Zo. Ik ben veilig in 2015 beland. Dat ging niet vanzelf, ik ben namelijk een ochtendmens. En een ochtendmens ziet het doorgaans geen twaalf uur worden. Tot half tien gaat het goed. Daarna is het een gevecht. Mijn oudste zit voor het eerst op de bank op te blijven tot twaalf uur. Te tollen van de slaap. “Maar”, zegt hij tijdens een opleving, “ik kan niet slapen. Ik moet steeds maar aan het vuurwerk denken dat ik straks met papa ga afsteken.” Ik denk vooral aan het moment dat het vuurwerk is afgestoken en ik naar boven kan speren, om in mijn heerlijke bed te liggen. Dat moment is nog ver weg.
Om niet als een oud vel weg te dommelen ga ik wat doen. Ik doe de afwas. Maak de wc boven en beneden schoon. Strijk de was. Ik lijk wel niet wijs; sta ik op Oudejaarsavond om 22.15 uur theedoeken te strijken. Het moet. Niets doen en naar de tv staren betekent in slaap vallen. Tijdens de afwas, met mijn handen in het warme sop, word ik rustig. Zeg maar zen. Ik overdenk mijn jaar. De highlights vliegen voorbij. Echt groot persoonlijk leed was er niet. Pret was er genoeg. Met de boenders en De Man hebben we weer een gezellig jaar gehad. Op werkgebied zijn mooie stappen gemaakt. Het is nu een kwestie van door blijven lopen.
Als de keuken spic en span is, zet ik een kop thee. De welterusten-slaap-lekker-thee sla ik maar even over en kies voor een ander zakje. Mijn oudste kijkt naar Enzo Knol op zijn tablet. Hij heeft zijn kleren vast aangedaan en zijn vuurwerkbril (‘dat moet van de juf, mam’) klaar gelegd. Ik kijk naar buiten. Vraag me af wat mijn goede voornemens zijn. Met stip op 1 staat: minder suiker naar binnenstampen. En dan heb ik het niet over kristalsuiker in een pot, nee, die geniepige suikerkorrels die verstopt zitten in zo ongeveer alles. Die in en op mijn AH Donker Bruintjes zitten. En in de overheerlijke chemische snoepjes van mijn kleinste mannen. Maar ook in die zalige toetjes. Als ik het voornemen neem, raak ik eigenlijk al lichtelijk in paniek. Kan ik wel zonder die rush, dat zalige gevoel als je mond vol zit met twee AH Donker Bruintjes, überhaupt wel in leven blijven? ‘Bewust worden is de eerste stap’, herhaal ik als een mantra. Ik moet tenslotte ergens beginnen. Een ander voornemen is: trainen voor de Amsterdam City Swim. Met Josefien wil ik in september in de Amsterdamse grachten springen en mijn longen uit mijn lijf zwemmen voor de Stichting ALS. Dat is een voornemen waar ik minder tegen op zie.
De tijd gaat snel door mijn overdenkingen en voor ik het weet heb ik nog tien minuten om mijn kleinste uit bed te halen. Zijn Klaas Vaak-slaapmuts is over zijn ogen gezakt, en hij is heerlijk warm. Gek genoeg is hij snel echt wakker en hobbelt naar beneden. De champagne voor groot en klein staat klaar. Mijn kleinste zet zijn vuurwerkbril op, pakt de oorbeschermers van De Man en staat bij de voordeur met in zijn hand knalerwtjes. Mijn oudste heeft het Vader-Zoon-vuurwerkpakket in de aanslag. “Gelukkig nieuw jaar mam, mag ik nu naar buiten?”
Er lijkt geen eind te komen aan dat knalpakket. Mijn boenders ontpoppen zich als ware vuurwerkliefhebbers. Het is 1.00 uur. Ik zoen mijn mannen welterusten en zucht gelukzalig als ik eindelijk onder mijn dekbed lig. Ik denk nergens meer aan, neem me niks meer voor. We zien wel wat 2015 brengt…
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
