fb

Mara heeft de sportschool blues

Tot een paar maanden geleden stond ik bekend als sportfreak. Zoals je in mijn vorige blogs hebt kunnen lezen sloeg ik geen BodyPump, BodyCombat of BodyAttack les over. Bijna elke dag was ik in de sportschool te vinden en regelmatig blogde ik over sportdrank, spierballen en strakke sportbroekjes. Op sporten ben ik altijd al gek geweest, maar om mij een sportschool in te krijgen is er meer nodig dan een extra bakje kwark in het vooruitzicht.

Sociaal sporten

Naast het verbranden van calorieën is gezelligheid mijn belangrijkste motief om mezelf van de bank te hijsen en naar de sportschool te verplaatsen. Voordat ik naar Amsterdam verhuisde sportte ik bij Health Works Fitness in Hilversum, een nieuwe sportschool waar ik één van de eerste leden was. Door de kleinschaligheid in het begin kregen de leden al snel een hechte band met elkaar en het personeel. Sporten was geen verplichting, maar een aangename ontspanning met een groep vrienden.

Strak in het pak

Toen ik naar Amsterdam verhuisde was het zoeken van een nieuwe sportschool een enorme prioriteit. Toen ik de budgetsportschool (ik ben tenslotte student) binnenliep viel ik bijna flauw van de zweetgeur. Na een korte rondleiding van een agressief uitziende trainer besloot ik toch maar lid te worden, vadsig in het park liggen blijft voor mij een grotere nachtmerrie dan stinkende kleedkamers en anabolen-spuitende trainers. Maar, nu puntje bij paaltje komt en ik écht in de gewichten moet gaan hangen krabbel ik toch langzaam terug. Waarom? Ik had me toch ingeschreven? Waarom geef je het niet gewoon een kans? Nou, die kans hebben ze gekregen!

Grote mannen

Vol zelfvertrouwen stap ik de sportschool binnen. In Hilversum heb ik veel gesport, ik heb weinig moeite met het leggen van nieuwe contacten én ik heb nieuwe sportschoenen. Een garantie voor succes, zou je denken. Maar zodra ik voorover buk om een gewicht in mijn nek te leggen, hoor ik gefluit en gejoel achter me. ‘Houd je die grote stang wel stevig vast?’, ‘Waar gebruik jij die gespierde benen allemaal voor’ en ‘Ik kan je wel even ondersteunen als je je borst traint’. What the F U C K?! Waarom zeggen deze mensen dit soort ongepaste dingen in een sportschool?! ‘Oh please, rot lekker een eind op en ga sporten’  roep ik.

Minderjarig meisje in nachtclub

Als ik me omdraai kijk ik recht in het gezicht van drie Amsterdamse uitsmijters van bekende clubs in het centrum. ‘Oh shit…’ zeg ik hardop. Terwijl hun gezicht van uitkleden-met-ogen-stand naar je-kunt-beter-nu-je-excuses-maken-stand probeer ik vriendelijk te lachen. ‘He, wat leuk ehhh… Ik zie dat jullie elkaar allemaal kennen’ probeer ik het ijs te breken. Geen reactie. ‘Ga nou maar sporten wijffie!’ schreeuwt een grote man met typisch Amsterdams accent naar me. Gehoorzaam als een minderjarig meisje in de rij van een nachtclub doe ik wat de man met Popeye lichaam zegt.

Als ik na een zware training met een licht geïntimideerd gevoel naar de kleedkamer loop besef ik me pas hoe erg ik mijn oude sportschool mis. Gelukkig wordt het langzaam lekkerder weer en ga ik nu soms met mijn zusje hardlopen in het Vondelpark. Gezellig en gezond. En natuurlijk vast trainen voor het wegrennen als ik op zaterdagnacht mijn ‘sportvriendjes’ tegenkom.

Hebben jullie ook weleens nare ervaringen in de sportschool gehad? Is dit iets wat jou ervan weerhoud om te gaan sporten?

Reageer ook