fb

Ka dealt met lentekriebels van haar mannen

Lentekriebels. Ik ben er gek op. Als ik ’s ochtends mijn ogen opendoe, de vogels zachtjes hun keel hoor schrapen om er vervolgens een aria uit te gooien, kan mijn dag niet meer stuk. Voor ik het weet heb ik een roze (een roze?! Ja. Een roze) broek te pakken in plaats van mijn zwarte jeans. Want: de zon schijnt en dat doet wat met me.

Ik pak mijn laptop op en bombardeer de tuintafel als mijn flexplek. Aan die tafel schrijf ik de verhalen die mijn opdrachtgevers willen hebben. Ik ruik de lente, krijg zin in de zomer. Ik ga heel even op de tuinbank liggen. Zon in mijn gezicht. Strak blauwe lucht waarin een vliegtuig een streep heeft getrokken. Natuurlijk sukkel ik in slaap.

Sinds een tijdje weet ik dat er ook andere lentekriebels zijn: een digitale lesmethode over weerbaarheid, relaties en seksualiteit. Op school van mijn mannen. Totaal verschillend van mijn zingende merels in de ochtend en keuze voor een roze broek. Tom, die in groep 4 zit heeft het niet zo in de gaten. Moet benoemen wat het verschil tussen een meisje en een jongen. Is te doen. Maar dan mijn oudste.

“Ooh, dit is echt de meest kapot vervelende week van everything,” zucht hij als hij uit school komt. Ik trek een wenkbrauw op, kus hem in zijn haar. “We hebben het over seks op school. Seks!” hij spreekt het uit alsof het een levensbedreigende ziekte is. Ik opper dat het zo erg toch niet is. Niet erg? Niet erg? Hij heeft zojuist naar een bevalling gekeken ja. Met de hele klas. Of ik denk dat dat leuk is ofzo? Uit ervaring weet ik dat er leukere zaken zijn op deze wereld dan een bevalling, maar er naar kijken doet in elk geval minder zeer. Ik besluit wijselijk mijn mond te houden.

In de auto snijd ik het onderwerp toch maar weer eens even aan. Bob zit naast me. Ik vraag of hij weet hoe kinderen in de buik van een vrouw komen. Zijn kaakspiertje spant aan zie ik vanuit mijn ooghoek. Ja dus. “Nou eh, de man gaat met zijn piemel bij de vrouw naar binnen.” Bingo. Hij weet het. “En dan komen er zaadjes. Eén zaadje wint en wordt baby.” Ik wil gaan uitleggen over eitjes die bevrucht worden, cellen die worden gedeeld en andere leuke wetenswaardigheden, maar mijn oudste is er klaar mee en zingt hard met de radio mee.

Opeens hoor ik vanaf de achterbank: “Maar mama, hoe komt het dan dat je een hele rechte piemel kan krijgen?” Mijn kleinste. Ik was even vergeten dat hij er ook nog was. Een rechte piemel. Hoe ga ik dat nou weer uitleggen? Vermakelijk kijkt mijn oudste mij aan, benieuwd naar mijn antwoord.

“Dat,” lieve schat, “heeft alles te maken met kriebels. Lentekriebels wel te verstaan,” red ik mijn vege lijf. Ik weet het: voor zolang dat duurt.

Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

Reageer ook