Twee weken geleden stond Karima, de beste vriendin van Roos, ineens voor haar deur. “Onaangekondigd. Ze was helemaal in tranen. Haar vriend Danny bleek al een jaar vreemd te gaan. Ik schrok natuurlijk ontzettend van haar verhaal en sloeg meteen mijn armen om haar heen,” vertelt Roos. “Karima heeft geen contact meer met haar familie, dus ik begrijp dat ze naar mij is gekomen. Ze is al sinds we klein waren als een zus voor me. Natuurlijk wilde ik haar helpen.”
Eerste dagen als een film
De eerste dagen samen voelde Roos zich bijna trots. “Het was alsof we in een film zaten. Ik zorgde voor snacks, we keken romantische films, ik had haar bed netjes opgemaakt… Het voelde goed dat ze zich bij mij kon uithuilen en ik er voor haar kon zijn. Het gaf me ook een warm gevoel dat ze mij koos om bij terecht te kunnen.” Karima huilde veel, maar Roos was geduldig. “Ze lag vaak op de bank, in mijn dekens, met een kop thee in haar handen. We praatten tot diep in de nacht over Danny, over hoe hij haar had kunnen bedriegen en over het vertrouwen dat ze kwijt was. Het was zwaar, maar ook waardevol. Ik dacht: dit heeft ze nu gewoon even nodig.”
Stilstand
Maar nu, twee weken later, voelt het anders. “De sfeer is veranderd. Karima lijkt het hier wel prima te vinden. Ze slaapt uit, kijkt series op mijn Netflixaccount en kookt nauwelijks mee. De eerste dagen had ik daar begrip voor, maar nu… nu voelt het alsof er niks verandert,” vertelt Roos eerlijk. “Ik werk fulltime en kom thuis in een huis dat niet meer helemaal van mij voelt. Karima zit er vaak nog, met mijn dekens om zich heen, terwijl ik stiekem hoop dat ze iets van initiatief neemt.”
Niet op zoek
Roos merkt dat Karima niet actief op zoek is naar een nieuwe woonplek. “Ze zegt af en toe dat ze gaat kijken, maar ik zie er weinig van. Soms noemt ze dat alles te duur is of dat ze het niet ziet zitten om alleen te wonen. Ik begrijp dat het moeilijk is, maar ik begin me af te vragen: houd ze wel rekening met mijn gevoelens?”
Schuldgevoel
Roos heeft een groot dilemma. “Aan de ene kant gun ik haar alle tijd om te herstellen. Ze heeft echt een klap gekregen. Aan de andere kant voel ik dat mijn grenzen in zicht komen. Ik wil mijn huis terug, mijn rust. Maar hoe zeg je dat tegen iemand die zo kwetsbaar is?” Het schuldgevoel knaagt. “Ze heeft niemand. Als ik haar nu vraag om te vertrekken, voelt het alsof ik haar in de steek laat. Maar soms ben ik zó moe van de situatie. Mijn huis is mijn veilige plek waar ik tot mezelf kom. Alleen is er nu altijd iemand. Een vriendin, ja, maar ook iemand die mijn ruimte opslokt.”
Waar ligt de grens?
Roos denkt er vaak over na hoe ze het onderwerp kan aansnijden. “Ik wil niet bot zijn, maar ik voel dat ik iets moet zeggen. Misschien moet ik duidelijke afspraken maken, zoals een termijn waarop ze iets gevonden moet hebben. Maar ik ben bang dat ze dat verkeerd opvat. Wat als ze boos wordt of denkt dat ik haar niet wil helpen?” De vriendschap staat onder druk. “Ik merk dat kleine dingen me irriteren: een mok die niet is opgeruimd, haren in de badkamer, het feit dat ze steeds later gaat slapen en ik ’s ochtends heel stil moet doen omdat ik naar mijn werk moet. Dingen die normaal niks zouden betekenen, voelen nu groot. En ik wil niet dat dit onze band verpest.”
Begrip én grenzen
Toch blijft er een groot gevoel van compassie. “Karima is al mijn hele leven belangrijk voor me. Ze was er voor mij toen mijn ouders gingen scheiden, ze was degene die me troostte toen mijn eerste vriendje het uitmaakte. Natuurlijk wil ik er voor haar zijn. Maar ik leer nu dat er een grens is tussen helpen en mezelf wegcijferen.” Roos beseft dat ze binnenkort het gesprek moet aangaan. “Ik moet eerlijk zijn. Zeggen dat ik van haar hou, maar ook dat ik mijn eigen ruimte nodig heb. Dat het tijd wordt dat ze stappen zet. Misschien helpt het haar juist om in beweging te komen.”
Voor hoelang nog?
Voor nu probeert Roos de situatie nog even vol te houden. “Elke avond denk ik: morgen begin ik erover. Maar dan zie ik haar daar zitten, met rode ogen, en slik ik mijn woorden in. Ze voelt zich veilig bij mij, dat zie ik. En dat wil ik haar niet afnemen.” Toch weet Roos dat het gesprek eraan komt. “Ik moet mezelf niet kwijtraken in mijn drang om voor haar te zorgen. Vriendschap betekent er zijn voor elkaar, maar ook eerlijk zijn. Zelfs als dat moeilijk is.” En diep vanbinnen hoopt Roos dat Karima het zelf snel inziet. “Misschien komt ze straks naar me toe en zegt ze dat ze iets gevonden heeft. Dat zou het mooiste zijn.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Heeft ze verlof gekregen vanwege de gestrande relatie? Hoezo heeft ze al weken de tijd om op jouw Netflix-account rond te hangen? Ga gewoon een woning zoeken.