Eva (34) dacht altijd dat haar huwelijk het toonbeeld van stabiliteit was. Ze is al tien jaar samen met Piet, een man die zij omschrijft als “de meest loyale en trouwe ziel die je je maar kunt bedenken”. Hij werkt hard, is vrijwel altijd thuis, vergeet nooit hun trouwdag en is het type man dat liever op de bank een film kijkt dan ’s avonds de kroeg in duikt. “Ik heb me nooit zorgen gemaakt dat hij zou vreemdgaan,” zegt Eva. “Die gedachte kwam gewoon niet eens bij me op.” Toch staat haar wereld ineens op zijn kop door iets kleins — een boxer. Een simpele mannenboxer die ze bij haar zus thuis vond. Maar voor Eva is het veel meer dan dat. “Ik wist dat er al een paar boxers van Piet verdwenen waren. Ik dacht dat ze misschien bij de was van de kinderen terecht waren gekomen of dat ze ergens in een sporttas lagen. Maar toen ik bij mijn zus was en daar exact zo’n boxer zag liggen… ja, toen schoot ik meteen in de stress.”
De verdwenen onderbroeken
De afgelopen maanden merkte Eva dat er telkens kledingstukken van Piet wegraakten. Vooral ondergoed. “Het was niet dat hij er vijftig had liggen, dus als er ineens drie weg waren, merkte ik dat. Ik maakte er nog grapjes over: ‘Je hebt zeker ergens een geheime berg vieze was.’ Hij lachte er altijd om en zei dat ik teveel oplette.” Maar de twijfel nestelde zich. Voor Eva voelde het alsof er kleine puzzelstukjes waren die misschien wel een groter geheel vormden — alleen kon ze nog niet plaatsen wat dat geheel dan was. En toen kwam dat bezoekje aan haar zus.
Bij haar zus thuis
Eva helpt haar zus Marieke regelmatig met oppassen of opruimen — iets wat ze die dag ook deed. “Marieke werkt onregelmatige diensten, dus ik spring vaak bij. Die ochtend moest ik even de was opvouwen. En toen zag ik ineens die boxer liggen.” Het was niet zomaar een boxer. Het was precies dezelfde kleur, hetzelfde merk, dezelfde slijtplek bij het elastiek. “Mijn hart sloeg letterlijk een slag over. Ik dacht: dit kan niet. Wat doet die hier? Waarom ligt die bij háár in huis? En waarom zijn er bij ons thuis boxers verdwenen?” Eva durfde het niet meteen te vragen. Niet aan haar zus, en al helemaal niet aan Piet. “Ik dacht: als ik het mis heb, dan maak ik overal een drama van. Maar als ik gelijk heb… ja, wat dan?”
De eerste emoties
Naar eigen zeggen is Eva normaal gesproken rationeel, maar deze ontdekking raakte iets in haar wat ze niet herkende. “Ik voelde me paranoïde. Ik hoorde mezelf denken: misschien hebben zij een affaire. Dat klinkt zo extreem, maar als er iets in je hoofd kruipt, dan blijft het groeien.” Ze trok zich terug in haar auto en belde een vriendin. “Ik moest gewoon praten. Zij zei meteen: ‘Eef, rustig. Het kan zoveel zijn. Misschien lijkt die boxer erop, misschien heeft Piet ooit iets uitgeleend, misschien was Marieke bij jullie en is er was mee naar huis gekomen.’ Maar ik hoorde alleen de woorden die mijn angst bevestigden.”
Terug naar huis
De rest van de dag ging Eva in een soort waas voorbij. Thuis deed ze alsof alles normaal was. Piet had niks door. “Hij vroeg nog hoe het bij mijn zus was. Ik zei ‘prima’, maar vanbinnen ging mijn hart tekeer. Echt, ik kon hem amper aankijken. Ik voelde me bijna schuldig omdat ik hem wantrouwde.” ’s Avonds, toen Piet ging douchen, keek Eva nog eens in zijn ondergoedlade. Ze telde. Ze miste er inderdaad twee. “En het stomme is: ik wilde dat ik mezelf kon vertellen dat ik te ver ging. Maar het telde gewoon niet op.”
Het gesprek met haar zus
Na twee slapeloze nachten besloot Eva haar zus tóch te vragen waar die boxer vandaan kwam. “Ik probeerde het casual te brengen, maar ik voelde de spanning in mijn keel.” Marieke reageerde verbaasd. “Ze zei dat het ondergoed van een vorige vriend van haar was. Dat zij een oude doos met kleding had teruggevonden tijdens het opruimen van de schuur. Ze droeg het tijdelijk als slaapshort omdat ze niks schoons meer had. Ik geloofde haar… ergens. Maar toen ze zei: ‘Waarom vraag je dat?’, durfde ik bijna niet te antwoorden.” Eva vertelde uiteindelijk gedeeltelijk wat er speelde. Niet alles. “Ik zei dat er thuis wat verdwenen waren en dat ik dacht dat het misschien per ongeluk bij haar was beland. Ze lachte en zei: ‘Nee joh, dat zou ik wel weten.’”
De twijfel blijft
Het verhaal van haar zus klonk plausibel — maar er knaagt nog iets. “Ik voel me zo schuldig dat ik überhaupt aan Piet twijfelde. Maar ik kan het niet helemaal loslaten. Ik weet dat Marieke soms niet alles vertelt om gedoe te vermijden. En dat maakt dat ik me afvraag: is dit echt het hele verhaal?” Eva heeft het Piet nog steeds niet verteld. “Ik weet niet hoe. Hij is zo oprecht en eerlijk, en ik ben bang dat ik hem kwets als ik uit het niets begin over een boxer bij mijn zus.”
Afbeelding: Freepik
