Vakantie. Heerlijk. Eerst lekker een weekendje naar Stayokay Gorssel geweest en vlak daarna doorgereden naar Frankrijk. Dat was een best stukje rijden, maar De Man draait zijn hand er niet voor om ’s nachts naar Midden-Frankrijk te rijden. Dat zorgt voor rust. Twee slapende jongetjes op de achterbank, ik snurkend en kwijlend naast hem. Hoe rustig wil je het in de auto hebben?
Even een pijnlijk momentje in de vroege ochtend toen er moest worden getankt. De Man nam de afslag voor de rustplaats met pomp, klopte zichzelf op zijn schouder omdat het benzinemetertje op ‘leeg’ stond en hij precies op tijd kon tanken. Hoe het kan, weten we nu nog niet, maar voor we het wisten verlieten we de rustplaats met pomp zonder te hebben getankt. Want we kwamen nooit uit bij de pomp. Er was geen weg terug. We konden alleen maar vooruit. Achteruit was geen optie. Ik kreeg het benauwd. De Man ook. Naarstig zochten we naar een benzinepomp in de buurt. We vonden er een! Gered! Het was een tankstation voor vrachtwagens. Met gierende banden reden we weg en zochten we door. Mijn oudste raakte in paniek. De Man kneep steeds harder in zijn stuur. Ik probeerde het benzinemetertje te hypnotiseren. Deed een schietgebedje. En zag een Esso opdoemen. En ja! Het was er een waar we met een bankpas konden betalen.
Opgelucht reden we verder. Ontbeten in het bos. Met gekookte eitjes en bolletjes van thuis. Vakantie. Heerlijk. Nog maar een paar uurtjes en we waren op de Franse camping. De Man kneep zijn ogen tot spleetjes. Was moe. Op de achterbank was het snoeptasje dat oma voor de hele vakantie meegaf, volledig geplunderd. Groen zaten ze op de achterbank. Maar ze waren wel lekker rustig.
Het was bloedheet toen we arriveerden bij de camping. De Man koppelde moeiteloos de vouwwagen los, mijn oudste en jongste hesen zich in hun zwembroek en namen een sprintje naar het zwembad. Ik trok alles uit de auto, pakte wat boodschappentassen, stelde de TomTom in en gaf plankgas naar de dichtstbijzijnde, grootste supermarkt. Ik neuriede mee met Franse chansons, ogenschijnlijk zo fris als een hoentje. Ik nam soepel de bochten op wegen waar ik snoeihard mocht rijden. Zag de hypermarche opdoemen. Mijn hart begon sneller te slaan toen ik karretje pakte en de koele, immense supermarkt binnen liep. Zonder mannen de supermarkt in. Eindeloos slenteren langs de schappen zonder gezucht, gesteun en de na elke seconde terugkerende vraag: wanneer ben je nou klaahaar? Vakantie. Heerlijk.
Toen ik afgeladen met boodschappen terugkwam, stond ie gewoon. De vouwwagen. Met De Man er uitgeput voor. Ik gooide een flesje Kronenbourg, bier dat alleen op vakantie hemels smaakt, naar hem. Die allereerste Kronenbourg, de geur van lavendel, het geluid van kibbelende Fransen. Ja. Nu waren we echt op vakantie. Heerlijk.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
