Sinds een week of drie werkt Mia bij een reclamebureau. Ze heeft het prima naar haar zin. Leuke collega’s en een fijne werksfeer. Maar er is een ding waar ze onzeker over is en zich zelfs een beetje aan stoort. Het afscheidscadeau voor collega Willem. Er wordt flink wat van haar gevraagd…

Ik heb de baan!

Dolblij is Mia als ze na twee best pittige sollicitatiegesprekken het verlossende telefoontje krijgt dat ze het is geworden. “Ik sprong een gat in de lucht. Na mijn studie kwam ik terecht op een klein kantoor. Ik vond het er heel gezellig maar baalde er een beetje van dat ik drie van de vijf dagen thuis moest werken. En ik had tijdens corona al zoveel en vaak alleen thuis gezeten en gewerkt, ik was daar echt helemaal klaar mee.” Een vriendin van Mia tipt haar als er een vacature vrijkomt bij een ander reclamebureau. Ze solliciteert, doorstaat twee best zware gesprekken en een flinke assessment en wordt aangenomen.

Het is een verademing

Heerlijk vindt ze het om te werken op een kantoor waar iedereen er gewoon is. “Het is zoveel makkelijker om even snel te sparren en mooie plannen voor klanten uit te werken als je collega’s gewoon naast je zitten. Een verademing vind ik het. Op maandag kan ik mijn weekendverhalen kwijt aan mijn naaste collega en op vrijdag gaan we na werktijd lekker borrelen. Het is zo leuk te merken dat ondanks de hoge werkdruk iedereen plezier heeft in zijn werk. We hebben allemaal een hands on-mentaliteit en helpen elkaar waar nodig.”

Populaire collega

Hoewel bijna iedereen het goed naar z’n zin heeft, is dat voor Willem wat minder. Willem is een van de oudere collega’s. “Ik schat hem zo rond de 50 en ik begreep van een andere collega dat hij zich op kantoor niet meer zo thuis voelt. De werkdruk ervaart hij als torenhoog en in goed overleg start hij nu een eigen bedrijf. Kantoor blijft wel met hem samenwerken, maar hij krijgt dan opdrachten van ons en mogelijk ook van anderen. Willem is een populaire collega, zeker omdat hij het allemaal zo open heeft gespeeld.”

Wat? Vijftig euro?!

Met het afscheid van Willem is een aantal collega’s flink druk. Collega’s geven hem naast een feest dat door de baas wordt betaald een weekend weg met zijn vrouw ter waarde van vijfhonderd euro. “Echt super leuk. Wat ik niet zo leuk vind is dat ik onlangs een tikkie van vijftig euro van een collega kreeg voor het afscheidscadeau van Willem. Maar ik wil daar helemaal niet aan meebetalen. Vijftig euro voor een cadeau voor een collega, niet normaal, dat geef ik nog niet eens uit voor een vriendin. Ik ken Willem nauwelijks en met de dure decembermaand in het vooruitzicht moet ik zuinig zijn met mijn geld.”

Joh, betaal gewoon

Als Mia erachter komt dat bijna al haar collega’s het tikkie van vijftig euro betalen zonder met hun ogen te knipperen, voelt ze zich toch een beetje bezwaard. Wat moet ze nou? Ze vraagt haar beste vriendin om advies. “Mel zei: ‘joh betaal gewoon en zie het als investering in je collega’s. Want wat zullen die ervan zeggen als jij niet wil mee betalen?’ Daar heeft ze misschien wel gelijk in, maar jeetje, ik vind het bedrag echt veel te hoog, zeker omdat ik die Willen nauwelijks ken. Ik heb nog nooit zoveel voor een collega betaald. Maar ja, ik twijfel nu wel enorm. Wat is wijsheid?”

Ja, wat is wijsheid? Wat vind jij een mooie bijdrage voor een collega? Is dat vijf euro, tien of vind je vijftig euro prima? En wat als je er nog maar net werkt? We zijn heel benieuwd. Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Andrea Piacquadio via Pexels

Het Huishoudboekje van Marie-Claire: “Maandelijkse toelage van 4.500 euro van ouders”

In de rubriek ‘Het Huishoudboekje’ nemen we de inkomsten en uitgaven van één vrouw en haar gezin onder de loep. Wat komt er binnen, wat wordt er gespaard en wat wordt uitgegeven? Deze week: de 29-jarige Marie-Claire. Ze geeft een openhartig kijkje in haar huishoudboekje. Kijk je mee …. VERDER LEZEN?