fb

Ka ziet af van een gigolo

Steeds vaker lees ik verhalen in allerlei damesbladen over een gigolo. Een man die, voor veel geld per uur, een dame gezelschap houdt. Haar begeleidt naar een zakelijk diner, met haar gaat dansen, of haar plezierige uurtjes in bed bezorgd. Je kunt ze zo uitzoeken op internet. Die mannen. Niets verhullende foto’s naast een voorstel-verhaaltje. Dan is maar duidelijk wat voor vlees je in de kuip hebt. Vorige week stond op Damespraatjes een interview met Romeo. Romeo vertelde open over zijn werk. Gretig las ik het interview.

Soms is het een voordeel, maar vaker een nadeel: ik denk in plaatjes. En ik ben veel te emphatisch. Niet een ideale combinatie want ik heb dus gelijk beeld. En voel meteen de ongemakkelijkheid. Maar dat is mijn gevoel. Misschien voelt de dame die de gigolo heeft gebeld voor aangenaam vertier zich helemaal niet ongemakkelijk, maar denkt: he, gezellig.

Jaren terug kocht ik in december een winterwortel op de markt. “Willu deze? Of is ie niet dik genoeg?”, vroeg de marktkoopman net even te hard. “Neem aan dat ie niet voor in uw schoen is”, bulderde ie. Ik begreep er niets van. Ik was gewoon van plan een winterpreipot te maken. Die ranzige knipoog die hij me gaf toen ik afrekende, kleefde nog lang op mijn netvlies.

Met mijn beste vriend deed ik lang geleden een rondje Jordaan. En daar hoorde een bezoek aan een sexwinkel ook bij, zo hadden we bedacht. We betraden een ranzig klein winkeltje, het was de tijd dat Christine le Duc nog niet zoveel bekendheid genoot. De uitbater van het ranzig kleine winkeltje, een joviale Amsterdammer, begroette ons amicaal. “Sow. Lekker op pad?” We knikten dom. En keken onze ogen uit. Er stonden attributen waarvan ik nu nog steeds niet weet waar het voor dient. “Kijk, schat. Dit is Tarzan. De best verkochte vibrator”, toonde de Amsterdammer mij een gifgroene staaf. Alsof ik die wilde. Het was een lachwekkende situatie en niet veel later zaten mijn beste vriend en ik op twee stoeltjes tussen talloze onuitgepakte dozen met daarin ongetwijfeld heel spannende artikelen. “Sow, kijk es, een lekker bakkie pleur”, zei de joviale Amsterdammer. Eindeloze anekdotes lepelde hij op. We kwamen niet meer bij. Na dik een uur, sloeg hij mijn vriend hard op zijn schouder, ik kreeg een theatrale knuffel en zonder iets te kopen, maar boordevol verhalen verlieten we de sexshop.

Je wordt ouder, je wordt wijzer. Je worstelt je door drie dikke delen van Vijftig Tinten Grijs, je krijgt twee kinderen, je hebt het druk, je ziet en hoort nog eens wat. Maar een brandend verlangen naar een gigolo, nee, dat heb ik niet. Ik flans wel een smakelijk winterpreipotje in elkaar. Waar ik overigens nooit meer winterwortel in heb gedaan. Met gewone geschrapte worteltjes smaakt het ook prima….

Lees het interview dat Mara had met Romeo hier

Karin-van-Leeuwen-portret-gemaakt-door-Tom-m
Karin van Leeuwen (42 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes.  Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier

Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com

Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans

Foto Karin met winterwortel: Bob Brekelmans

 

2 reacties

paul vw -

Naast alle ranzigheid zijn er ook VrouwVriendelijke Gigolo’s te vinden.

Barry Koof -

Hi dames,

Leuk verhaal. Interessant om te zien hoe mensen toch heel verschillend kunnen denken over bepaalde onderwerpen.

Ik denk dat als je je eenzaam voelt dat het wel een heel ander wending krijgt.

Dat is mijn mening tenminste.

Gr,
Barry

Reageer ook