Alle clichés die ik regelmatig in damesbladen lees over ouder worden, zijn waar. Heel erg waar. Zo lees ik altijd dat als je ouder wordt, alles gaat hangen. Klopt als een bus. Het is dat ik nogal hinderlijk optimistisch ben en mijn mondhoeken vaak vrolijk omhoog staan, maar als ik mijn neutrale hoofd opzet moet ik toegeven: de hoekjes van mijn mond wijzen al voorzichtig naar mijn tenen.
De wallen onder mijn ogen kruipen ook langzaam die kant op. Maar dat wijt ik niet aan mijn leeftijd, maar aan mijn boenders. Zij zijn de oorzaak van mijn aftakeling, zo heb ik besloten. Ik ben niet boos, ik zal ze niet vervolgen, maar vergeten doe ik het zeker niet. Dankzij die olijke twee zijn mijn voeten ineens een maat groter. Tijdens mijn zwangerschap werd mijn lijf een soort zware ballon en dat was nog een hele toestand voor mijn voeten. Die moesten ook wat en in hun ellende zijn ze maar gaan uitdijen. Over dijen gesproken. Als ik tegenwoordig een spijkerbroek koop moet ik mijn stinkende best doen om niet het pashokje in te sneaken met een heupbroek. Dat gaat niet. Die komt tot halverwege mijn bovenbeen. Geen gezicht. En als ik een exemplaar heb gevonden dat wel in de richting van mijn heupen komt, ziet mijn lijf eruit als muffin. Precies. Van die bandjes rond mijn middel. Ik moet dus eigenlijk gewoon zo’n oude wijven broek aan die tot mijn bollen komt. Dan zit alles erin. Maar ja. Dat wil je niet als je nog maar net de veertig bent gepasseerd. En zo kwam het dat ik dacht: misschien moet ik eens wat corrigerend ondergoed proberen. Om niet gelijk financieel leeg te lopen, wandelde ik een drogisterij binnen en zocht naar dat wonderondergoed. Ik peuterde voorzichtig het plakbandje van het doosje los om te kijken hoe dat er nou eigenlijk uitzag. Ik kreeg een rolberoerte. Wat een lapstof. Ik besloot het een kans te geven. Ik pakte ook maar gelijk een hemdje bij. Had ik een leuk corrigerend setje. Dolblij verliet ik de winkel.
Het duurde nog een half uur voordat ik mijn boenders van school moest halen, dus kon ik mooi dat setje passen. Man wat was ik blij dat ik voor zwart had gekozen. Leek het toch nog een beetje chique. Ik wurmde me in de onderbroek. Mijn liezen werden bij elkaar geknepen door het elastiek en mijn buik werd één met mijn rug. Kwestie van wennen dacht ik nog. Ik pakte het hemdje, frommelde mijn hoofd en armen er door en kon geen adem meer halen. Zo. Dat zat strak. Mijn bollen waren net als mijn buik tegen mijn rug aan geplakt. Eigenlijk had ik geen bollen meer. Als een astmapatiënt strompelde ik, gewoon lopen in dit setje was onmogelijk -kwestie van wennen dacht ik- nog, naar de spiegel. Er was geen woord gelogen: nergens was een vetrolletje te bekennen. Juichen kon ik niet, want ik had geen lucht meer. Ik keek op mijn horloge; ik moest opschieten, ik moest mijn boenders van school halen. Ik stroopte de onderbroek uit. Ik had dikke rode striemen in mijn lies. Ik trok mijn comfortabele Sloggi weer aan. Maar toen moest ik dat rottige hemdje uit zien te krijgen. Wat ik ook deed, ik kreeg het niet meer uit. Ik zou toch niet peigeren omdat ik mijn corrigerende hemdje niet meer uitkrijg? Wat moest ik doen? Het zweet brak me uit. 112 bellen? Daar had ik geen lucht meer voor. Met mijn laatste krachten sleepte ik mezelf naar een schaar. Driftig knipte ik het hemdje aan flarden.
Met een rood hoofd alsof ik zojuist een marathon had gelopen, stond ik precies op tijd op het schoolplein en dacht ineens aan de wijze woorden van een oud-collega: Het lichaam is het voertuig van de ziel. Een waarheid als een koe. Ik keek om me heen. En zag overal muffins. Ik grijnsde, maar hield toch voor de zekerheid mijn buik een beetje in.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Marie-Louise -
Ik probeerde eens een corrigerend onderjurkje over mijn hoofd uit te trekken in een paskamer!!!! Bloed zweet en bijna tranen. Ik had er gewoon uit moeten stappen, zei mijn vriendin later!!
En wat dat afvallen betreft Ka, ik ben nu 8 kg kwijt, da’s heel fijn, maar ipv kipfilets heb ik nu hele gerimpelde kipfilets, da’s helemaal niet fijn!