Toen Paula en Wesley vorig jaar uit elkaar gingen, voelde het alsof de grond onder haar voeten wegzakte. Ze waren bijna vier jaar samen geweest, hadden plannen gemaakt voor de toekomst, droomden over een huis, misschien zelfs kinderen. Het ging allemaal ineens voorbij toen Wesley haar vertelde dat hij niet meer gelukkig was. En erger nog: dat hij iemand anders had ontmoet. “Ik voelde me compleet overvallen,” vertelt Paula (34). “Ik had geen idee dat hij twijfelde aan onze relatie. We hadden het druk, ja, maar ik dacht dat we gewoon in een wat rustigere fase zaten. We waren toch samen.”
Verdriet én verwarring
In de weken na de breuk viel Paula in een gat. Niet alleen verloor ze haar partner, maar ook het toekomstbeeld dat ze voor zich zag. Ze sliep slecht, at nauwelijks en voelde zich een schim van zichzelf. Familie en vrienden stonden voor haar klaar, maar het waren de onverwachte steunbetuigingen die haar het meest raakten. Zoals die van Jannie, Wesley’s moeder. “Jannie belde me een paar dagen na het uitmaken op. Ze zei: ‘Meid, ik begrijp er niets van. Jij hoort bij onze familie. Je bent altijd welkom bij mij.’ Ik moest huilen toen ik dat hoorde. Het voelde als een sprankje hoop in een hele donkere periode.”
De koffie werd een ritueel
In de weken en maanden daarna zagen Paula en Jannie elkaar geregeld. Ze dronken koffie, praatten, gingen wandelen of zaten samen op het terras. “We hadden altijd al een goede klik,” zegt Paula. “Jannie is warm, oprecht en nuchter. Ik kon mijn verhaal bij haar kwijt, maar zij vertelde ook hoe moeilijk ze het vond dat Wesley zo snel een nieuwe vriendin had. Ze zei letterlijk: ‘Ze is aardig hoor, maar jij was écht onderdeel van ons.’” Hoewel Paula wist dat het misschien een beetje ongebruikelijk was om zoveel contact te houden met je voormalig schoonmoeder, voelde het voor haar als een veilige haven. “Ik had het gevoel dat ik niet alles kwijt was. Dat iemand mij nog zag, ondanks dat Wesley me had laten vallen.”
De spanningen lopen op
Maar Wesley zag dat anders. Toen hij hoorde dat zijn moeder nog steeds wekelijks met Paula afsprak, werd hij boos. “Hij belde me op en zei dat ik ‘een grens overging’. Dat het niet normaal was om met zijn moeder af te blijven spreken. Ik zei hem dat het niet zijn keuze was met wie ik omga, maar ik merkte dat het hem echt stak.” Ook Jannie kreeg er van langs. Wesley vond dat ze ‘loyaal’ moest zijn aan hem en dat het contact met Paula verwarrend was voor iedereen. “Ik snap wel dat het lastig voor hem is,” zegt Jannie. “Maar ik heb ook mijn eigen gevoelens. Paula was als een dochter voor me. Dat kap je toch niet zomaar af?” Toch begon Jannie steeds vaker te twijfelen. Ze begon gesprekken af te zeggen, was terughoudender in haar berichten. “Ze zei: ‘Ik wil geen ruzie met Wesley. Het is mijn zoon, wat hij ook doet.’ Ik snap dat. Maar voor mij voelde het als een tweede afscheid.”
Tussen twee werelden
Voor Paula is de situatie complex. Ze begrijpt dat Jannie zich verscheurd voelt, maar voor haar is het alsof haar laatste houvast wordt weggenomen. “Jannie was de enige schakel die ik nog had met de tijd dat ik met Wesley was. Als dat verdwijnt, voelt het alsof die hele periode uitgewist wordt.” Wat het extra pijnlijk maakt, is dat Paula het gevoel heeft dat ze er geen invloed op heeft. “Ik heb geen ruzie gemaakt, niets verkeerds gedaan. En toch lijkt het alsof ik degene ben die opnieuw iets verliest. Jannie betekent oprecht veel voor me. We lachen samen, steunen elkaar, hebben echt een band opgebouwd.”
Loslaten of vasthouden?
Toch merkt Paula dat ze zich begint af te vragen of ze dit wel vol moet houden. “Misschien heeft Wesley gelijk. Misschien is het niet gezond om zo vast te houden aan het verleden. Aan iemand die niet meer bij je leven hoort. Maar ik voel ook: waarom moet ik iemand loslaten die juist goed voor me is geweest?” Jannie zit ondertussen met precies diezelfde vragen. “Ik voel me schuldig tegenover Wesley. Maar ik voel me ook schuldig tegenover Paula. Alsof ik haar laat vallen terwijl ze me juist zo nodig had. Het is hartverscheurend.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Goeie genade zeg, ga verder met je eigen leven en klamp je niet zo vast aan het verleden. Lullig wat er gebeurd is, en gevoelens van verdriet en pijn zijn logisch en normaal, maar zo houden jullie wel het dramagebeuren in stand. Neem afscheid van elkaar, bedank elkaar vood de steun en ga verder met je eigen leven.