Drie wedstrijden in the pocket. Ik vind het machtig. Een dag voordat de eerste wedstrijd tegen die hitsige, sissende Spanjaarden werd gespeeld, kon ik mijn Juichpak ophalen. Mijn hartslag ging flink omhoog toen ik bij de Juichpakken-ophaal-balie arriveerde. Daar was ie eindelijk, mijn feloranje Roy Donders-pak. Op Marktplaats werd inmiddels al gesmeekt om en geboden op die pakken vol glittertjes. De ogen van De Man begonnen te glimmen. “Verkoop dat afgrijselijke pak toch.” Ik hield voet bij stuk. Vlak voordat de wedstrijd begon, kleedde ik me om. Terwijl de Braziliaanse Bolinho’s spetterde in de frituurpan, nestelden mijn oudste en ik ons op de bank. De Man bleef druk met zijn virtuele boerderijtje op zijn iPad en mijn kleinste vond het laat opblijven prima, maar de televisiezender beviel m allerminst.
Mijn oudste en ik lieten ons niet uit het veld slaan. Vrolijk stampten we alvast een oranje soesje naar binnen. Als Van Gaal en Kluivert dirigeerden we de spelers, die vooral niet deden wat wij naar de flatscreen schreeuwden. Man, als wij daar hadden gezeten, dan wisten we het wel. Die penalty sloeg natuurlijk nergens op. Kom op nou scheids! Scheids? Wat deed de scheids nu? Zagen wij dat goed? Haalde hij nou een bus slagroom uit zijn kontzak? Om daar vervolgens een lijn mee te spuiten waar de voetballers tijdens de vrije trap achter moesten blijven staan? Ja. Wij zagen dat goed. Het kan ook scheerschuim zijn, daar willen we vanaf zijn, maar met een spuitbus trok hij een lijntje vlak voor de dure voetbalschoentjes van de spelers. We rolden over de bank van het lachen. De glittertjes prikten in mijn rug.
En toen gebeurde het. De leeuw ging los. De bolinho’s waren klaar, en Oranje ook. Hatsa, de een na de ander vloog in het goal. Mijn oudste en ik brulden het uit. Dansten door de kamer. Riepen olé olé. Zwaaiden naar saaie hondenbezitters die hun viervoeter uitlieten. De Man vond dat ons volume veel te hoog was. Bovendien stelden we ons aan, zo vond mijn kleinste. We trokken ons er niets van aan.
De wedstrijd tegen Australië was een heuse billenknijper. Aan de kleine tafel met ons blik op de televisie gericht, schoven we macaroni naar binnen. De Man was er nog niet. Ja. Er moest ook gewerkt worden. Ja. Groot was de ontlading toen Oranje ook nu weer drie punten binnen roeiden. “Ik stem voor Nederland”, wartaalde mijn kleinste.
Op het menu tijdens de wedstrijd tegen Chili stond chili con carne. Vond ik wel wat hebben. In vol ornaat zat ik weer op de bank, mijn assistent bondscoach aan mijn rechterkant. “Ik heb op school ingevuld dat het 2-4 voor Oranje wordt.” Ik klopte mijn oudste op zijn schouder. Moest je ons nou zien zitten. Had nooit kunnen bedenken hoe leuk voetbal kijken met je kinderen is. Ik mijmerde wat voor me uit, terwijl de enorm saaie wedstrijd voort kabbelde. Ruw werd ik daaruit getrokken toen Nederland scoorde. Als één man sprongen we op van de bank, juichten en maakten een dansje. En niet veel later konden we dit herhalen. Dat mijn oudste het pooltje van groep 3/4 niet had gewonnen, was opeens niet meer erg.
Voorzichtig heb ik mijn Juichpak gewassen. Zodat ik zondag weer in een fris pak kan juichen. Is wel zo fijn voor mijn omgeving.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
