‘Sorry dat ik je onderbreek, maar je had kunnen zien dat mijn lichaamshouding een totale desinteresse verraadt ten aanzien van jouw verhaal.’
De man tegenover me struikelde abrupt over het woord ‘stacaravan’, waardoor er een gorgelend geluid uit zijn keel klonk alsof er een naald van een plaat af skipte. Beteuterd keek hij toe hoe ik demonstratief zijn naam met felle halen doorkraste op het evaluatieformulier. Het tafeltje wiebelde, cola klotste over de rand van zijn glas.
Ik had me door vriendin X laten overhalen om mee te gaan naar een mistroostig achterafzaaltje van een doorgaans matig bezocht café. Wellicht dat een blitzkrieg vleeskeuring mijn vrijgezellenstatus zou kunnen vernietigen. Aangezien ik reeds had verwacht dat een kneuzenparade de revue zou passeren, had ik me voorgenomen om me als een onsympathieke leeuw op het ronddartelende wild te storten.
Een voor een schoven ze als makke schapen aan, om na vijf minuten weer opgelucht het hazenpad te kiezen. Voor het gemak had ik op een A4’tje de antwoorden op de meest afgezaagde vragen uitgeprint. Zoals: ‘reageerbuis’, ‘handwerk juf’ en ‘religieuze motieven origamiën’. Dit vel papier kon ik dan elk moment tevoorschijn halen, om vervolgens met gesloten ogen achterover te leunen en snurkgeluiden te maken.
Er was een emotionele jongen geweest die graag een gedicht wilde voordragen. Dat was voor mij het sein om de nieuwste ‘Linda’ uit mijn tas te vissen. Een gast in Willem II shirt werd vriendelijk doch dringend verzocht de huidige sessie vooral aan de bar uit te zitten.
Onverwacht diende zich een woest aantrekkelijke verschijning aan, die er direct met een gestrekt been in ging: ‘Bij mannen gaan alle alarmbellen af als ze een vrijgezelle vrouw boven de dertig zonder kinderen ontmoeten. Oftewel: wat is er mis met jou?’
‘Wel,’ riposteerde ik met een mond vol borrelnootjes, ‘ik heb borderline in combinatie met een flinke dosis anorexia. Verder heb ik een vadercomplex; mijn laatste vriend is vorige maand op tweeënzeventig jarige leeftijd bezweken aan een overdosis viagra. Wat uitzonderlijk was, aangezien hij me liet voelen als een gemiddeld pensioenfonds. Met een historisch lage dekkingsgraad. En wat is jouw excuus om hier te zijn?’
Hij grinnikte: ‘Mijn laatste vriendin was veganist, lactose intolerant en als klap op de vuurpijl ook nog allergisch voor schimmels. Bleek en met ingevallen zwarte ogen zat ze dagelijks opgerold in foetushouding huilend aan een rauwe broccoli te knagen. Nadat ik aan haar ging refereren als ‘die panda’ en ik haar zelfs bamboe ging voeren, heb ik de stekker maar uit die relatie getrokken.’
Ik lachte, griste zijn mobieltje uit zijn handen, liet mijn telefoon twee keer overgaan en wiste daarna zijn belgeschiedenis. De minuten vlogen voorbij dankzij sarcasme en anekdotes over menstruatiecups.
De zoemer klonk en hij schoof door naar een vrouw met lippenstift en haar op de tanden.
Voor hem was een indrukwekkende berg van versnipperde bierviltjes aan het ontstaan toen zijn broekzak begon te vibreren. Zonder op te kijken legde hij met opgeheven wijsvinger zijn tafeldame het zwijgen op. Ik ving zijn blik.
‘Mijn glas kraanwater is nog sprankelender dan jouw date. Zullen we doen wie het eerst bij de uitgang is?’
