Met geen tien paarden is Natasja (36) naar de tandarts te krijgen. Ze staat doodsangsten uit en gaat gewoon niet. “De nieuwe tandarts die ik kreeg heeft me zoveel pijn gedaan, dat ik van mijn moeder niet meer naar haar toe hoefde. “
Natasja liet tot haar veertiende jaar haar gebit één keer in het jaar controleren. “Ik had nooit wat. Het werd schoongemaakt en ik kon weer gaan. Ik maakte een afspraak voor het volgende jaar en dat was het.” Toen haar tandarts stopte met de praktijk, kwam er een ander. Een vrouw. Zij hield er een heel andere werkwijze op na, eentje die Natasja niet beviel. “Toen ik met haar kennismaakte maakte ze foto’s van mijn gebit. Daarop was te zien dat ik een aantal gaatjes had en dat twee verstandskiezen gekanteld in mijn kaak lagen. Die moesten eruit middels een operatie. Een andere verstandskies kon ze zelf verwijderen, daarvoor hoefde ik niet naar het ziekenhuis.”
Zonder verdoving
Het zweet brak Natasja uit. Haar nieuwe tandarts maakte een aantal afspraken. “Ik haalde diep adem en dacht: oke, even dapper zijn.” Ze werd behandeld vaak zonder verdoving en verging van de pijn. Haar tandarts vond dat ze zich niet zo moest aanstellen en dat ze patiënten had die veel pijnlijkere behandelingen ondergingen en geen kik gaven. “Ik voelde me steeds ongemakkelijker. Als ik een afspraak had sliep ik dagen ervoor nauwelijks en kon ik geen hap door mijn keel krijgen. Met zweethanden zat ik in de wachtkamer. Ik slikte voordat ik ging paracetamol om zo de pijn te verzachten.”
Naar de kaakchirurg
Als Natasja in de stoel ligt voor haar verstandskies, gaat het mis. “Ik voelde hoe ze wrikte en hoorde een harde kraak. Mijn kies brak af. Zo ver dat zij hem er niet meer uit kon krijgen. Ik kreeg het bloedheet en lag te zweten als een otter. Kon ik alsnog door naar een kaakchirurg.” Het was de druppel voor Natasja. Ze maakt een afspraak in het ziekenhuis en haar kies wordt uit haar kaak gesneden. “Omdat ik een joekel van een verdoving kreeg, voelde ik niets. Toen de verdoving was uitgewerkt, was het de hel. Wat een pijn had ik. Ik besloot dat het genoeg was geweest. En van mijn moeder hoefde ik niet meer te gaan.”
Dochter Jasmin
Inmiddels is Natasja 36 en heeft ze een slecht gebit dat ze zo goed als ze kan onderhoudt. “Als ik veel pijn heb, slik ik paracetamol en dan gaat het wel weer.” Haar dochter Jasmin is nu zes jaar en is nog nooit bij een tandarts geweest. Natasja weet dat het niet goed is, maar ze moet er niet aan denken dat haar dochtertje in de tandartsstoel moet liggen en hetzelfde meemaakt. “Vriendinnen vinden het belachelijk dat ik Jasmin weghoud bij de tandarts, zeggen dat het een vorm van verwaarlozing is. Ik zie dat anders. Ik bescherm haar tegen de pijn. En soms zegt een stemmetje dat ik me erover heen moet zetten en een afspraak voor haar moet maken, maar ik durf het niet. Ik kan het niet. Nu niet. Misschien later wel.”
