Dick zwaaide. Voor de deur stond een meisje. Jonge vrouw. Blond lang haar, felrode lippen. Ze belde aan. De tranen prikten achter mijn ogen. “Ik ben het, Hannah,” lispelde ze zwoel in de intercom.
Hannah. Ik vroeg me af wie ze was hoewel ik het antwoord niet wilde weten. Geloof ik. Waarom trof ik toch altijd kerels die iets mankeerden? Die zich niet wilden binden, er verschillende vriendinnen op na hielden of die zomaar van de één op de andere dag uit mijn leven verdwenen. Zoals Chris.
Beste beffer ever
God wat was ik verliefd op Chris. Hij was een van mijn eerste vriendjes. Ik was jong en onzeker. Chris oud en onaantastbaar. Flink wat jaren ouder. Als we samen ergens waren werd niet zelden gedacht dat ik zijn dochter was. Vreselijk vond hij dat. Ik vond het wel grappig. Zo gek was het niet dat men dat dacht: het had met gemak gekund. Hij was lang, een man met groten handen met om zijn vinger een gouden ring. Getrouwd. Niet op zoek naar een andere vrouw. Ik overkwam hem. Het jonge blaadje had hij ook thuis zitten, maar ik triggerde iets in hem. Ik op mijn beurt was op zoek naar aandacht. Liefde. Naar een man die van me hield, die me neukte en daarna in zijn armen wiegde en zei dat alles goed zou komen. Met Chris had ik de tijd van mijn leven. Hij liet me de wereld zien. Regelmatig vlogen we naar wereldsteden, aten in de duurste restaurants en overnachtten in luxe hotelsuites waar hij me als een jonge god nam. Hij was de beste beffer ever. Nam mij klaarlikken serieus. Schoof steevast een kussen onder mijn kont, spreidde mijn benen en ging eerst langs mijn schaamlippen. Dan schoof hij zijn wijsvinger in mijn kut en likte razendsnel mijn clit. Gek van geilheid werd ik als hij daarnaast een vinger in mijn kont duwde. Stel je voor: een vinger in mijn kut, kont en een Speedy Gonzales-tong over mijn genotsknobbel. Hij. Kreeg. Mij. Uitzinnig. Chris heeft de geilste kant van mij gezien. Genoot daarvan. Gaf me wat ik nodig had en verdween op een dag uit mijn leven. Zonder afscheid. Zonder reden. Nooit heb ik meer iets van hem gehoord. En nog steeds, jaren later, kan ik hem zomaar opeens aan hem denken en mis ik hem. Heel erg.
Zoveel tederheid
Ik liet Hannah achter me en de tranen stromen. Ik wilde naar huis, onder mijn dekentje op de bank. Met thee en chocola. Verbaasd keek mijn buurman Adrie mij aan toen ik hem voorbij sjokte op de trap. “Hooikoorts,” verklaarde ik mijn betraande ogen. “Tijd voor koffie?” Ik schudde mijn hoofd. “Graag een andere keer Adrie.” Hij kneep zachtjes in mijn schouder. “Gaat het wel goed me je meisje?” Onderzoekend keek hij me aan. Ik haalde mijn neus op en knikte. “Je weet me te vinden als je me nodig hebt.” Ik moest moeite doen om niet heel hard te brullen. Zoveel tederheid kon ik niet aan.
Ik rookte op de bank, brak grote stukken chocola af en zwolg in zelfmedelijden. Mijn telefoon piepte. “Hee, bakvis, je bent je vestje vergeten. Wanneer kom je die halen? Of zal ik ‘m brengen?” Heel mijn lijf juichte. Maar ik reageerde niet op Dicks appje. Ik wilde sterker zijn dan dat. De appjes die volgden, negeerde ik.
“Lorie, prachtig meisje. Ken je me nog? Ik moest aan je denken en heb je nummer achterhaald.” Toeval bestond niet.
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (36 jaar) is een nymfomane. Ze woont samen met haar Engelse bulldogs Cash en Munchkin in de Jordaan. Ze werkt bij de gemeente Amsterdam op de afdeling communicatie. Wekelijks schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
