Ik kan weer rustig slapen. En ik houd zeeën van tijd over. Echt heel veel tijd. Want eindelijk zijn de Op Avontuur Met Freek-boeken volg geplakt.
Toen Albert Heijn een week of wat geleden de Freek-actie aankondigde, maakte mijn hart een sprongetje. Leuk! De laatste verdorde opgedroogde wortels van de moestuintjes-actie had ik in de groene kliko gekieperd. Ik vond het een stomme actie, die moestuintjes. Bewerkelijk ook. Maar plaatjes sparen en plakken daarentegen, dat kan ik als de beste. Dat ik het eigenlijk al best heel druk had met de laatste schrijfopdrachten, nadenken over wat mee op vakantie moet en andere zaken die mijn aandacht heel erg nodig hadden, vergat ik voor het gemak even. “Jemig, de combinatie AH en kinderen begint zo zoetjes aan op werk te lijken. En ik wil de pret niet drukken, maar je realiseert je toch wel dat de grutter deze acties niet begint omdat hij zoveel van zijn klanten houdt?”, merkte een Facebook-vriend fijntjes op. Ik slikte. Want ach, wat had ze gelijk. Ik wist het allemaal wel, maar toch was het verzamelen van die plaatjes sterker. Bloedfanatiek word ik ervan.
Op de eerste dag dat de plaatjes werden uitgedeeld en ik mijn mannen bij opa en oma ophaalde, werd ik joelend onthaald. Want ‘oma had al zo’n boehoek van Freek’. De eerste plaatjes waren al ingeplakt. Met lijm. Met lijm? Ja met lijm. “Het wordt bij Appie ook steeds minder”, mopperde mijn moeder, “er kan al niet eens meer een sticker vanaf.” Ik keek haar niet begrijpend aan en peuterde een in het boek opgeplakt plaatje los, en liet zien dat het heus wel een sticker was. En daar begon de tijdrovende klus van het vullen van het Freek-boek. Zo zat ik minstens een kwartier al die opgeplakte plaatjes met lijm uit het boek te schrapen om ze vervolgens weer in te plakken.
Als ik boodschappen bij AH deed, pakte ik de zelfscan; zo kon ik precies zien hoeveel plaatjes ik kreeg. Niet dat ik 39,00 euro moest afrekenen en maar drie pakjes Freek-plaatjes zou krijgen. Voor die ene euro mikte ik nog wel een pakje kauwgom in mijn karretje en kreeg ik toch mooi weer vier pakjes Freek-plaatjes.
Het boek van mijn oudste ging als een tierelier. Mijn jongste wilde ook. Niet! Ja! En hop, ook voor zijn boek hield ik een nauwkeurige administratie bij. Op Facebook plaatste ik een oproep voor de laatste nummers. Vrienden van heinde en verre keerde hun stapel plaatjes om. Hoezo? Liggen die dan niet op volgorde? Ik had namelijk een dagtaak aan het op volgorde leggen en houden van de plaatjes. Ik kreeg een paniekaanval toen mijn oudste mijn stapel plaatjes pakte om er achteloos in te kijken. ‘Niet. Door. De. War. Maken’, schreeuwde de autist in mij, maar ik hield het in. Was het niet zo dat het zijn boek en zijn plaatjes waren, corrigeerde mijn verstandige ik mij. Deals werden gesloten, plaatjes werden geruild. Ik stuurde plaatjes op, en kreeg plaatjes per post terug. Kinderen in mijn omgeving werden dolgelukkig gemaakt met het missende plaatje.
De klus is geklaard. Ik kan rustig achterover zitten. En op mijn gemak al die leuke dierenweetjes van Freek eens even lezen. Ik was zo druk met het verzamelen, plakken en mijn stapel dubbele plaatjes op orde houden, dat dat er even bij in is geschoten.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
