mee en vooral lachen. Lachen dat was wat To het leukste vond van het leven, het enige dat telde. ‘Een dag zonder lol, is geen dag’, zo stond ze op en met die conclusie plantte ze haar hamster van pluche onder haar arm als ze insliep.
Als ze insliep, want To vond slapen eigenlijk meer iets voor mensen die niks anders te doen hadden. Zij had altijd van die gedachten, die niemand begreep. En daarom kon ze niet zo goed slapen. Ze wilde zo graag weten waarom niemand haar snapte, waarom ze allemaal zo anders waren dan zij. Zou ze ooit iemand treffen die dat aankon?
Ko
Ko liep in zijn matrozenpakje naar dezelfde school. Zijn moeder had hem broodjes meegegeven, voor ‘je kon nooit weten of het nodig was‘. Hij haatte alles wat zekerheid inhield, dus wierp het zakje met brood in de eerste container die hij tegenkwam en hij prevelde zachtjes: “Liever honger straks dan deze voorbedachte onzin. Niemand neemt brood mee naar de kleuterschool. Het staat op internet dat er voor kleuters overal en altijd gezorgd wordt”. Nou die zorg wilde hij graag op zich af laten komen.
Mamma was lief, als ze er was. Pappa was sterk als hij niet werkte en Ko was gewoon Ko. Zijn ouders noemden zijn opvoeding een Ko-operatie, maar hij wilde niet geopereerd worden. Hij was oké. Zijn voortanden vielen wat uit de toon bij buurtkinderen en zijn handen konden soms klauwtjes worden waarmee hij andere zandtaartjes bouwde dan die anderen. Veel sneller in elk geval. Hij was Ko en dat was hem genoeg, snel en niet nadenkend.
De glazenwasser
De rij voor de kleuterschool werd steeds langer. Alle kinderen van Lagerhuis, een dorp dat niemand kon beschrijven, regen zich aaneen. De eerste schooldag van groep 1. Ze waren nog helemaal geen groep, maar iemand had er een één achtergeplaatst alsof ze een eenheid waren. Dus ze zetten een gezicht op dat ze samen tot iets behoorden. To niet. Die keek met haar vissenogen naar de glazenwasser die hoog van een ladder de ramen van de school blinken liet. Alsof ze straks dan beter naar buiten konden kijken. Wat lief van die man, want To hield van naar buiten kijken. Liever zonder glas, maar als dat bestond dan moest het niet opvallen.
Zusje
Ko droeg zijn rugzakje met de bobbel van het brood dat hij weggegooid had als een kleinood met zich mee. De wortel had hij gehouden. De rij vond hij veel te lang, dus ging hij vooraan staan. Zijn tanden blonken van genot dat hij als eerste naar binnen zou gaan, het avontuur tegemoet. Omdat het wachten veel te lang duurde knabbelde hij wat aan de wortel, maar dat scheen niet te mogen. Een mevrouw met hele grote borsten rukte de wortel uit zijn hand en snauwde: “Ga bij je zusje staan, die zal je wel leren dat eten op school strikt verboden is”. Wordt vervolgd
Auteur Renée de Haan, tekeningen Mirjan van de Hel
