Zo’n vijf jaar geleden liet ik en tatoeage op mijn ruggengraat zetten. Prachtig vond ik hem toen en ik was er super blij mee. Ik kreeg hem van mijn toenmalige vriendje en het was een hele leuke dag waar ik nog steeds met veel plezier aan terugdenk. En hoe leuk het toen ook was, toch heb ik besloten om mijn tatoeage te laten verwijderen…
Grote veranderingen
Sinds het plaatsen van de tattoo is er veel in mijn leven gebeurd. Ik heb twee kinderen, ben druk met werk en sindskort een opleiding, woon weer in het Gooi én heb een andere vriend waarmee ik in september 2020 zelfs ga trouwen. Ik merk dat ik mijn tattoo niet meer bij mij vind passen. Gezien alle grote veranderingen in mijn leven is dat ergens ook helemaal niet gek!
Liever kwijt dan rijk
Dat ik hem wil laten verwijderen kwam niet van de een op de andere dag uit de lucht vallen. Ik merkte al langer dat ik de tattoo steeds meer probeerde te bedekken en ook vond ik het niet leuk als mensen er naar vroegen. De eerste maanden en jaren na het zetten van de tattoo keek ik vaak in de spiegel om hem te bekijken, maar dat deed ik de afgelopen jaren eigenlijk nooit meer. Ik geniet er niet meer van. Sterker nog: ik voel mij er juist helemaal niet meer prettig bij. Ook het idee dat ik op mijn trouwdag eigenlijk geen jurk met een open rug aankan (omdat je hem dan ziet en dat wil ik juist niet), maakte dat ik hem liever kwijt dan rijk ben.
Hem weg laten halen
Al met al best wat reden om hem weg te halen. En dat was vorige week dan ook precies hetgeen wat ik besloot te doen. Ik pakte mijn laptop erbij, Googelde ’tattoo verwijderen’ en begon met het doen van research. Vrij snel vond ik een goede kliniek in de buurt waar ik het wel wilde proberen. Hier maakten ze ook nog eens gebruik van de PicoSure laser, waardoor de tattoo in minder sessies verwijderd zou kunnen worden.
Nare plaatjes
Afgelopen maandag ging ik vrij onbevangen naar de kliniek. Maar toen ik een vrij uitgebreide medische anamnese moest invullen, voelde ik de bui al hangen: dit is geen gewoon bezoekje aan de schoonheidssalon. Tijdens de intake -die ruim een half uur duurde- kreeg ik veel informatie en werd verteld dat de behandeling absoluut niet pijnloos is. En om het allemaal af te toppen, kreeg ik ook nog eens plaatjes te zien van wat eventuele bijwerkingen van de behandeling konden zijn én hoe het eruit ziet als een van de blaren (ja, je kunt blaren krijgen) gaat ontsteken. Nou, lekker dan.
Meteen onder de laser
“Wil je dat we de eerste behandeling direct uitvoeren?” vraagt de huidtherapeute. Ondanks haar eerlijke (en dus niet persé uitnodigende) praatje weet ik even niet zo goed wat ik moet doen. Maar als ze mij vertelt dat de pijn maar heel even duurt -ongeveer een minuut- en dat bij de juiste verzorging van de wond en niet zo veel mis kan gaan, ben ik overstag. Ik wil toch echt van die tattoo af. Punt.
Vergaan van de pijn
Nou, daar lig ik dan. Met een ontbloot bovenlijf, een kekke veiligheidsbril en een hart dat bonkt in mijn keel. “Ik doe eerst één shot met de laser om te kijken hoe de huid reageert. Geef jij dan maar aan als ik door mag gaan.” TIK! Mijn huid wordt geraakt door een scherp tikje. Het valt reuze mee, dus ik zeg dat ze gewoon door kan gaan. Maar als de huidtherapeute eenmaal écht begonnen is, verga ik van de pijn. Omdat de tattoo lijnrecht over mijn ruggengraat is gezet, voel ik niet alleen steken in mijn rug, maar ook in mijn benen voel ik schokjes. Het is alsof ik met beide handen zit vastgeplakt aan een stuk schrikdraad om een weiland.
Gewone bezigheden
Gelukkig houdt de pijn maar één minuut aan en krijg ik direct te horen dat alles goed is gegaan. Na de behandeling plakt de huidtherapeute het behandelde gebied af en plakt er ice packs op. Het voelt als een lelijke brandwond, maar ik kan zeker mijn gewone dagelijkse bezigheden weer oppakken.
Jeuk en blaren
De eerste behandeling is nu een paar dagen geleden en ik heb helemaal geen pijn meer aan de tattoo. Wel begint het flink te jeuken en heb ik allemaal kleine blaartjes op en rond de tattoo. Dit hoort er gewoon bij. Mijn lichaam krijgt nu 8 weken de tijd om te herstellen en de kapotgeschoten inktdeeltjes af te voeren. Dan is het tijd voor een nieuwe behandeling.
Volhouden
Ik moet eerlijk zeggen dat ik flink tegen de volgende behandeling opzie, maar dat ik wel vol ga houden. Na een paar dagen zie ik al dat de tattoo flink aan het vervagen is en dat smaakt naar meer. Ik houd in mijn achterhoofd dat mijn rug over 7 behandelingen weer (zo goed als) de oude is. En dat sleept mij er zeker doorheen. Maar één ding is zeker: het weglaseren van mijn tattoo had ik volledig onderschat. Als ik bij het zetten had geweten hoe pijnlijk, ingrijpend en kostbaar de laserbehandelingen zijn, dan was ik er nooit aan begonnen.
Heb jij ook ooit een tattoo laten weglaseren? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen! Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
Janneke -
Ik smeerde er altijd verdovingscreme op van te voren werkt echt goed