Ik roep altijd dat ik een autist ben. Een Rainman. Ik houd van kaders. Ik houd van overzicht. Ik zit graag op dezelfde plek en fiets altijd op dezelfde spinningfiets. Als ik bloemen in een vaas zet, tel ik de bloemen. Waarom? Weet ik veel. Dat moet. Van wie? Geen idee. Is dat erg? Welnee. Soms is het wel erg, of op zijn minst tijdrovend.
Neem nou bijvoorbeeld de was ophangen. Ik word blij, nee, ik word superblij van de voetbalwas van het team van mijn oudste. Zeven shirtjes, zeven broekjes, veertien sokken en een keepersshirt. Weet je hoe gaaf dat aan mijn wasrek hangt? Van handdoekenwas maakt mijn hart ook een sprongetje. Keurig recht. Niks wijkt af. Als het mooi weer is, verplaats ik de was naar buiten. Dat is helemaal het toppunt van geluk.
Toen mijn oudste net was geboren, kreeg ik te maken met het fenomeen babywasje. Daar hij een ‘spugertje’ was, moest ik het kind zo’n keer of vier per dag verschonen. Dodelijk vermoeiend. Die wasberg, hoe klein die kleertjes ook waren, bleef groeien. Mijn moeder bood de helpende hand, zag dat ik een zenuwinzinking nabij was. Op het dakterras hing zij de was op. Toen ik na het verschonen van mijn oudste het terras opliep, raakte ik redelijk in paniek. Niet alleen hingen alle kledingstukken door elkaar (aaaarrgghh! Sokken moeten naast elkaar, onderbroekjes ook, anders wordt het oorlog op dat rek), ook had ze het in haar hoofd gehaald verschillende knijpers te gebruiken. Als ik een truitje ophang, zoek ik twee dezelfde knijpers, dus ook dezelfde kleur, uit de bak. Ja, dat is lastig, dat is tijdrovend. Maar dat moet. Waarom? Weet ik veel. Soms heb ik haast en dan wil ik toch nog even voordat ik weer door moet, de was ophangen. “Kan mij het schelen, ik pak gewoon de knijper die bovenop ligt”, recht ik mijn rug. Nee. Dat doe ik niet. De tijd dringt, maar ik, ik ploeg de knijperbak door, op zoek naar twee dezelfde. Geen wonder dat ik altijd zo bekaf ben ’s avonds.
Sinds maandag weet ik dat mijn neurotische gedrag, peanuts is. Ik keek het programma ‘Levenslang met dwang’ op RTL 5. Ik wist niet wat ik zag. Ik wist niet wat ik hoorde. Zeven mensen met een stoornis ontmoeten elkaar. Twee van hen hadden smetvrees. Die haalden dagelijks vier keer de stofzuiger over hun bed. En over hun dekbed. Want als er iets smerig was, dan was het dat wel. Twaalf uur per dag waren zij bezig met hun dwang. Twaalf uur! Ook was er een deelneemster die vier uur nodig had om zich aan te kleden. Hallo. Vier uur! Zij stond regelmatig diep in de nacht op zodat ze voldoende tijd had zich aan te kleden. Het had niets te maken met niet weten wat ze aan moest. Was dat maar zo. Nee, alle naadjes van de kleding moesten precies op elkaar liggen. “Ik stop met rechtleggen van de naadjes als mijn hoofd zegt dat het goed is.” Ze dronk gedurende de dag zo min mogelijk, want plassen was natuurlijk een hel. Dan moest alle kledingstukken weer keurig op elkaar worden geschoven. Met open mond keek ik naar een deelneemster die pauzeloos met een vinger al haar andere vingers aantikte, en dat talloze keren achter elkaar.
Ze gaan naar Thailand, die neuroten, onder de warme vleugels van presentator Jan Kooijman. Ik kan niet wachten tot volgende week maandag, als aflevering twee wordt uitgezonden. Tot die tijd tel ik vrolijk mijn bos bloemen (meestal tien) en zet ik mijn knijperbak op z’n kop. Hoe erg kan het zijn?
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
