Als zombies zitten we aan het ontbijt. Mijn oudste heeft slaapogen en een enorme pluis op zijn hoofd, mijn kleinste is in- en inwit, ik zit te tollen op mijn stoel en De Man ligt nog op bed. Tart zijn opstaan-grens tot het uiterste. We zijn pas twee dagen verder en hebben er nog twee te gaan. En dan is alles weer normaal. Dan hebben we die Avondvierdaagse overleefd. Had nooit kunnen verzinnen wat een impact zo’n wandelevenement heeft. Alsof er een bom in ons leven is ontploft. Ik houd niet van wandelen, dus het was een uitgemaakte zaak: De Man moest wandelen. Met de oudste.
“Zeg, jij houdt niet van wandelen he, zou jij dan de fourage kunnen doen?”, vroeg de juf. Fourage? Ja, dat is vaktaal. Avondvierdaagse jargon. Of ik de lopertjes van limonade en koek wilde voorzien. Voor ik het wist zei ik ja. Me niet realiserend dat ik mijn kleinste dan ook mee moest nemen. Die het overigens fantastisch vond. Hoe teleurgesteld was ie toen hij ontdekte dat hij niet met bekertjes limonade achter de lopers aan moest dribbelen, maar op een veldje achter een tafeltje moest blijven staan. Alle zeilen moest ik bijzetten om die pruillip weer te reduceren tot een normale lip. “Oh ja, en om half zes moet je de limonade, koek en schoolvlag ophalen”, deelde de juf monter mee. Nee tuurlijk. Wij eten altijd om vier uur, dus geen enkel probleem. Paniek! Mijn hele dagschema naar de gallemiezen. Omdat De Man meeloopt, moet hij op tijd terug zijn van zijn werk. Om toch zijn uren te maken, moet hij eerder van huis. Dus ook in de ochtendshift is het hommeles. Ineens loopt De Man rond. Niet bepaald vrolijk. Zijn de boenders niet gewend.
De eerste fourage-avond is prima te doen. Lekker zonnetje, vrolijke kinderen. Alles onder controle. Maar dan de tweede avond. Horror. Regen. Veel regen. In een veldje vol dampende hondendrollen klap ik mijn tafeltje uit. Was ik de eerste avond nog samen met een juf, nu sta ik er alleen voor. Mijn kleinste is op de passagiersstoel in slaap gevallen, dus daar hoef ik ook niets van te verwachten. Ik worstel met de stokken van de vlag, terwijl andere moeders een gevecht leveren met de stokken van de partytent. Dikke regendruppels in mijn nek. Ik ril. Heb het koud. Zeiknatte suikerklontjes en doorweekte zakjes koffiemelk op het tafeltje. Ik stuur de juf die meeloopt een appje. Vraag of ze mij al kunnen zien. Nee. Dat kan ze niet. Ze zijn als laatste gestart. Ook dat nog. Ik voorzie een lange fourage-avond.
Eindelijk zie ik de lange sliert lopers over de heide kruipen. En als laatste ‘mijn’ school. Mijn oudste heeft een hoofd als een oorwurm. “Het is zaai mam, echt kapot zaai. Gisteren was leuker”, bromt hij. Zijn vriendje knikt. De Man is nat maar houdt de moed erin. Mijn kleinste slaapt nog steeds. Ik schenk koffie in. Na tien minuten zijn de lopers verdwenen. Ik ruim de zooi op. Mijn kleinste wordt wakker. “Wanneer we gaan beginnen met limonade schenken?”, vraagt hij zich slaperig af. Zuchtend stap ik in de auto die door zoveel nattigheid ogenblikkelijk beslaat.
Maar gelukkig: het kan allemaal nog erger. In mijn autospiegel zie ik de mevrouw van de organisatie van de Avondvierdaagse met haar fiets in haar hand over de stille heide sjokken. Zij had de immens belangrijke taak het hekje, normaal om de beesten te weren, op de hei voor alle lopers open te houden. Nadat de lopertjes van onze school door het hekje liepen, zit haar taak erop. Haar felgele zuidwester zakt dieper over haar ogen. Haar treurige gezicht nat van de druppels. Nogmaals zucht ik diep, start de auto. Nog twee dagen, en dan is alles weer normaal…
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Mary Welter -
Die foto op de hei zegt echt alles. Nou, ik kijk nu al echt uit naar volgend jaar als onze zoon ook mee mag lopen met de A4d ;-)) Succes en nog ff doorbijten.