Op zoek naar de prins op het witte paard, Tinderde Kirsten (41) zich suf. Talloze mannen schudde ze de hand, maar geen een was leuk genoeg voor een relatie. “Tot ik Hidde ontmoette. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag,  voelde ik dat hij de ware is.” De liefde was zo sterk dat ze besloot haar appartement in de Jordaan op te zeggen en naar het noorden te vertrekken. Met alle gevolgen van dien. “Mijn vriendinnen zie ik nauwelijks  meer,  ik ga regelmatig naar Amsterdam, maar zij komen nooit mijn kant op. Ik ben zo bang dat ik ze kwijtraak.”

Sinds haar studententijd woonde Kirsten in Amsterdam. “En ik wist het zeker: nooit zou ik deze prachtige stad verlaten. Mijn sociale leven, mijn werk, alles deed ik in Amsterdam.  De uren die ik met vriendinnen in het Vondelpark doorbracht, zijn niet te tellen. Telkens ontdekte ik weer leuke tentjes en ging wekelijks naar musea.” Maar zeg nooit nooit, weet Kirsten nu. Sinds een jaar woont ze in Beetsterzwaag. “Ja, of all places. Ik had er nog nooit van gehoord. Hidde woont er zijn hele leven al en heeft daar een melkveehouderij. Dus toen we tot de conclusie kwamen dat we samen verder wilden was het voor de hand liggend dat ik bij hem in zou trekken.”

Tranen bij het afscheid

Haar vriendinnen hielpen haar met verhuizen en bleven slapen. “Het was zo gezellig; ’s avonds dronken we wijn bij een vuurtje dat Hidde had gestookt en haalden we herinneringen op. Ik voelde me heerlijk.” Toen haar vriendinnen de volgende dag met tranen in hun ogen afscheid namen en terug reden naar Amsterdam, voelde Kirsten zich een beetje down. Opeens drong het tot haar door dat even bij elkaar langs wippen niet meer kon. Nu betekende even een wijntje drinken meer dan honderd kilometer rijden. “Maar ik deed het. Ik wilde mijn vriendinnen blijven zien, zelfs als ik daar meer moeite voor moest doen.”

Ze vinden het te ver

Regelmatig is Kirsten in Amsterdam en blijft een weekendje slapen bij een van de meiden. Hidde zegt er nooit iets over, maar Kirsten merkt dat hij het niet heel leuk vindt dat ze zo vaak weg is. “En dat snap ik ook. Maar ik vind het lastig om in Beetsterzwaag vriendinnen te maken, het is een hechte gemeenschap en als vreemdeling kom je er niet zomaar tussen.” Al een paar keer heeft Kirsten haar vriendinnen uitgenodigd om een weekendje bij haar te komen, maar ze reageren nauwelijks op die uitnodiging. “Ik hoorde van Suus, mijn allerbeste vriendin, dat de anderen er geen zin in hebben. Dat ze het veel te ver rijden vinden en dat ze Hidde niet zo leuk vinden. Ik vond dat zo erg om te horen, want Hidde is echt de liefde van mijn leven.

Met Hidde wil ik oud worden, maar ik wil mijn vriendinnen ook niet kwijt. Voor mijn gevoel zit ik nu in een spagaat en ik krijg het gevoel dat ik een keuze moet maken. Een onmogelijke! Want die meiden zijn mijn alles, we hebben altijd lief en leed gedeeld, maar Hidde wil ik ook voor geen goud kwijt. En het gevoel dat mijn vriendinnen vinden dat ik voor hen moet kiezen, bekruipt ze steeds vaker. ”

Wat moet ik doen?

Toen Kirsten erachter kwam dat het eerste feestje zonder haar is gevierd, voelde ze zich zo enorm buitengesloten. “Suus versprak zich laatst en ik deed maar net of ik het niet hoorde. Maar toen ik ophing, moest ik zo vreselijk huilen. Ik mis die meiden, ik mis Amsterdam, maar ik moet hier mijn leven opbouwen. Ik weet alleen niet hoe en ben zo bang dat mijn vriendinnen me laten vallen.  Ik vraag me soms af: heb ik er wel goed aangedaan om hier te gaan wonen? En wat nou als ik mijn vriendinnen kwijtraak? Ik weet me geen raad.”

Herken jij je in het verhaal van Kirsten? Wat raad jij haar aan? Praten met haar vriendinnen? Of gewoon haar leven in Beetsterzwaag opbouwen? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Andrea Piacquadio via Pexels

Roelie: ‘Fieke houdt onze vriendinnengroep bij elkaar, maar ik krijg steeds meer een hekel aan haar’

Roelie zou zich geen raad weten zonder haar vriendinnen. “Ze zijn alles voor mij. Als kind speelden we hockey samen en dat doen we nog steeds.” Toch ontstaan er barstjes in de groep en daarvoor is Fieke verantwoordelijk. “Ze houdt ons bij elkaar, maar ik krijg steeds meer een hekel aan haar.”

VERDER LEZEN