fb

Ka krijgt kleuradvies en bekent kleur

“Doet u wel eens iets met kleur?”, wapperde de kleurconsulente op de banenbeurs met haar slappe handje naar mijn outfit. Ik haalde mijn schouders op. “Neuh”, mompelde ik. Ze frommelde een kaartje in mijn hand. “Belt u maar”, knipoogde ze samenzweerderig. Dat nooit. Haar opmerking liet me, irritant genoeg, niet los. Had ik zo’n hinderlijk opgewekt karakter, hulde ik me in donkere kleding. Ik zocht op internet. En kwam terecht bij Kleurenstudio Daya. Ik maakte een afspraak. “Trek er maar zo’n twee uur voor uit, hoor”, waarschuwde kleurenspecialist Petra me. Twee uur? Ik beloofde in topvorm te zijn.

Toen ik bij haar aanbelde stond alles klaar. Een spiegel, een bord met haarkleuren en een stapel vrolijk gekleurde lappen. Ik ging zitten en keek naar mijn spiegelbeeld. Voor de gelegenheid had ik mijn zwarte vestje omgeruild voor een, weliswaar ook zwart vestje maar dan met witte stippeltjes. Leuk contrast, had ik nog tevreden gedacht. Mis! Ik ben een zomer/winter-type. En voor zo’n type is zwart een no-go. “Je kunt kleding contrasteren, maar wel met een matig contrast”, tuitte Petra haar lippen. Stressvlekken vlogen in mijn nek. Ik kon mijn hele kledingkast verbranden. “Nee, niet doen. Je kunt de boel ook nog ophalen met sjaaltjes.”

De ene lap na de andere werd over mijn schouder gedrapeerd. En verdomd. Ik zag wat kleuren met mijn gezicht deden. Van zwart werd ik een terminaal patiënt, en van koelbruin knapte ik zienderogen op. Dat malle mens op de banenbeurs gaf ik met terugwerkende kracht gelijk. Na twee uur was ik klaar. “Ik mail je zo snel mogelijk het verslag met foto’s. Hier heb je alvast een kleurenwaaier. Handig met shoppen.”

Dat was inderdaad een goed idee. Vol goede moed, begaf ik mij naar het winkelcentrum. Ik struinde rond, graaide in mijn tas. Verdorie, waar is die rottige waaier nou? Nee he? Laat ik die nou thuis liggen? Ja hoor. Nou ja, ik weet het zo ook wel. Ik wurmde mij in het pashokje met onvoordelig licht. En legde een stapel kleding op het krukje. Ah! Daar was mijn waaier, ik had ‘m in het voorvakje gestopt. Ik hield de kleurenwaaier bij de stapel. Pastel stond me niet. Waarom had ik dan drie truitjes in pasteltinten meegezeuld naar het pashokje? Ik kreeg het warm. En had nog geen kledingstuk aangehad. Het gordijn van het pashokje plakte aan mijn arm. Zweetdruppels gutste langs mijn slapen. Ik pakte nijdig de stapel op. Dit werd niets. Ik besloot het er voor vandaag bij te laten en het een volgende keer weer een kans te geven. Want ik geloofde er heilig in, maar nu even niet. Ik trok mijn veilige zwarte truitje weer aan, dat me vooral niet stond zo had ik net geleerd, en verliet het pashokje. Wapperend met mijn waaier hing ik met een verhit hoofd de kleding terug in de rekken. Was die waaier toch nog ergens goed voor.

Info: Petra van Loo, [email protected], www.facebook.com/kleurenstudiodaya, 06-51699395

Karin
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier

Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com

 

Reageer ook