Claudia (29) voelt zich de laatste tijd steeds vaker aan de kant gezet door haar vriendinnen. “Het begon een paar maanden geleden,” vertelt ze zacht. “Opeens kreeg ik geen uitnodiging meer voor onze wekelijkse borrel, of hoorde ik pas achteraf dat er iets gepland was. In het begin dacht ik dat het toeval was, dat ik gewoon iets gemist had. Maar nu gebeurt het steeds vaker, en het begint echt pijn te doen.”
Het gevoel van uitsluiting
Claudia beschrijft hoe het voelt om buitengesloten te worden. “Het is alsof ik er niet meer bij hoor. Als ze samen iets doen, zie ik op social media foto’s voorbij komen en voel ik me totaal vergeten. Het doet zo’n pijn, vooral omdat ik dacht dat we een hechte groep waren. We hebben samen zoveel meegemaakt, van verjaardagen tot vakanties. En ineens lijkt dat allemaal niet meer te bestaan.” Ze merkt dat ze zichzelf constant in twijfel trekt. “Ik denk: wat heb ik gedaan? Heb ik iemand gekwetst zonder dat ik het doorhad? Maar ik kan het me echt niet herinneren. En dat is frustrerend, want ik weet niet waar ik aan toe ben.”
Proberen contact te maken
Claudia heeft geprobeerd het gesprek aan te gaan. “Ik heb een paar keer gevraagd of we samen iets konden doen, gewoon een drankje of lunch. Soms zegt iemand ja, maar het loopt dan toch niet door. Het voelt alsof ik niet serieus genomen word. Het is moeilijk om te begrijpen wat er gebeurt, vooral omdat er geen duidelijke uitleg komt.” Ze vertelt dat het haar veel stress oplevert. “Ik slaap er slecht van, pieker erover tijdens werk en voel me steeds meer teruggetrokken. Ik merk dat ik mezelf afvraag of ik wel goed genoeg ben, terwijl ik weet dat dat niet zo is. Maar het gevoel van afwijzing is overweldigend.”
Het gemis van verbondenheid
Wat Claudia het meest raakt, is het gemis van verbondenheid. “Vroeger konden we lachen, dingen plannen en elkaar steunen. We deelden onze successen, onze problemen, alles. Nu lijkt het alsof ik aan de zijlijn sta te kijken naar iets waar ik geen deel meer van uitmaak. Dat voelt eenzaam en verdrietig.” Ze herinnert zich een specifiek moment dat haar pijn nog duidelijker werd. “Er was een feestje van een van de vriendinnen en ik hoorde pas achteraf dat iedereen er was geweest. Niemand had me uitgenodigd. Ik voelde me zo gekwetst. Het leek alsof ik ineens niet meer meetelde.”
De strijd tussen begrip en teleurstelling
Claudia probeert de situatie rationeel te bekijken. “Misschien hebben ze hun redenen, misschien is het iets kleins wat ik niet doorheb. Maar het voelt groot. En het gevoel dat ik niet mag meedoen, dat is iets wat blijft hangen. Het maakt me onzeker over onze hele vriendschap.” Ze erkent dat haar eigen gedrag ook meespelen kan. “Misschien ben ik te direct geweest of te druk met mijn werk en gezin, en hebben ze dat opgevat als afstand. Maar ik probeer echt betrokken te blijven. Het is frustrerend dat mijn inspanningen niet lijken te helpen.”
Het gesprek aangaan
Claudia overweegt om het groepsgesprek aan te gaan. “Ik weet dat het spannend is, want ik weet niet hoe ze zullen reageren. Misschien begrijpen ze mijn gevoelens niet, misschien denken ze dat ik overdreven reageer. Maar ik wil het proberen. Het is belangrijk voor mij om te weten wat er speelt en of we dit kunnen oplossen.” Ze wil duidelijk zijn, maar ook open. “Ik wil niet beschuldigend overkomen. Ik wil gewoon begrijpen waarom ik me buitengesloten voel en kijken of we weer een manier kunnen vinden om dichter bij elkaar te komen. Want ik mis echt de warmte en de steun van deze groep.”
Angst voor verandering
Ondanks haar wens om contact te maken, is er ook angst. “Wat als ze niet willen? Wat als onze vriendschap verandert of zelfs ophoudt? Dat maakt me bang, want ik heb altijd zoveel waarde gehecht aan deze vriendinnen. Maar ik kan niet blijven zitten in onzekerheid en verdriet.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Dit wordt niks mee, maar ik snap wel dat je graag wilt weten wat de aanleiding is geweest. Dan kun je er iets mee. Nu niet.