Bij ons thuis is het momenteel net zeehondenopvang Pieterburen. De hele dag hoor ik het geblaf van zeehonden. Niet dat ik zeehonden op de bank heb zitten, welnee, het zijn mijn boenders. De oudste is bijna klaar met het hoesten. Die gaat de goede kant op. De Man klaagt al dagen over een pijnlijke keel, maar dat negeer ik. Zolang er nog geluid uitkomt, zal het wel loslopen. Zelf hoest ik een stuk minder alleen als ik me inspan. Precies: daar ben ik dus mee gestopt, met inspannen. Goed te doen. De ergste is mijn kleinste. Het kind hoest zijn longen uit zijn lijfje. Heeft een heel wit hoofd en slaapt uitermate slecht. De Man en ik dus ook. Hoewel… De Man iets minder dan ik.
“Er heerst kinkhoest hè?”, zei mijn moeder vorige week tussen neus en lippen door toen ze mijn kleinste hoorde hoesten. Ik rolde met mijn ogen. Ja. Maar hij heeft echt geen kinkhoest hoor. Hij is gewoon verkouden. Mijn moeder trok haar schouders op. En ik ook. Tot gisteren. Mijn moeder haalde mijn boenders van school en de juf had haar aangesproken. Ze vond dat mijn kleinste wel heel erg verkouden was. Koren op de molen van mijn moeder. “Ik denk dat er even naar moet worden gekeken”, vond de juf. Ja en als de juf het zegt…
’s Middags belde ik de huisarts. Geen idee wie het was, want wij komen nooit bij de huisarts. Ik kon de volgende dag om half negen terecht. Mooi. Ik besloot niets te zeggen tegen mijn kleinste. Ik ken mijn pappenheimers immers. De volgende ochtend, vlak voordat we naar school gingen, meldde ik het. Om vijf voor acht ging het alarm hier af. Waar hij de lucht vandaag haalde uit die verkouden longetjes, Joost mag het weten, maar sjonge wat zette hij het op een brullen. Prima. Ik propte Muis in mijn jaszak terwijl mijn kleinste zijn hakken in het zand zette. Mijn oudste hield zijn vingers in zijn oren. Ik schoot in de negeerstand en fietste met een brulboei achterop naar school. We hadden de weg voor ons zelf. Dat dan weer wel.
Ik bracht mijn oudste naar zijn klas en sleepte mijn jongste door de schoolgangen. “Ik wil niehiet”, probeerde hij nog. Tevergeefs. Moeiteloos schakelde hij over op de volgende tactiek. Zwijgend huilen. Daarmee, en dat weet hij, breekt hij mijn hart. Alsof ik hem naar de slachtbank bracht.
In de wachtkamer huilde hij stilletjes voor zich uit. Eindelijk mochten we komen. Ik sleurde mijn kleinste, nog steeds zwijgend en met natte ogen, door de gang. “Ik ben een hele leuke dokter”, brak de dokter het ijs. “Ik kriebel namelijk.” De patiënt veerde op. Op kriebelen was ie dol. Eerst werd Muis onderzocht. Toen Muis nog leefde, mocht Dokter Kriebel haar gang gaan. Keurig haalde mijn kleinste diep adem. Liet Dokter Kriebel gedwee in zijn oren koekeloeren. Koorts opmeten? Geen punt. Conclusie: zwaar verkouden. Advies: hoestsiroop, neusspray en even lekker thuis. Mijn kleinste kreeg weer kleur. En babbels. We haalden zijn rugzakje op van school, zwaaiden naar de juf en doken samen op de bank. Onder een dekentje. Met een zak mini-muffins. “Maar dat had Dokter Kriebel toch niet gezegd?”, wees hij met zijn vingertje op de zak muffins. Klopt. Dat heb ik zelf verzonnen. Knap ik namelijk altijd enorm van. “Het is het proberen waard”, zei ik. Stralend keek mijn kleinste mij aan en we stampten vrolijk de muffins naar binnen. Zo was ziek zijn goed te doen.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
