“Wauw, wat ben je mooi zwanger!” vertelde een vriendin me toen we elkaar vorige week voor het eerst sinds lange tijd zagen. “Je kleding staat je prachtig, je buik is mooi en je straalt helemaal!”, deed ze er nog een schepje bovenop. Beleefd bedankte ik haar, maar toch vroeg ik al heel snel of ze dat ook echt meende. Ja, zei ze. En toch had ik moeite om haar te geloven.
Groeispurt van mijn buik
Ik ben nu 27 weken zwanger en mijn lichaam maakt de snelste transformatie door sinds ik zelf in de buik van mijn moeder zat. Waar ik vorige week mijn favoriete jurkje nog paste, kwam ik daar afgelopen zaterdag op geen enkele manier meer in. “Volgens mij is er echt wat mis met de wasmachine!” zeg ik gepikeerd tegen Ward. “We moeten een nieuwe kopen, alles krimpt. Deze jurk paste ik vorige week nog wel en nu niet meer”. Ward moet zichtbaar moeite doen om zijn lachen in te houden en zegt dat het misschien ook kan komen door de groeispurt die mijn buik heeft gemaakt. Goh, dat ik daar zelf nou niet aan heb gedacht.
Heel hard huilen
Hoewel iedereen me verzekerd dat mijn buik helemaal goed is en ik er prachtig uitzie, komt het er bij mij niet in. Zaterdag bereikte ik een dieptepunt toen ik onder de douche stond en opmerkte dat ik mijn armen op mijn buik had liggen. Als een soort tafeltje. Dat kwam als een harde klap en ik barstte keihard in tranen uit. Snikkend en proestend van verdriet heb ik een kwartier zitten janken. Vol van zelfmedelijden en even helemaal klaar met mijn zwangerschap. Toen ik op het punt stond om er ook nog bij te gaan schreeuwen kwam Ward (gelukkig) de badkamer in. Hij is bij me onder de douche gestapt en heeft me getroost. Ik voelde me nog steeds een soort Shrek met een tafelbuik, maar ik voelde dat er heel veel van mij gehouden wordt en dat ons kindje heel welkom is.
Ook zondag voelde ik me nog niet goed en dat merkte ik in alles aan mijn dag. Gelukkig vierden we ’s avonds de verjaardag van mijn zusje, waar ik in een warm bad met familie terecht kwam. Op dat soort momenten realiseer ik me elke keer weer hoe belangrijk deze mensen zijn.
Complimenten doen goed
Vandaag, op maandag, voel ik me al een stuk beter over mijn lichaam. Ik zal in elke fase van verandering opnieuw aan mijn lichaam moeten wennen en me proberen te focussen op het doel, namelijk de baby. Hoewel mijn zelfverzekerdheid slechts in een beperkte mate door anderen wordt bepaald, ben ik toch wel heel blij met alle lieve complimentjes. So keep them coming 🙂
Zo ziet mijn buik er nu uit. De foto werd gemaakt toen ik nét lekker een alcoholvrij biertje stond te drinken, haha!
Hoe was dit in jouw zwangerschap?
Hoe voelde jij je bij je veranderende lichaam in de zwangerschap? Vond jij het iets heel moois of had je er -net als ik- ook wel moeite mee? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen. Praat met ons mee in de comments onder dit artikel!
Lees hier ook mijn andere verhalen in de serie Mara’s Zwangerschapsdagboek!
Elianne -
Je hebt een hele mooie buik hoor.
Maak je niet druk en probeer daarvoor in de plaats trots te zijn op het feit dat ons lichaam in staat is tot zoiets moois als een paar cellen uit laten groeien tot een compleet mensje.
Zou zonde zijn dat je zwangerschap overschaduwt word door je onzekerheid.
Gewoon lekker genieten, na de bevalling zie je wel weer verder.
Ik heb me ook niet druk gemaakt maar me juist verwonderd door de veranderingen die mijn lichaam door ging.
De zwangerschap en eventuele borstvoedings periode was ook de enigste tijd dat ik trots was op mijn borsten.
Bijna 2 maten meer en dat zonder hulp van buiten af
Jammer van de theezakjes die het nu zijn maar ja heb wel. 4 kinderen op de wereld gezet en ik vind het best speciaal dat wij vrouwen dat kunnen.