Door al het mooie weer heb ik de afgelopen zomer heel wat uurtjes buiten kunnen doorbrengen. Lekker in het zonnetje en vanaf mijn balkon zie ik de kinderen buitenspelen. Ik zie dat ze leren fietsen en steppen. Leuk om naar te kijken en ze lijken onvermoeibaar plezier te maken. En als het misgaat, proberen ze het gewoon weer opnieuw.
Op één van die middagen dat ik lekker zat te lezen kwam er een jonge vader voorbij. Samen met twee kinderen. Eentje leerde, of had dat net geleerd, om los te fietsen. “Kijk pap!” Hoorde ik hem enthousiast roepen. Vol trots keek ‘ie eventjes achterom en fietste zwabberend verder. De ander leerde los lopen. Dat zag je aan het grappige gewaggel. Alleen kwam er nu wel wat lastigs op het parcours, een straat oversteken!
Als bezorgde papa wil je natuurlijk dat je kinderen allebei veilig hun weg kunnen vervolgen, maar papa had zijn aandacht allereerst volop nodig bij zijn fietsende koter. Dus kotertje nr. 2 waggelde zijn eigen pasjes, alleen ging dat nog niet erg snel en stabiel. Het kleintje viel om en huilde tranen met tuiten. Zijn vader rende er naar toe en was behoorlijk geschrokken. Dacht dat er heel wat aan de hand was en vond het uiteindelijk wel meevallen en sjorde zijn jongste koter ruw omhoog. Hij mopperde flink, waardoor het kleintje nog harder huilde.
“Loop jij maar niet meer” en “ben je nou helemaal betoeterd” zijn de zinnen die omhoog stijgen naar mijn balkonnetje. Ik voel ineens een rilling en krijg kippenvel. Dit is niet zoals ik het voor me zie. Met deze vader zou ik wel eens van gedachten willen wisselen, want mogelijk zou hij dan tot andere inzichten kunnen komen en het anders oplossen.
Door als opvoeder aandacht te geven aan wat er is, komen er minder negatieve boodschappen bij het kind binnen. Het zou bij de vader en het kleine jongetje anders zijn gelopen als hij had gezegd: “ik zie dat je je pijn hebt gedaan en dat je daarom moet huilen. Ik wil graag dat je naast me komt lopen en mij een hand geeft. Een andere keer mag je wel weer zelf lopen.”
Op die manier geef je je kind het signaal, dat het er mag zijn, ook met deze emotie!
En dwing je ook op een goede en gelijkwaardige manier respect af voor wat jij op dat moment voor je kind wilt: namelijk dat je je kind aan de hand wilt zodat hij zich niet meer bezeren kan of onder een auto loopt. De toon waarop dit gebeurt is ook heel belangrijk. Een lerares van mij zei vaak in de les: “het is de toon die de muziek maakt”. Ik ben het daar van harte mee eens. Natuurlijk lukt het ons als ouders niet altijd om je bewust te zijn van je toon. En dat is ook helemaal niet erg. Maar je zult zien, als je jezelf er in traint om je op een positieve manier uit te drukken en daarbij ook de behoeften van je kind of partner niet uit het oog verliest, het een mooi lied is wat door jouw leven heen mag klinken en door het leven van je kind.
Biografie Linda Stopa-Jansen
Linda (31) is enthousiast, staat volop in het leven en geniet daar intens van. Als kindercoach helpt en begeleidt zij kinderen & hun ouders daar waar dat nodig is. Verder heeft zij een baan in een groot ziekenhuis en doet ze veel vrijwilligerswerk. Altijd iets met mensen, maar vooral met kinderen. Want dat is haar passie. In haar vrije tijd maakt zij graag korte stedentrips, leest veel of probeert fijne restaurantjes uit met haar man. Lees meer van en over Linda op haar eigen website Talintje.
