Nienke (31) zit na een moeilijke periode weer op een roze wolk. Ze is opnieuw samen met Johan, de man met wie ze jaren geleden een intense relatie had. En een pijnlijk einde… “We waren jong, halverwege de twintig. We woonden samen, hadden een leuke vriendengroep en maakten al toekomstplannen,” vertelt ze. “Totdat hij op een dag vertelde dat hij gevoelens had gekregen voor iemand anders.”
Verraad
Het moment staat nog op haar netvlies gebrand. “Hij was eerlijk, dat wel. Hij zei dat hij het niet had gewild, maar dat hij de klik met een collega niet kon negeren. Ze hadden nog niets gedaan, maar hij wilde de relatie met mij stoppen voordat het die kant op zou gaan. Dat maakte het niet minder pijnlijk. Ik voelde me verraden, afgewezen en kapot. Mijn ouders hebben me toen opgevangen, ik ben tijdelijk weer bij hen ingetrokken. Vooral mijn vader zag me elke dag verdrietig op de bank zitten. Hij heeft me huilend naar bed zien gaan en opgepept als ik het niet meer zag zitten.”
Nieuw geluk
Johan had inderdaad iets met die collega, maar het bleek geen stand te houden. “Na een paar maanden was het over. Hij begon me toen opnieuw te bellen, te appen… In het begin heb ik alles genegeerd. Ik wilde niet weten hoe het met hem ging. Hij had zijn keuze gemaakt.” Maar Johan gaf niet op. “Hij stuurde me elke verjaardag een kaart. Elke maand een berichtje. Hij bleef me herinneren aan wie we samen waren. En hoe stom ik het ook vond… na ruim twee jaar voelde het niet meer als stalken, maar als liefde.”
Tweede kans
Uiteindelijk stemde Nienke in met een kop koffie. “We spraken af in het park, zonder verwachtingen. Maar hij had zo veel veranderd… Hij had aan zichzelf gewerkt, was open, rustig en volwassen geworden. Het voelde als thuiskomen.” Sindsdien zijn ze weer samen. “Het is spannend geweest in het begin. Maar het gaat echt goed. Ik ben gelukkig, misschien zelfs gelukkiger dan de eerste keer. Alleen mijn ouders, en vooral mijn vader, kunnen zijn terugkeer maar moeilijk accepteren.”
Het etentje
Toen Johan een paar weken geleden voor het eerst weer bij haar ouders thuis kwam eten, hoopte Nienke op een frisse start. “Mijn moeder had zich uitgesloofd met het eten en deed haar uiterste best om het luchtig te houden. Ze stelde vragen aan Johan, lachte om zijn grapjes en probeerde te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij daar weer aan tafel zat. Maar mijn vader… die zei geen woord.” Letterlijk geen woord. “Hij begroette Johan niet, gaf hem geen hand, keek hem niet aan en at zwijgend zijn bord leeg. Elke opmerking van Johan werd genegeerd. Het was alsof hij niet bestond. Alsof mijn vader hem met zijn stilte wilde uitwissen.”
Ongemakkelijk
Nienke voelde zich rot. “Ik snap dat mijn vader beschermend is. Hij was er toen ik brak. Maar het is drie jaar geleden. En Johan is veranderd. Als ik hem kan vergeven, waarom kan mijn vader dat dan niet? Ik zat daar tussen twee mensen van wie ik hou, die elkaar totaal niet meer kunnen vinden. Het voelde zó ongemakkelijk.” Na het etentje barstte de bom. “Ik heb mijn vader geconfronteerd. Gevraagd of hij echt denkt dat ik weer met Johan zou zijn als hij nog steeds de man was die me pijn deed. Maar hij gaf me geen duidelijk antwoord. Hij zei alleen dat hij me niet wéér verdrietig wil zien.”
Balans zoeken
Sindsdien is het gesprek stilgevallen. “Mijn moeder stuurt appjes en probeert de sfeer te redden. Maar mijn vader? Die heeft zich teruggetrokken. Hij hoopt, denk ik, dat dit wel weer overwaait. Maar ik ben serieus. Johan en ik bouwen samen aan iets moois.” Nienke hoopt dat haar vader zich uiteindelijk openstelt. “Ik wil niet kiezen tussen de liefde van mijn leven en mijn familie. Ik snap dat vertrouwen tijd kost. Maar Johan verdient ook een tweede kans. Hij heeft alles gedaan om me terug te winnen, en hij behandelt me met zoveel liefde en respect. Mijn vader ziet dat nog niet. Maar ik hoop dat hij dat uiteindelijk wél gaat zien.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Het was een retorische vraag in de hoop dat het kwartje bij de geïnterviewde zou vallen. IJdele hoop waarschijnlijk, maar toch.