Home » Lifestyle » Advies gevraagd: “Mijn moeder heeft niet lang meer, maar we hebben al jaren geen contact”

Advies gevraagd: “Mijn moeder heeft niet lang meer, maar we hebben al jaren geen contact”

Advies Gevraagd Lifestyle 16 feb 2023 4

Het gebeurt zelden dat ouder en kind al het contact verbreken. En als dit gebeurt; dan is dit over het algemeen niet zonder reden. Zo ook bij Kathy, die al twintig jaar geen enkel contact meer heeft met haar moeder. Destijds nam ze zich voor haar nooit meer te willen zien, maar door het nieuws dat haar moeder niet lang meer te leven heeft kijkt ze daar nu anders naar. Wat kan ze doen?

Te laat voor abortus

“Mijn moeder had nooit kinderen moeten krijgen. Toen ik geboren werd was ze zwaar drugs- en alcoholverslaafd, had mentale problemen en leefde op straat. Ik ben verwekt tijdens een verkrachting en mijn moeder was te laat voor een abortus. De gemeente zorgde voor woonruimte, een uitkering en begeleiding bij het afkicken. Haar leven werd iets beter tijdens en na de zwangerschap, maar af en aan worstelde ze met depressies en alcoholmisbruik.”

Jeugdzorg

“Hoewel Jeugdzorg er vroeger bovenop zat bij ons thuis, gebeurde er veel dingen die niet door de beugel konden. Ze liet mij geregeld dagenlang alleen en toen ik pas zeven jaar was draaide ik het hele huishouden. Destijds zag ik niet goed in dat dit niet normaal was en wilde ik gewoon bij mijn moeder blijven wonen. Ik wist niet beter en loog tegenover Jeugdzorg dat alles koek en ei was.”

Sloten vervangen

“In de jaren die volgen zag ik steeds verder in dat het helemaal niet in orde was bij ons. Bij vriendinnen zag ik dat het er bij hen thuis heel anders aan toe ging. Er werd aan tafel gegeten, ze kregen hulp met hun huiswerk en als ze moesten huilen werden ze getroost. Dit alles kende ik niet… Toen ik 16 was besloot ik bij een vriendin te gaan wonen. Mijn moeder zei dat ze mij nooit meer hoefde te zien en heeft alle sloten vervangen.”

Liefdevolle plek

“De ouders van mijn beste vriendin hebben mij als pleegkind in het gezin opgenomen en tot op de dag van vandaag voelen zij als mijn echte ouders. Hun huis is een liefdevolle plek, waar mijn eigen kinderen inmiddels ook regelmatig over de vloer komen. Ze noemen ze zelfs ‘opa’ en ‘oma’ en weten nog niet dat dit niet mijn echte ouders zijn. Hier zijn ze nog te jong voor.”

Kanker

“In de supermarkt hoorde ik laatst van een oude buurvrouw dat het erg slecht gaat met mijn echte moeder. Ze had kanker en had niet lang meer. De buurvrouw vroeg mij of ik niet bij haar langs wilde gaan en ze vertelde dat het mijn moeder vast goed zou doen. Jeetje… Wat schrok ik hiervan. Ergens was mijn moeder al dood voor me, maar haar alleen laten op haar sterfbed? Dat voelt ook niet goed.”

Wat moet ik doen?

“Ik twijfel enorm wat ik moet doen. Ga ik een laatste keer op bezoek en neem ik afscheid of accepteer ik haar wens dat ze mij nooit meer wilde zien?”

Deze lezeres op respectvolle wijze van advies voorzien? Dat kan in de reacties onder dit artikel.

‹ Het Huishoudboekje van Naomi: "Wij leven zonder geld en leren onze kinderen dat werk niet het belangrijkste is"

Deze goddelijke niche parfums laten iedereen vragen welke geur je op hebt ›

4 reacties

Reageer

astrid - 20 feb

Ga naar je moeder. (maar bereid je wel een beetje voor). Doe het voor jezelf.

Op het sterfbed vind je in het moment vind je wel de juiste woorden.

Maar als dat sterfbed nog niet aan de orde is dan kan het alle kanten opgaan. Maar dus ook de goede kant. Bij haar zal er misschien niet veel veranderd zijn. Maar bij jouw wel. Kun je het opbrengen er voor haar te zijn? Alsof zij jouw dochter is? En mocht er voor een goed gesprek ruimte zijn, wees dan eerlijk: ” mama, je hebt me geen makkelijke start gegeven, ik vind het jammer je nooit als gezonde vrouw gekend te hebben, je hebt een zwaar leven gehad. Ik was jouw kind uit een verkrachting geboren…”

Ga naar je “moeder” ook al heeft ze die rol nooit opgepakt.

Reageer

Lou - 20 feb

Beslissing wat je doet ligt altijd bij jezelf. Het getuigt van waarde dat je twijfelt en niet bent zoals je moeder, door te denken dat iemand niet alleen moet zijn op het sterfbed.
Als jij het goed wilt afsluiten, voor jezelf, ga dan. Het is vervelender als het later blijft knagen dat je het niet hebt gedaan. Je geeft al aan dat je al dacht dat ze er niet meer was en dat je het toevallig hoorde. Jouw afscheid voelt misschien als al geweest zoveel tijd terug. En mensen roepen en doen veel in emotie en als primaire reactie. Haar primaire reactie heb je gehoord en in actie gemerkt en daar heb je op geacteerd. Als een buurvrouw zegt dat het haar goed zal doen, wat zegt dit jou? Heeft ze het met die buurvrouw misschien over je gehad? Het blijven aannames en die kun je alleen vervangen door zelf te ervaren.
Jij bent zoals je bent en opgegroeid tot een mooi mens. Als dat een laatste gedachte is die je haar kunt meegeven, mooi toch. Houd de eer aan jezelf. Met gaan of niet gaan. Rouwen blijft rauw in elke situatie en die rouw heb je al veel eerder in je leven meegemaakt toen je wegging.
Sterkte met je besluit!

Reageer

Joris - 16 feb

Het gaat erom wat jij wilt, niet of je moeder het wel of niet zou willen. Daar kom je namelijk maar op één manier achter.

Reageer

Rieneke - 16 feb

Helaas kan ik jou geen advies geven om te zeggen ga er wel of niet heen omdat ik jou niet ken en je moeder niet. Ik kan wel zeggen wat ik zelf zou willen of doen maar daar heb je niets aan.
Want ieder mens is weer anders… Snap je een beetje wat ik bedoel? Misschien moet jij je moeder het gewoon zeldlf vragen via bijvoorbeeld een kaartje.
Wat ik wel als advies kan geven is heb geen hoge verwachtingen anders is de teleurstelling te groot en kan het alleen maar meevallen. Volg je gevoel/intuitie bij beslissingen en doe het dus wel/niet op advies van anderen…Stel aan jezelf de vraag “wat wil ik?” Laat je niet belemmeren door angst, woede of wat voor emotie dan ook maar volg je gevoel van wat jij wilt en het beste voelt.