Na het overlijden van haar vader, weet Willeke niet waar ze het moet zoeken. Ze is intens verdrietig. In het begin kreeg ze aanloop en informeerden mensen naar haar welzijn, maar inmiddels is iedereen weer druk met eigen leventjes. “Toen een van mijn beste vriendinnen vond dat het nu wel klaar moest zijn, ben ik geknakt.”
Ze waren twee handen op één buik, Willeke en haar vader. Niet zo verwonderlijk: haar moeder verliet haar en haar vader toen ze twee jaar was. “Tot ongeveer mijn tiende stuurde zij me regelmatig een kaartje en belde ze me op mijn verjaardag om me te feliciteren. Maar daarna werd het contact steeds minder en hoorde ik niks meer van haar. Later hoorden mijn vader en ik dat ze een man had gevonden en dat ze met hem en zijn twee kinderen naar het buitenland was gegaan. Sindsdien heb ik nooit meer iets van mijn moeder gehoord. Natuurlijk had ik daar veel last van en was heel verdrietig, maar mijn vader was vader en moeder tegelijk.”
Kijk niet om in wrok
Vriendjes en vriendinnetjes vonden het in het begin vreemd dat Willekes moeder niet bij haar woonde, maar voelden zich altijd thuis bij haar. “Mijn vader was een schat. Niets was hem te dol, iedereen kon altijd bij ons blijven eten en logeren en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Soms had hij een vriendin maar een echte relatie is hij nooit meer aangegaan. Zijn leven was oké, hij zorgde voor mij, had een leuke vriendenkring en had gewoon veel plezier in het leven. Van hem leerde ik dat omkijken in wrok nooit ergens goed voor is. Mijn vader kende geen jaloezie, had geen vijanden en leerde me dat je de wind niet kan veranderen maar de stand van je zeilen wel.”
De woensdagavond is heilig
Willekes vader was een sociale man, stond graag klaar voor anderen en hield onnoemelijk veel van zijn dochter. “Zijn liefde heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Tuurlijk miste ik soms een moeder, als vriendinnen lekker gingen shoppen met hun moeder dacht ik verdrietig: ‘tja, dat zou ik ook wel willen’ maar winkelen met mijn vader was ook altijd een feestje. Ik wist ook niet beter.” Het contact met haar vader blijft ook in tact als Willeke uit huis gaat. “Elke woensdagavond aten we samen. Soms bij hem, soms bij mij en soms gingen we lekker naar een restaurant. Die woensdagavonden waren vaste prik, die hielden we allebei vrij voor elkaar.”
Mijn vader voelde zich niet lekker
Natuurlijk dacht Willeke wel eens na over hoe het zou zijn als haar vader er niet meer was, maar ze bleef niet te lang stilstaan bij die gedachte. “Gelukkig was mijn vader een gezonde, sterke kerel dus ik hoefde me er ook niet druk om te maken. Maar ik denk dat iedereen dat wel eens heeft dat je je voorstelt hoe het zou zijn als één van je ouders wegvalt.” Inmiddels weet Willeke hoe dat voelt: vorig jaar is haar vader plotseling overleden. “Mijn vader was niet lekker, voelde zich moe en was verkouden. Griep, dachten we, even rustig aan doen en dan komt het vanzelf wel weer goed. Maar het kwam niet meer goed, mijn vader werd steeds zieker en werd opgenomen in het ziekenhuis.”
Intens verdrietig
Uren zat Willeke aan zijn bed en zag zijn gezondheid elke dag achteruit hollen. “Gek genoeg zijn die dagen in het ziekenhuis de intenste geweest. We hebben zoveel gepraat en alles uitgesproken, dat was zo fijn. Hoewel we toen nog niet wisten dat hij zo snel zou overlijden, dat is het gekke.” In het bijzijn van zijn dochter blaast de vader van Willeke zijn laatste adem uit. “Ik was verteerd door verdriet. Mijn anker, mijn rots mijn allerliefste vader was er niet meer. Ik wist niet waar ik het moest zoeken.” Gelukkig helpen vrienden en vriendinnen haar de eerste periode er doorheen. “Zijn uitvaart was prachtig en ik voelde me zo gesteund door alle mensen die er waren. Dat gaf me kracht.”
Nog niet klaar met rouwen
De eerste weken na de dood van haar vader is het een gaan en komen van vrienden. “Maar na een week of zes werd het stiller. Ik had het idee dat het grote verdriet bij mij toen pas losbarstte en ik wilde daarover praten. Naarmate de weken verstreken merkte ik dat de mensen om me heen hun leven oppakten en niet meer zo met dat van mij bezig waren. Dat is volkomen te begrijpen maar ik was nog niet klaar met rouwen. Ik wilde mijn verhaal kwijt, wilde over mijn vader praten. Ik liep vast en begreep niet waarom niemand meer vroeg hoe het met mij ging. Alsof ik alles had verwerkt en weggezet. Ik was volop aan het verwerken en verzoop. Ik miste mijn vader enorm. Ik miste onze gesprekken, zijn liefde en humor. Maar het leek wel of mensen het zat waren om naar mijn verdriet te luisteren.”
Ik begrijp er niets meer van
Als Willeke met een goede vriendin koffiedrinkt en die vriendin ook nergens naar vraagt, breekt Willeke. “Ik zat maar op hete kolen en wilde mijn verhaal kwijt en Hilde vroeg nergens naar. Toen ik op een goed moment vertelde dat ik mijn vader zo miste keek ze me verbaasd of misschien wel geërgerd aan. ‘Jeetje Wil, het is nu al acht weken geleden dat je vader overleed, dan ben je er toch wel overheen?’ zei ze. Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. De tranen prikten in mijn ogen en ik probeerde me groot te houden, maar voelde me verdrietig. Ik zei haar dat ik me goed voelde, rekende af en ging zo snel mogelijk naar huis. Daar gekomen liet ik me snikkend op bed vallen. Ik begreep niets meer van de wereld, van verdriet en van mijn vriendinnen.”
Willeke merkt dat ze zich terugtrekt. Niet ingaat op uitnodigingen van feestjes en dat ze haar telefoon niet opneemt als ze wordt gebeld. “Ik kan simpelweg nog niet verder met mijn leven. Ik weet niet hoe ik moet rouwen, ik heb geen idee hoe lang daarvoor staat. Wat ik wel weet is dat mijn omgeving vindt dat ik er klaar mee moet zijn.”
Herken jij je in het verhaal van Willeke? Heb je een soortgelijke situatie meegemaakt? Hoe ging jij daarmee om? Is het beter om niet te lang te blijven in rouw of is het juist goed om er bij stil te staan en je tijd te nemen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Pavel Danilyuk via Pexels
Josefien ontmoette haar vriend op Second Love: “Nooit de intentie een gezin kapot te maken”
Bijna iedereen heeft wel een ‘geheime’ seksuele fantasie. Zo’n fantasie die heel spannend is, maar waarvan je absoluut niet wil dat iemand daar achterkomt. Zo ook Josefien. Haar fantasie was om een keer de lakens te delen met een getrouwde man. Jarenlang wist ze weerstand te bieden aan het brandende verlangen om deze fantasie werkelijkheid te laten worden, maar in een dronken bui zwicht ze uiteindelijk toch. Via Second Love -een datingsite voor mensen die al een relatie hebben- ontmoet ze de getrouwde Tygo….. Verder lezen
Suzanne -
Gecondoleerd met het verlies van je vader, wat moet dat ongelooflijk heftig en zwaar zijn om zo’n belangrijk persoon te verliezen, zeker omdat jullie zo’n hechte band hadden. Het kost veel tijd om zo’n ingrijpende gebeurtenis te verwerken en het is logisch dat dit een grote rol in je leven speelt, ik kan me niet voorstellen dat iemand zoiets in 8 weken kan verwerken. De broer van een goede vriendin van mij is 10 jaar geleden overleden, er zijn nog steeds periodes dat ze het hier moeilijk mee heeft en dan bied ik graag een luisterend oor. Jouw rouw mag er zijn, hoe lang dat ook duurt. Misschien zijn er andere mensen in je omgeving die je beter kunnen steunen, bv. neefjes/nichtjes, andere mensen die je vader goed gekend hebben en mogelijk ook professionele hulp met rouwverwerking. Ik wens je heel veel sterkte!