Ik ben moe. Ik ben chagrijnig. Ik heb een enorme zin in heel veel suiker, vet en E-nummers. Normaal gesprokken ben ik in de zomer altijd wat kilo’s lichter. Dat komt zo. In de zomer heb ik weinig zin in winterse maaltijden. Boerenkool, suddervlees, gestoofde peertjes, in de zomer taal ik niet naar deze caloriebommen. In de zomer eet ik sla. Met komkommer en tomaat. In de zomer heb ik niet zo’n honger. Heb ik aan koele drankjes drinken op het strand meer dan genoeg. Komt ook omdat zo’n badpak nogal confronterend is. In de winter heb ik daar geen last van. Draag ik gerust een paar lagen over elkaar heen en top het geheel af met een lang vest. Geen mens die tegen die dikke billen aan hoeft te kijken.
Deze zomer is alles anders. Deze zomer is geen zomer. Deze zomer regent het continu. Ik word er gek van. Ik heb niks met het weer. Luister ook niet naar de verwachtingen. Mijn hart maakt geen sprongetje bij de prognose van een hittegolf. Eerst zien dan geloven.
Maar dit jaar. Dit jaar word ik er moedeloos van. Die zeikregen. Die dikke vette druppels. Ik betrap mezelf erop dat ik tegen wildvreemden in de rij voor de kassa bijvoorbeeld, sta te zaniken over de regen. Over hoe vaak ik wel niet nat ben geregend. “Ja, en dan niet zomaar nat, maar echt tot op het bot he?”, schep ik briesend op. Dat de bejaarde dame bibberend een stapje achteruit doet omdat ze het ergste vreest en zelfs een beetje bang voor me is, zie ik niet. Ik ben woest. Ik kan die regen wel wat aan doen.
Lees ook: Ka op zoek naar troostvoedsel
Als ik mijn boodschappen driftig in mijn tas heb gepropt en naar buiten loopt, zucht ik diep. Weer regen. De derde keer vandaag dat ik een nat pak haal. Ik heb medelijden met mezelf. Kijk me hier nou toch ploeteren door dat zeikweer. Mijn capuchon waait steeds af, want he ja, het is gelukkig ook gaan waaien.
Als ik mijn oudste en kleinste van school moet halen, fiets ik, hoe verrassend, door de regen. Ineens moet ik aan mindfulness denken. Regen doet rare dingen met een mens. Ik hoor Tibetaanse klankschalen en een zalvende stem in mijn hoofd. “Onderga de regen. Ontspan je gezicht. Onderga de regen, onderga, ondergaaaaa. Verzet je niet. Het weer ligt buiten je cirkel van invloed”, teemt de stem. En voor ik het weet fiets ik glimlachend door een wolkbreuk. Ik fluit er zelfs bij. Want ja, of ik nou heel moeilijk en woest kijk, of glimlachend mijn weg vervolg, nat word ik toch.
Als een verzopen kat arriveer ik op het schoolplein en sluit aan bij een groepje doorweekte moeders die vooral niet opknappen van dit weer. “Schat, wat een weer he. Maar volgende week, volgende week wordt beter”, wijsneust een moeder. Ik rol met mijn ogen.
Een ding staat vast: morgen is er weer weer. I rest my case.
Lees ook: Ka ziet de botsing gewoon gebeuren
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
