Twee handen op één buik zijn Gabriëlle en haar zus Sabine nooit geweest. “Sabine is altijd beter geweest dan ik. Dat klinkt misschien niet zo leuk, maar ik weet gewoon niet hoe ik dit anders moet omschrijven. Sabine kon goed leren en doorliep het gymnasium met twee vingers in haar neus. Daarnaast kon ze geweldig tennissen, hockeyen, zwemmen en viool spelen. Op de middelbare school wilde iedereen bevriend zijn met haar. Logisch, want ze was ook nog eens bloedmooi. Ik vind het moeilijk om dit toe te geven, maar ik ben altijd jaloers op haar geweest.” 

Heel gemiddeld kind

Waar Sabine altijd en overal het stralende middelpunt is, is Gabriëlle een stuk ‘gemiddelder’. “Zo zeiden mijn ouders dat ook altijd. ‘Vergelijk jezelf nou niet met je zus. Jij bent gewoon een heel gemiddeld kind en daar is niets mis mee’, zeiden ze dan. Vast heel goed bedoeld, maar echt lekker komt zoiets natuurlijk niet over. Zeker niet als je bloedeigen ouders op deze manier toegeven jouw oudere zus eigenlijk ook ‘beter’ te vinden.”

Lekker ver weg

Na het gymnasium verhuist Sabine van de Achterhoek naar Amsterdam. “Hier studeerde ze rechten en werd lid bij het corps. Ik vond dat heerlijk, want eindelijk ging eens niet alle aandacht naar Sabine. Ik bleef achter in de achterhoek en voelde me ineens een stuk minder ‘gemiddeld’. Waar mijn ouders er groot verdriet van hadden van Sabine in de weekenden niet naar huis kwam, leefde ik helemaal op. Het klinkt zo onaardig, maar ik was zó blij dat Sabine lekker in Amsterdam zat.”

Compleet ingeburgerd

Inmiddels is Sabine al lang afgestudeerd en werkt als legal counsil bij een groot bedrijf. Samen met haar man en kinderen woont ze in een kast van een huis in Bloemendaal. “Haar man Diederik komt daar oorspronkelijk vandaan. Een onwijze kakker die goed bij Sabine past. Ze wonen nu twee jaar daar en ook mijn zus is compleet ingeburgerd. Ze rijdt in een dikke bolide, heeft overal personeel voor en praat ineens met een hete aardappel in de keel.”

Kroegstem

Toen Sabine in Amsterdam woonde, sprak ze al nooit meer Achterhoeks. “Destijds had ze zo’n studentikoze, schorre kroegstem. Toen vond ik dat ook al heel vreemd. Maar nu ze klinkt alsof ze geboren en getogen is in Bloemendaal, is dat nog gekker. Ze gaat bijna nooit meer bij onze ouders op bezoek, maar als ze daar is, weigert ze Achterhoeks te praten. Altijd maar dat aanstellerige en overdreven accent. Ik kan er niet tegen.”

Oogappeltje

Gabriëlle realiseert zich heel goed dat zij en Sabine elkaar nooit lekker hebben gelegen. “Dat zal ook nooit zo worden en dat is oké. Wat ik wel heel verdrietig vind, is dat mijn ouders Sabine nog steeds zo hoog hebben zitten. En dat terwijl Sabine bijna niet naar ze omkijkt. Ik ben altijd bij ze in de buurt blijven wonen en sta dag en nacht voor ze klaar. Zeker nu ze wat ouder worden en meer hulp nodig hebben. En ook al ben ík degene die wekelijks langskomt met boodschappen en ze zonder zeuren naar hun doktersafspraken rijdt; ze blijven maar praten over hun oogappeltje Sabine.”

Alles staat me tegen

Wanneer Sabine vraagt of Gabriëlle naar de verjaardagen van haar kinderen komt, zegt Gabriëlle steevast dat ze niet kan. “Van haar over het paard getilde man tot de au pair die alle zooi mag opruimen: alles staat me tegen. En dat bekakte gegil gaat door merg en been. Ik zou willen dat ze zichzelf eens niet zo op de voorgrond zou plaatsen en zich realiseert waar ze vandaan komt.”

Afbeelding: Julia Kutsaeva via Unsplash

Sylvia: ‘Mijn vriendin is een enorme roddeltante. Ik ben er klaar mee!’

Een goede roddel op z’n tijd, daar is niks mis mee. Maar Sylvia trekt al het geroddel over anderen van haar vriendin Merel niet meer. “Ze is een roddeltante en als ze zo over andere kletst, dan kan het toch niet anders dat ze ook over mij roddelt… LEES HIER VERDER!