fb

Sharlette: ‘Mijn man mist zijn ouders enorm en heeft geen levensplezier meer’

In een jaar tijd allebei je ouders verliezen is een enorme dreun. Sharlette weet daar alles van: haar schoonouders overleden vlak na elkaar. Haar man Ron is er nog steeds stuk van en Sharlette doet er alles aan om hem te helpen. “Het lukt niet, het lijkt wel alsof hij in zijn verdriet wil blijven hangen.”

Twintig jaar zijn Sharlette en Ron getrouwd en hun huwelijk is goed. “We hebben de nodige hobbels achter de rug maar ach, dat heeft ieder getrouwd stel denk ik wel. Dat we geen kinderen konden krijgen vinden we allebei heel verdrietig maar inmiddels hebben we er ons bij neergelegd en ons leven een andere invulling gegeven.” Sharlette heeft altijd het idee gehad dat haar schoonmoeder haar kwalijk nam dat zij nooit oma zou worden. “Ik kon niet zwanger worden en dat heeft ons uiteraard veel verdriet gedaan, maar Ron heeft me dat nooit kwalijk genomen. Ik heb hem zelfs gezegd dat ik het zou begrijpen als hij een andere vrouw zou zoeken als zijn vaderwens heel groot was.”

Bemoeial

Ron is enig kind en een echt moederskindje. “Een moeder-zoon relatie kan een ingewikkelde zijn. Moeders hebben vaak een bijzonder lijntje met hun zonen en dat had mijn schoonmoeder ook. Ze bleef Ron adviezen geven en bemoeide zich met ons huishouden en ons leven. Ik vond dat soms lastig maar zweeg er over omdat ik geen ruzie wilde. Bovendien was zijn moeder geen slecht mens, maar ze manipuleerde en Ron had dat niet in de gaten. Ik liet het zo.” Toen twee jaar geleden Rons vader kwakkelde met zijn gezondheid, maakte Sharlettes schoonmoeder zich grote zorgen en huilde regelmatig bij haar zoon uit.

Het leven heeft geen zin  meer

“Het was zwaar voor Ron om zijn moeder zo verdrietig te zien. Ik vond het not done en vroeg me af waarom zijn moeder geen troost bij haar vriendinnen zocht. Je verdriet bij je kind neerleggen is niet oke.” Toen Rons vader na een kort ziekbed overleed, was zijn moeder ontroostbaar. Het leven had zonder haar man geen zin, jammerde ze steeds maar. “We hebben haar zo goed en zo kwaad als dat ging opgevangen, maar het was zo moeilijk. Ze was zo verdrietig en kon alleen maar huilen. Eten deed ze nauwelijks meer en zes maanden na het overlijden van mijn schoonvader, overleed mijn schoonmoeder. Ze had letterlijk en figuurlijk een gebroken hart.”

Daar gaat-ie

De uitvaart werd geregeld, het ouderlijk huis leeggeruimd en verkocht. “We waren samen een geolied team en binnen no-time hadden we alles geregeld. Tijd voor verdriet was er even niet, we moesten praktische zaken regelen. Toen alles klaar was, daalde de rust neer. Maar in plaats dat Ron daarvan aansterkte, werd hij steeds somberder. Hij viel in het bekende zwarte gat en ik had het nakijken. Ik zag hoe hij afgleed, maar kon hem niet bereiken.” Aanvankelijk laat Shartlette haar man zwelgen omdat ze denkt dat dat goed is. “Iedereen rouwt op een andere manier. Maar we zijn nu bijna twee jaar verder en Ron is nog steeds heel depressief en mist vooral zijn moeder verschrikkelijk.”

Wezenloos voor zich uitstarend

Ze kookt lekker voor hem, ze maakt het huis gezellig en vraagt regelmatig of ze iets kan betekenen. “Ik stel hem voor een wandelingetje te maken,  uit eten te gaan, een filmpje te pakken of te fietsen, maar Ron heeft nergens zin in. Als hij uit zijn werk komt eet hij zwijgend en daarna ploft hij op de bank en staart wezenloos voor zich uit. Aan het huishouden doet hij helemaal niks. Ik word dat eerlijk gezegd een beetje zat en wil mijn leuke Ron  terug. Ik snap dat hij verdrietig is, het is ook een behoorlijk klap als je in zo’n korte tijd je beide ouders verliest, maar het is zoals het gaat. Zijn ouders hebben een mooi leven gehad en van mij hadden ze honderd mogen worden, maar zo is het niet gegaan. Ik vind het eigenlijk tijd dat hij zichzelf oppakt en weer gezellig wordt.”

Hoe moet dit verder

Sharlette weet niet hoe ze Ron uit zijn put kan trekken en wil voorkomen dat ze er zelf in kukelt. “Ik vind dit erg zwaar. Ik heb Ron aangeraden om praten met bijvoorbeeld de huisarts maar dat wil hij niet. Ik heb dat wel gedaan, voor mezelf, omdat ik het nauwelijks meer trek. Hoelang moet ik wachten voordat ik mijn man weer terugkrijg en de vraag is eigenlijk: krijg ik mijn man ooit terug of ga ik mijn leven delen met een man die somber en misschien zelfs depressief is? Daarvoor heb ik niet gekozen, maar ik wil Ron ook niet onder druk zetten of alleen laten.”

Wat zou jij doen? Wat raad je Sharlette aan? Wat kan ze doen om weer wat licht en lucht in haar relatie te krijgen? Praat mee in de comments onder het artikel.

Foto door Engin Akyurt via Pexels

Tina’s man wil niet meer met haar naar de sauna: “Hij voelt zich onprettig bij mijn gewichtstoename”

man schaamt zich voor voruw

Minimaal een keer in de maand zijn Tina en haar man Sander te vinden in de sauna. Vroeger hadden ze een vaste, maar nu wisselen ze regelmatig van sauna. Het was echt hun uitje, het liefst op vrijdag, lekker loom het weekend in. Maar sinds kort verzint Sander steeds smoesjes om niet te gaan. “Ja, ik ben wat kilootjes aangekomen. So what?”

Verder lezen

1 reactie

Rieneke -

Ik heb geen tips. Kan wel mijn ervaring vertellen en wie weet heb je daar wat aan.
Ik ben naar een psycholoog geweest eigenlijk om andere reden maar oorzaak bleek dat ik nog steeds in de rouw was. Na paar sessies voelde ik mij er niet fijn bij en ben ermee gestopt. Na na jaren (meer dan 20 jaar geleden) heb ik er nog moeite mee. Dat het een mens verandert is normaal en blijvend. Bij je man is het wel extreem. Je moet aangeven als hij zijn ouders daar boven een plezier wilt doen is het verder leven en zoveel mogelijk probeert te genieten van zijn leven. Naar zijn ouders toe is hij dit eigenlijk wel verplicht. Die hadden zich echt niet fijn gevonden als ze wisten wij gaan dood dat hij zo deed. Die hadden het liefst dat hij zoveel mogelijk van het leven genoot. Je kan aangeven dat je ziet dat hij dat niet doet en dat het ook makkelijker gezegd is dan gedaan maar daarom niet alleen naar jou toe maar ook als een soort eerbetoon naar zijn ouders toe ervoor hulp zoekt. Als hij het ziet als onzin dan zeg je dat vind jij als het niet meer nodig is dan geven ze dat daar echt wel aan.
Je kan aangeven dat hij zo ook jou leven niet leuker op maakt en dierbaren hiermee dus verdriet doet. Dat zijn verdriet er echt mag wezen maar het wel met begeleiding het zo weet dat een plekje kan geven zodat er een goede balans staat tussen zijn leven en rouw. Als hij dit niet gaat doen hij zo nog meer mensen verliest (jou) en daarmee niet alleen zichzelf nog meer kwelt maar anderen (jou) ook.

Reageer ook