Het is als ouder je grootste nachtmerrie dat je kind iets overkomt. “En als het dan écht gebeurt, is het nog vele malen erger dan je ooit had kunnen denken. Helaas kunnen mijn man Herman en ik daarover meepraten… In 2015 verloren wij vlak na de geboorte ons eerste dochtertje. Het was totaal onverwacht en we hebben er allebei een keiharde klap van gekregen. Nu, tien jaar later, zijn het verdriet en gemis niet minder. Wel hebben we het redelijk een plek kunnen geven en uiteindelijk gaat het leven door. Onze Bobbie zit voor altijd in ons hart.”
Leeg babykamertje
Na het verlies van Bobbie hebben Naomi en Herman heel lang niks meer om voor te leven. “We lagen op bed, huilend en kapot van verdriet. Een leeg babykamertje, schone kleertjes die nooit zijn gedragen en een kinderwagen waar nooit mee gewandeld is. Niks deed er meer toe en dat we hier bovenop zijn gekomen, is een soort wonder.”
Zo dankbaar
Met behulp van een klein groepje vrienden en familie weten Herman en Naomi de draad toch weer op te pakken. “Elke dag stond er iemand voor onze deur. Ze kwamen eten brengen, keken naar de foto’s van Bobbie, zetten ons onder de douche of hielden ons vast als we moesten huilen. We zijn ze zo dankbaar voor hun steun in die tijd, dat kan ik echt niet in woorden omschrijven.”
Groot geschenk
Na maanden thuiszitten landt het bij Naomi en Herman dat er maar één ding op zit: verder gaan. “Iedereen die een kind is verloren, weet dat dit niet vanzelf gaat. Het enige wat je kunt doen, is gewoon opstaan en je dag starten. Zo zijn wij rustig weer begonnen met werken, leuke dingen afspreken met vrienden en later zelfs voor een nieuw kindje gegaan. Twee jaar na het verlies van Bobbie werd Zoé geboren. Een heel groot geschenk!”
Eén van ons
Door de komst van Zoé krijgt het leven weer een stuk meer kleur. “Ja, natuurlijk blijft het gemis van Bobbie. Ze zal altijd ons eerste kindje zijn. Maar Zoé bracht ook veel liefde, geluk en plezier in ons leven. Ruim anderhalf jaar later kwam Vin en maakte ons een gezin van vijf. Ook al is Bobbie er niet meer, we zullen altijd drie kinderen in ons hart hebben. We vinden het belangrijk om over haar te blijven praten, we vieren haar verjaardag en op verschillende plekken in huis staan foto’s. Ze is één van ons.”
Valt stil
Wanneer Naomi en Herman nieuwe mensen ontmoeten, vertellen ze altijd over Bobbie. “We vinden het belangrijk dat mensen dit weten. Ik ken ook ouders die een kind verloren hebben, die er liever niet te veel over praten, maar voor ons voelt het goed om dat wel te doen. Wel merk ik dat het voor veel mensen een pijnlijk en moeilijk onderwerp is. Als ik vertel over Bobbie, vallen mensen vaak stil. En hoewel ik het begrijp, vind ik dat ook moeilijk.”
Oh wat erg
Het liefst zou Naomi willen dat mensen gewoon even naar haar luisteren en wat vragen stellen. “Als ik op een verjaardag sta en iemand spreek over onze kinderen, dan vertel ik er altijd over. Vaak is het dan ineens stil en slaat de sfeer om. Dat vind ik jammer en is niet mijn bedoeling. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen of vragen, en dat begrijp ik wel. Ik zou het fijn vinden als ze vragen naar dingen als: hoe oud zou Bobbie nu geweest zijn, hoe praten jullie met de andere kinderen over haar of op wat voor manier maakt ze onderdeel uit van het gezin. Dat zijn mooie manieren om er een gesprek over te voeren. Maar vaak komen mensen niet verder dan: ‘och, wat erg voor jullie’. Ongemakkelijk als ze zijn, lopen ze daarna vaak weg of beginnen over een ander onderwerp.”
Het mag er zijn
Gelukkig zijn er ook mensen die wél op het onderwerp ingaan. “Laatst sprak ik bij een ouderavond een andere moeder. Ook zij was een kindje verloren en zij sprak er nooit over, vooral om het ongemak bij anderen te voorkomen. Toen ze hoorde dat ik tijdens het voorstelrondje over Bobbie vertelde, deed dat iets met haar. We hebben die avond lang staan praten en wisselden ervaringen uit. Het is echt fijn om met mensen te praten die weten wat je hebt meegemaakt en hoe dat voelt. Die moeder is inmiddels een vriendin van mij en ook zij praat nu meer over haar kindje. Ook een kindje dat hier niet meer is, mag er zijn. Dat vind ik heel belangrijk!”
Bovenste afbeelding: Freepik
Marie -
Wat jullie is overkomen is echt verschrikkelijk. Maar als iemand die ik niet goed kent mij dit zou vertellen op bijvoorbeeld een verjaardag, zou ik me echt geen houding weten te geven. Natuurlijk hoeft het geen taboe of geheim te zijn, als ik bevriend met je zou zijn zou je er altijd over mogen praten met me, maar misschien is het handig om een gepast moment en de juiste persoon uit te kiezen om zoiets over te praten. Niet op een feestje van iemand anders met iemand die je niet zo goed kent.