Met grote tegenzin las Lenie het opvoedboek voor kinderen dat ze kreeg van haar schoonmoeder. “Haar visie over opvoeden is zo anders dan de mijne. Zij is altijd über correct, terwijl ik nogal vaak vanuit mijn emotie handel. Het zorgt voor spanningen.”
Moeder worden, ik?
Moeder worden stond niet bovenaan het verlanglijstje van Lenie. “Toen ik jong was dacht ik nooit: later als ik groot ben, wil ik moeder worden. Speelden mijn vriendinnetjes met poppen, ik klom als een razende Roeland de boom in. Ik vond het veel leuker om met jongens op pad te gaan dan een babypop een flesje te geven.” Lang bleef Lenie single. “Was een bewuste keuze. Ik omringde me met leuke vrienden en familie, kon gaan en staan waar ik wilde en reisde me suf. Toen ik dertig werd, besloot ik om voor iets meer vastigheid te kiezen.”
Ai, toch zwanger
Er kwam een man in haar leven; Sven. En Sven wilde graag vader worden. “Daar is hij altijd heel duidelijk in geweest en ik wist het gewoon niet. Ik zag bij vriendinnen hoe anders hun leven met kind eruit kwam te zien. Wilde ik dat wel? Kon ik dat wel? Was het voor mij geen probleem om me jarenlang weg te cijferen? De antwoorden op deze vragen krijg je alleen maar als je moeder wordt.” Na lang wikken en wegen, besloot Lenie het erop te wagen. “Stiekem hoopte ik dat niet zwanger werd, maar dat werd ik dus wel. Al vrij snel toen we besloten om voor een kind te gaan, werd ik niet meer ongesteld.”
Wanhopig
De zwangerschap verliep voorspoedig en na een kleine negen maanden werd Maud geboren. “Ik vond het fantastisch, Maud was de mooiste baby van allemaal. Natuurlijk was het een pittige tijd zo net na de geboorte van Maud, maar samen met Sven was het prima te doen.” Waar Lenie geen rekening mee had gehouden, is dat als je moeder wordt je opeens veel te maken krijgt met anderen. De verpleegkundigen van het consultatiebureau, andere jonge moeders en de schoonmoeder. Vooral de laatste drijft Lenie zo nu en dan tot wanhoop.
Irritante adviezen
“De moeder van Sven -Marjan heet ze- is een beetje apart. Ze is tamelijk alternatief, eet alleen maar biologische producten, rookt en drinkt niet, kijkt geen televisie, start elke dag met yoga-oefeningen, mediteert en gaat op fietsvakantie want vliegen is slecht voor het milieu. De vader van Sven gedoogt het gedrag van zijn vrouw, maar wordt er zo nu en dan ook niet goed van. Ze heeft mij nooit geraakt, tot het moment ik moeder werd. Opeens stond Marjan elke dag op de stoep. Kwam ze weer aan met biologisch gebleekte rompertjes en allerlei goedbedoelde, maar super irritante adviezen. En voor mijn verjaardag kreeg ik een boek. Een boek over de juiste manier van het opvoeden van kinderen.”
Emoties benoemen
Zelf had Marjan veel gehad aan het boek, zei ze toen ze het boek aan Lenie gaf. “Het is een uiterst verantwoord boek waarin continu wordt gehamerd op het benoemen van emoties van kinderen.” Of ze een voorbeeld kan geven? “Zeker. Als Maud valt, ze is nu bijna vier, dan raap ik haar op van de grond, zet haar weer haar voetjes en zeg: ‘zo, kunnen we weer door’. Fout! vindt de schrijfster van het boek, op de manier waarop ik het aanpak, raas ik voorbij aan het gevoel van Maud. Volgens het boek moet ik het als volgt doen: ‘Ach, lieve Maud, je bent gevallen. Gevallen op de grond. Heb je nu pijn aan je knie?’ Ja, zie je het voor je?” De schoonmoeder van Lenie ziet het inderdaad voor zich en houdt zich aan deze manier van opvoeden. “Moet zij weten, maar het ergste is dat ze het mij en Sven opdringt. Terwijl alles in me zich verzet met deze manier van mijn kind benaderen. Sven denkt er net zo over, maar durft het niet te zeggen tegen zijn moeder.”
Ik wil dat koekje
Het zorgt voor grote wrijving temeer omdat Marjan nog steeds bijna elke dag langskomt. “Laatst was er een vriendje van Maud bij ons spelen en op een goed moment hield Sven de twee kleuters de koektrommel voor. Mauds vriendje pakte precies het koekje dat Maud had willen hebben. Ze barstte in tranen uit en begon als een gek te stampvoeten. Ik vond dat raar gedrag. Marjan niet. Ze ging op haar hurken voor de twee kinderen zitten en zei tegen Maud: ‘je bent nu heel teleurgesteld dat je niet het koekje hebt dat je eigenlijk heel graag had willen hebben. Kai heeft die gepakt en opgegeten en nou voel jij die teleurstelling. Maar je moet weten dat jij de volgende keer weer als eerst mag kiezen en dan kun je nemen wat je wil. En dan is Kai misschien wel een beetje verdrietig omdat jij iets pakt dat hij wilde hebben.”
Stop met huilen
Lenie kan het niet aanhoren. “Ik denk dan: Marjan, Marjan, wat ben je nou aan het doen? Zeg gewoon: ‘Maud hou op met huilen, er is niks aan de hand, alle koekjes zijn lekker.’ Dat zou ik dus zeggen, maar Marjan vindt dat ik dat niet kan maken. En waarschuwt me ervoor dat ik daardoor een zeer onaangepast kind creëer. Sorry? Volgens mij hebben kinderen baat bij eerlijkheid en een ouder die recht voor z’n raap is. Het levert grote spanningen op tussen Marjan en mij en Sven zit er tussen in. In een spagaat, want hij wil zijn moeder niet afvallen, want ze past ook heel vaak op op Maud dus we moeten haar ook dankbaar zijn. Tuurlijk ben ik dat, maar ik vind haar zalvende stem en onzin die ze uitkraamt vreselijk. Ik vind dat Sven haar dat moet zeggen.”
Hoe voed jij je kinderen op? Heb je altijd engelengeduld en ben je bereid alles uit te leggen? Of schiet je ook wel eens uit je slof, je bent tenslotte ook maar een mens. Praat mee in de comments onder dit artikel.
Afbeelding: Unsplash+
Marcel -
Het is ‘erger me’.