Het jaar is nog maar een paar dagen oud of ik krijg de kolder in mijn kop. De opruimkolder. Dat komt zo. De kerstversieringen, die ik dit jaar rijkelijk laat uit de kelder viste, zitten een jaar lang in grote doorzichtige bakken. In die bakken zit ook een hoop kerstversiering die beter in de grijze kliko tot zijn recht komt dan in de boom. Dat denk ik elk jaar. En vervolgens stop ik het weer terug in de grote doorzichtige bak. Omdat het van oma is geweest. Of omdat mijn kleinste zo trots op zijn zelf geverfde kerstsok (lees: witte sportsok met ondefinieerbare verfklodders) is dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen die sok weg te gooien.
Dit jaar besloot ik het rigoureuzer aan te pakken. Ik haalde de bakken uit de kelder om de kerstversieringen op te ruimen. Maar eerst ploegde ik de doorzichtige bakken door en maakte stapeltjes; kringloop, grijze kliko, doorzichtige bak.
Van het een kwam het ander en voor ik het wist vond ik dat ik gelijk de kelder wel even kon uitmesten. Was nou toch zo lekker bezig. De Man keek naar buiten, mompelde: ‘Ik zou de ramen kunnen lappen’. Met nadruk op zou. Ik dook de kelder in. Wist amper waar ik moest beginnen. Ik kreeg een hernia van het krom staan en stootte om precies te zijn zes keer mijn hoofd aan een balk. Vloekend en krom als een hoepel kroop ik de trap op. Ik bonjourde mijn boenders naar buiten. Die wijsneuzen trokken namelijk alles wat ik op het stapeltje ‘kringloop’ had gelegd uit de doos. Als een verloren zoon omarmde ze het Cars-racebaantje waar ze toch al zeker drie jaar niet meer naar hadden omgekeken. Na een middag ploeteren in de krochten van ons huis, was ik tevreden en trots. Zo trots.
De Man sleepte alles naar de auto zodat ik vol gas naar het scheidingsstation kon rijden om alles weg te brengen. Vol frisse moed scheurde ik erheen. De medewerkers cirkelden als aasgieren om mijn auto. Ik loosde oud papier. Ik liep met mijn krat glaswerk naar de glasbak, die bomvol was. “Tja”, haalde een van de medewerkers zijn schouders op terwijl ie een shaggie rolde, “misschien moet u het even bij een andere glasbak bij u in de buurt proberen.” Ik liet me niet uit veld slaan, bracht mijn gloeilampen en batterijen weg, en pakte de dozen ‘kringloop’. Daar stond ie weer, de man met het shaggie. “Kijk”, wees hij op een bord op de container, “vol. U kunt het in het grote gat gooien.” In het grote gat gooien? “Ja”, antwoordde shaggie sloom, “vol is vol he?” Ik stampte de kringloopspullen weer in de auto en reed naar de kringloopwinkel. Daar zuchtte de medewerkster diep toen ze de spullen zag. Ik grijnsde en wenste haar een gelukkig nieuw jaar en succes.
Keer op keer liep ik naar de kelder om te kijken hoe het mooi, opgeruimd en schoon het was. Toen ik mezelf s avonds stijf als een hark in bed liet zakken en twee paracetamolletjes tegen de hoofdpijn achterover sloeg, viel ik een zalige schone droom. Want wat was ik 2015 prachtig begonnen. Dat beloofde veel goeds.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
