Marianne, moeder van twee kinderen, is drie jaar geleden gescheiden en gaat sindsdien alleen met hen op vakantie. “Vakanties waren altijd een beetje spannend, vooral sinds mijn scheiding. Nieuwe plekken, nieuwe mensen, het voelde altijd alsof ik ergens weer moest beginnen. Dit jaar dacht ik dat het niet anders zou zijn, maar dat veranderde toen we aankwamen in een klein familiehotel in Oostenrijk. Vanaf het moment dat we werden ontvangen door Nora en Franz, de eigenaren, voelde ik iets bijzonders. Vooral bij Franz was het alsof er iets vonkte, iets wat ik niet kon plaatsen maar wel voelde.”
Familiehotel
Marianne en haar kinderen hadden gekozen voor een rustige vakantie, weg van het drukke Nederland, in de bergen van Oostenrijk. Het familiehotel was knus en warm, precies wat ze nodig hadden. Nora en Franz straalden die gastvrijheid uit die je zelden tegenkomt. De eerste dagen gingen voorbij met wandelen, zwemmen en kleine gesprekjes bij het ontbijt. Marianne vond het fijn om haar kinderen gelukkig te zien en langzaam zakte de spanning die ze altijd voelde bij het reizen weg.
Ontmoeting die alles veranderde
“Ik herinner me het moment nog goed,” vertelt Marianne. “Toen ik Franz voor het eerst zag, voelde ik iets wat ik al lang niet meer had gevoeld: een soort vlinders in mijn buik, een onverwachte aantrekkingskracht. We wisselden een paar woorden uit en ineens was daar een vonk die niet te negeren viel.” In de dagen die volgden, ontstond er steeds meer contact tussen Marianne en Franz. Wat eerst begon als beleefde gesprekken over de omgeving en leuke tips voor dagtrips, groeide uit tot diepere gesprekken over het leven, dromen en soms ook angsten.
De kus
Twee weken lang genoten Marianne en haar kinderen van de vakantie, maar achter de schermen groeide er iets tussen Marianne en Franz. “Op een avond, toen niemand keek, kuste hij me. Het was zacht en onwennig, maar het voelde alsof de wereld even stil stond.” Marianne voelde zich verscheurd. Ze was niet alleen als moeder op vakantie, ze was ook een vrouw die verlangde naar verbondenheid en liefde. Maar Franz was getrouwd met Nora, en dat maakte alles ingewikkeld en pijnlijk.
Niet aan toegeven
“Die kus bleef maar door mijn hoofd spoken,” zegt Marianne met een zucht. “Ik ben nu twee weken thuis en het voelt alsof ik nog steeds in dat hotel ben, tussen die bergen en die mensen. Franz laat me niet los. Ik denk aan hem als mijn kinderen slapen en zelfs overdag als ik bezig ben. Het voelt bijna alsof ik een geheim meedraag dat ik niet met anderen kan delen.” De enige die wel op de hoogte is, is Lise, Marianne’s beste vriendin. “Lise vindt dat ik het moet vergeten, dat ik me er niet aan moet overgeven. Ze zegt dat ik niet moet teruggaan, dat ik dit moet laten rusten en verder moet gaan met mijn leven.”
De tweestrijd
Marianne snapt de waarschuwingen van Lise. “Ik wil niemand pijn doen, vooral niet het gezin van Franz. Het idee dat ik misschien een huwelijk kan breken, maakt me bang en verdrietig.” Tegelijkertijd weet ze ook dat ze recht heeft op haar eigen geluk. “Ik ben drie jaar geleden gescheiden, en sindsdien heb ik zelden zo’n diepe connectie gevoeld. Is het niet eerlijk dat ik die kans pak? Maar wat als het misgaat? Wat als ik alles verwoest?”
Overweldigd door emoties
De afgelopen dagen heeft Marianne geprobeerd haar gevoelens te negeren, maar dat lukte nauwelijks. “Het is alsof er een storm in me woedt. Aan de ene kant wil ik terug naar Oostenrijk, naar het hotel en naar Franz. Om hem nog een keer te zien, hem te vertellen wat ik voel, misschien om een antwoord te krijgen op alle vragen die in mijn hoofd rondspoken.” Aan de andere kant is er de angst: “Wat als het alleen maar voor verwarring zorgt? Wat als ik mezelf kwets, maar ook anderen? Mijn kinderen, Franz, Nora, iedereen die erbij betrokken is.”
Een keuze die alles verandert
Marianne staat op een kruispunt. “Ik weet dat ik een beslissing moet nemen. Blijf ik hier thuis, en probeer ik het verleden achter me te laten? Of ga ik terug naar Oostenrijk en neem ik het risico om mijn hart te volgen, ongeacht de gevolgen?” Het is geen makkelijke keuze, want het betekent dat ze niet alleen met haar eigen gevoelens moet omgaan, maar ook met de mogelijke gevolgen voor anderen.
Alleen maar pijn
Lise is duidelijk in haar advies. “Ze zegt dat ik beter voor mezelf moet zorgen en dat dit avontuur mij alleen maar pijn zal doen. Volgens haar is het beter om mijn energie te steken in het opbouwen van een nieuw leven zonder deze verwarring.” Maar Marianne voelt zich ook alleen in deze strijd. “Ik kan mijn hart niet dwingen om te stoppen met verlangen. Soms voelt het alsof ik de enige ben die deze storm meemaakt.”
De toekomst
Marianne sluit haar ogen en probeert zich voor te stellen wat er zal gebeuren als ze teruggaat. Zal Franz hetzelfde voelen? Zal hij ook bereid zijn risico te nemen? “Misschien vinden we samen een manier om eerlijk te zijn, misschien ook niet. Misschien is het een illusie, een vlucht uit mijn eenzaamheid. Maar hoe dan ook, het voelt als iets waar ik niet zomaar aan voorbij kan gaan.”
“Mijn kinderen zijn mijn alles, maar ik ben ook een vrouw met verlangens,” zegt Marianne. “Ik wil niet leven met het gevoel dat ik iets heb laten liggen, dat ik niet eerlijk ben geweest tegenover mezelf. Daarom denk ik dat ik terug moet naar Oostenrijk. Om te weten waar ik echt sta, en om Franz onder ogen te komen.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Je noemt het terugzien van een vakantieflirt (want je weet niet eens wat het voor hem betekent) ‘een goede reden’ om terug te gaan? Serieus? Al dat gekwijl over een getrouwde man die doodleuk met een ander gaat zoenen? Onthoudt wel dat een relatie die gebaseerd is op de brokstukken van een andere relatie, amper stand houdt. Daarbij: hoe je eraan komt, kom je er ook weer af. Zometeen run jij samen met Franz het familiehotel en dan weet je gewoon dat hij elke gescheiden vrouw zit af te lebberen. Als je dat wil, moet je dat vooral doen. Ik zou eerst maar eens wat therapie voor mezelf zoeken.