fb

Ka probeert wanhopig door te schrijven in chaos en rumoer

Ach. Ik nam het niet zo nauw. Met tamelijk wat DNA van twee Duitse oma’s in mijn lijf, is niet lullen maar poetsen en vooral kalm blijven mijn credo. Het zou wel loslopen met dat virus. Ik dacht aan de Mexicaanse griep. Drie keer moest ik me met Tommie melden in een enorme sportzaal waar ervaren prikkers een naald vol antistoffen in zijn mollige babyarmpje konden steken om te voorkomen dat hij zou bezwijken. Bij de derde spuit haakten we af; het virus had het land met de staart tussen de benen verlaten. Met dit in mijn achterhoofd dacht ik dat het niet nu zo’n vaart zou lopen….

Toch ietwat nerveus check ik het badkamerkastje; nog acht rollen wc-papier. Ik heb geen idee of we daaraan genoeg hebben zolang corona heer en meester van de pandemie is. Het hele pleepapier-hamsteren ging volledig aan me voorbij. Ik vond het te idioot voor woorden en een sterk staaltje van fake nieuws.

Wc-papier en dan vooral de megapakken die regelmatig in de aanbieding worden gegooid, spelen een dubieuze rol in het leven van mijn moeder. Al jaren hamstert zij die pakken en stapelt ze op in mijn oude meisjeskamer. Naast de grote dozen waspoeder die ze ook in honderdvoud heeft staan. Ik vraag me allang niet meer af waarom. Het is gewoon zo.

Hufterige virusje

Als ik zondag hoor dat de horeca, filmhuizen, sportscholen en sauna’s sluiten, trek ik nog voorzichtig mijn schouders op. Het is gewoon zo. Maar als De Man zegt dat ‘ie voorlopig thuiswerkt en minister Bruins mij en de rest van de natie vertelt dat de scholen dichtgaan, dringt de ernst van het hufterige virusje in al zijn grootheid tot me door; ik word nu persoonlijk geraakt; ik ben over een paar uur voor misschien wel weken mijn vrijheid kwijt.

Alwetende storthoop

Als thuiswerkende freelancer heb ik namelijk het koninkrijk op de vakantie, studie- en ziekdagen na, altijd voor mezelf. Vanaf mijn troon schrijf ik verhalen ter lering en vermaak. Dat gaat een stuk makkelijker als ik alleen ben. Want mijn drie mannen zien mij als de alwetende storthoop waar je continu tegen kunt praten. “Mam? Mag ik een boterham?”, steekt mijn oudste zijn hoofd om de hoek van het deur. Ik knik terwijl ik driftig door blijf tikken. “He! Maham, je zou toch aardbeienjam kopen?” Grrrrrr. Gewoon negeren.

Geen plan B

Vanaf mijn troon kijk ik sinds gister niet meer neer op orde en rust. Ik schrijf dezelfde soort verhalen, maar alles is anders. Want naast me zit een hard pratend jongetje dat via zijn laptop les krijgt en contact heeft met zijn meester en klasgenootjes. Ik zie zijn vriendinnetje Charlie naar hem zwaaien, hoor zijn meester brommen. Tegenover mij helpt De Man collega’s zuchtend en steunend met het inrichten van hun thuiswerkplek. De enige van wie ik nauwelijks last heb, is mijn oudste. Bob hoeft nog niets van school omdat de schooldirecteur net als ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen en nu het zover is geen plan B heeft klaarliggen. And thats fine, vindt Bob, rekt zich uit en rot vrolijk door onder zijn FC Barcelona-dekbed.

Boodschappen

Tussen alle chaos en rumoer door popt er steeds een boodschappenlijstje in mijn hoofd op. Bananen. Aardbeienjam. Brood en eten voor vanavond. En oh ja, wc-papier. Ik ga er vanuit dat die schappen weer zijn volgestampt. Beetje logistiek medewerker heeft dat voor de bakker zou je denken.

Ik draai mijn kar het juiste pad in en stuit op een leeggeplunderd toiletpapier-schap. Voor het brood geldt hetzelfde. Geen sneetje meer te krijgen. Aardbeienjam? Op.

De wereld is gek geworden. Maar mijn moeder niet. Nu niet, toen niet. Sterker: mijn moeder heeft een vooruitziende blik, had ons land moeten besturen.

Met moeite frot ik het mega pak wc-papier onder mijn snelbinder daarbij de ‘zie je nou wel’-blik van mijn moeder negerend. “Regeren is vooruit zien, liefje.” Ik knik. Zwaai. Het is gewoon zo.

Reageer ook