Vijftien jaar geleden verruilden Nina, haar vriend Johan en hun twee kinderen het drukke Den Haag voor een leven in de natuur aan de rand van de Veluwe. “Aanvankelijk waren de kinderen woest. Ze konden niet geloven dat we naar de andere kant van het land waren verhuisd, zónder dat eerst met ze te overleggen. Het was ook pittig: ze moesten al hun vriendjes achterlaten en op een andere plek opnieuw beginnen. Nu weten ze niet beter en zijn ze heel gelukkig. We hebben een vrijstaand huis met veel groen eromheen. We leven echt buiten en gaan vaak het bos in. Althans, Johan en de kinderen. Ik durf niet meer mee…”
Wolf op het pad
De reden dat Nina het bos niet meer in wil, is omdat ze een paar maanden geleden een wolf tegenkwam. “Ik was aan het hardlopen en liep mijn vaste rondje. Nietsvermoedend liep ik een bospad op en zag in de verte iets op het pad staan. Mijn ogen zijn niet meer wat ze ooit waren, dus eerst dacht ik dat het een herdershond was. Maar toen ik zag dat er geen baasje was, én dat het beest geen halsband of hondenriem omhad, zag ik dat het een wolf was.”
Bleef gewoon staan
Natuurlijk had Nina in het nieuws al gehoord dat er veel wolven in Nederland zijn. “En al helemaal op de Veluwe. Maar ik hoorde ook altijd dat ze erg schuw zijn en wegrennen als ze je zien. Deze wolf deed dat niet en bleef gewoon staan toen ik eraan kwam lopen. Omdat ik heel bang was, heb ik snel een grote tak gepakt en ben ik achteruit weggelopen. Gelukkig bleef het beest staan. Pas toen ik heel ver bij hem vandaan was, durfde ik me om te draaien en weg te rennen. Met een gevoel van totale paniek ben ik naar huis gerend.”
Ontroostbaar
Thuis valt Nina huilend haar man in de armen. “Ik was ontroostbaar, zó bang was ik. Snikkend vertelde ik dat ik een wolf was tegengekomen in het bos. Echt, ik voelde me zo bedreigd. Zeker omdat het beest niet voor mij wegliep, maar gewoon bleef staan. Mijn man vertelde dat hij dit soort verhalen vaker hoorde en dat het helemaal niet zo ongebruikelijk is. Het gekke is dat ik deze verhalen zelf ook heb gehoord en gelezen, maar dat het me nooit zo bang maakte. Totdat ik oog in oog stond met dat angstaanjagende beest…”
Kids houd ik niet tegen
Nina gaat online op zoek en ontdekt dat er veel mensen zijn die melden dat wolven helemaal niet zo schuw zijn als er soms wordt beweerd. “Dat was misschien vroeger zo, maar nu echt niet meer. Zo is er dat meisje uit Leusden dat werd gebeten door een wolf. En een boer die zijn dieren probeerde te beschermen. Echt, ik vind het zo eng dat ik het bos niet meer in durf. Mijn vriend en kinderen gaan nog wel gewoon. Vooral van Ravi en Jop vind ik het vreselijk, maar twee pubers houd je niet tegen. Zij vinden het wel gaaf en hopen er zelf ook een te zien. Het geeft mij een heel naar gevoel, zeker omdat je jezelf eigenlijk niet mag of kunt beschermen.”
Johan gaat soms mee
Omdat de wolf beschermd is, mag je niks doen als je het beest tegenkomt. “En dat vind ik echt waanzin! Nu durf ik dus niet meer te gaan hardlopen in het bos. Heel soms gaat Johan op de fiets met me mee, dan kan ik redelijk zorgeloos hardlopen. Maar onbezorgd in mijn eentje mijn hoofd leegmaken in het bos? Dat kan ik niet meer…”
Afbeelding: Freepik
Fiene -
Je kan toch in de straten hardlopen? Dat hoeft toch niet alleen in het bos? En hij deed toch niets? Vind je dit niet een beetje overdreven meid ?