fb
Damespraatjes Damespraatjes

Elsa: “Ik stop per onmiddellijk met mijn vrijwilligerswerk voor de atletiekclub”

teleurgestelde vrijwilliger

​Atletiek is haar lust en haar leven en Elsa kan zich geen leven zonder haar lievelingssport voorstellen. Haar ouders waren allebei trainer op de club en net als Elsa hebben ze er altijd veel vrijwilligerswerk gedaan. Maar sinds kort is er geen haar meer op haar hoofd die eraan denkt nog een vinger voor de club uit te steken… ‘Wat denken ze nou helemaal?’

Zo tof dat die run zo populair is

Eigenlijk is Elsa zo’n beetje geboren op de sintelbaan. “Mijn ouders hebben elkaar leren kennen tijdens het verspringen en ik weet niet beter dan dat ze druk waren met de club. Vanaf mijn zestiende ben ik dat ook gaan doen. Draaide ik bardienstjes mee en trainde de jongste leden, naast mijn eigen trainingen en wedstrijden natuurlijk. Heb ik altijd hartstikke veel plezier in gehad.” Sinds een aantal jaar organiseert het dorp waar Elsa woont een run. “En die run wordt steeds populairder, dat is tof om te zien. Sporters kijken daar echt naar uit; ze kunnen zich inschrijven voor de 5 of de 10 kilometer en afgelopen jaar deden er wel 2.000 mensen mee.”

Ben er drukker mee dan met mijn werk

Het spreekt voor zich dat het organiseren van zo’n run een hels karwei is. Alle vrijwilligers van de club worden ingezet om het tot een zo goed mogelijk eind te brengen. Elsa zit sinds vier jaar in de kerngroep. Dat houdt in dat ze vrijwilligers moet charteren en ze moet aansturen. “Om je de waarheid te zeggen ben ik er bijna drukker mee dan met mijn gewone baan. De laatste weken voor de run ben ik zomaar twintig uur zoet met dat vrijwilligerswerk. Vind ik niet erg, want ik ben al die jaren trots geweest op wat ik samen met de andere vrijwilligers heb neergezet.” Maar dit jaar is ze niet meer zo trots, sterker: ze is er helemaal klaar mee.

Vind nog maar eens vrijwilligers

“Weet je wat het is, vrijwilligers werven is niet zo makkelijk tegenwoordig. Niemand wil meer tijd vrijmaken voor een club. Omdat de run jaarlijks populairder wordt, wordt de organisatie ervan ook steeds omvangrijker. Zo schuif ik regelmatig aan bij de gemeente om de vergunningen voor elkaar te krijgen om bijvoorbeeld de wegen af te mogen sluiten. Maar ook moet ik zorgen dat we sponsoren vinden zodat we de deelnemers een leuke goodie bag mee kunnen geven en we moeten zorgen dat er genoeg EHBO’ers klaarstaan en politie, brandweer en ambulances moeten worden gemobiliseerd.”

Krijg er dikke stress van

Het begint er al mee dat vrijwilligers regelmatig vlak voor het evenement afhaken. “Dan heb ik dus echt een megaprobleem en ik vind ook dat ik dat moet oplossen. Gelukkig blijf ik doorgaans kalm en lukt het wel, maar dit jaar was het wel heel erg. De een na de ander zegde af en ik had geen mensen meer om die leeggevallen plekken op te vullen. Ik krijg daar stress van, ik voel me hartstikke verantwoordelijk en wil dat het allemaal goed verloopt. Dat betekent dat ik echt uren en uren erin steek.”

Nachten wakker liggen

De nacht voordat de loop is, slaapt Elsa niet. In bed loopt ze alles keer op keer na in haar hoofd en schrikt dan van wat er allemaal nog moet worden geregeld. “De dag zelf is het belangrijkste. Dan komt het er op aan. Het parcours moet worden uitgezet, hekken geplaatst, overleg hebben met vrijwilligers en ga zo maar door. Dat is zo vreselijk stressen. De spanning is dan voelbaar en opeens worden vrijwilligers onzeker en weten ze niet goed meer wat ze moeten doen. Gek genoeg houd ik mijn hoofd koel, maar inwendig verga ik van de zenuwen. Die dag krijg ik vleugels en verzet ik bergen.”

Wat? Het bestuur laat niets van zich horen?!

Dit jaar heeft Elsa meer op zich genomen dan andere jaren. “Doe ik samen met een speciaal team he, samen hebben we ervoor gezorgd dat het vlekkeloos verloopt en het was ook dit jaar weer een feest.” Een enorme domper is het dan dat er geen bedankje af kan van de club. “Sinds kort hebben we een nieuw bestuur en hier zitten niet de meest sympathieke mensen in. De afgelopen maanden heb ik zo’n 20 uur per week aan voorbereidingen besteed, ik heb nachten wakker gelegen en heb mijn vrienden niet gezien omdat ik steeds maar zo druk was met de club. En nou krijg ik niet eens een bedankje?”

Zoek het effe lekker uit

Woest is Elsa en ze wil onmiddellijk stoppen met haar werk als vrijwilliger op de atletiekclub. Haar ouders vinden dat ze overdrijft en dat ze niet te veel applaus moet verwachten, maar dat ze het moet doen omdat ze het graag wil. “Ja, hallo, zo lust ik er nog wel een paar. Mijn beste vriendin raadde me aan om nog even te wachten met het neerleggen van mijn vrijwilligerswerk. Zij denkt dat het bestuur het helemaal niet rot bedoelt en dat ze er gewoon niet aan hebben gedacht. Toen ze dat zei, dacht ik: ik stop er echt mee. Mijn opzegging ligt klaar…”

Doe jij vrijwilligerswerk en voel je helemaal geen dankbaarheid hiervoor? Hoe ga jij daarmee om? Vind je dat vrijwilligers worden ondergewaardeerd? Of vind je dat je niet moet bedelen om complimentjes en applaus omdat je het toch zelf wil doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Sid Dalal via Pexels

Volg jij ons al?

Facebook Instagram Threads Twitter Pinterest TikTok Newsletter

14 reacties

Huib Klinge -

Ik was vrijwilliger, samen met mijn vrouw op de zeesleper Elbe, 17 jaar lang. Heel veel werk verricht en sponsoring binnen gebracht. Tekenwerk thuis. Maar gewoon weggepest omdat er vrijwilligers waren doe bang waren dat ik wat te vertellen kreeg. Een aantal vrijwilligers, samen met een voormalig compagnon hebben er voor gezorgd dat wij weg moesten.
Het heeft ons ook veel reisgeld gekost.
Maar goed geen bedankje, geen complimentje helemaal niks. Een berg modder over ons heen. Je bent gewoon vogelvrij en krijgen zelf de schuld.
Wij hebben geen spijt van fouten die we hebben gemaakt maar wij hebben wel spijt dat wij heel veel werk voor foute mensen hebben gedaan.

Joris -

Gideon, kun je dat nog eens herhalen maar dan nuchter geschreven? Hier kan niemand toch wat van maken, man?

Anoniem -

Groot gelijk, men heeft niet in de gaten wat voor werk je er voor doet, vinden het gewoon maar het aanbieden van ,, kan ik iets voor je doen”? en als ze iets doen dan zonder overleg. Ik spreek uit ervaring. STERKTE

Ria Henskens -

Soms wordt er door de leiding van of bestuur van gedacht dat vrijwilligers geen betaald werk kunnen doen en het maar gewoon vinden heb het meegemaakt dat ze via mail lieten weten dat per activiteit 2 kopjes thee of koffie wordt geschonken ,en de rest betaald moet worden ja en dan begin je om 10uur, met alles klaar te zetten dan de activiteit en daarna opruimen om 1600 klaar en dan je eigen koffie betalen!

Ik blijf liever anoniem -

Sinds kort ben ik weer betrokken bij de club waar ik in de jaren 90 en 00 heel veel vrijwilligerswerk heb gedaan. Nu loop ik elke dag even bij de club langs om met medevrijwilligers even een praatje te maken en te kijken of er knelpunten zijn. Van schoonmaakploeg tot trainers, allemaal zijn ze belangrijk.

Wat mij in dit geval stoorde is dat vrijwilligers op het laatste moment afzeggen. Vrijwillig is niet vrijblijvend!! En ook een stukje feedback vanuit het bestuur is belangrijk. Waar loop je tegenaan? Wat kunnen wij als bestuur betekenen? Niemand is groter dan de club.

Jolanda -

Ik snap het helemaal., vrijwilligerswerk mag wel wat meer gewaardeerd worden. Voor al onze vrijwilligers die voor onze EHBO vereniging op evenementen staan organiseren wij ieder jaar een barbecue., hoe gezellig is dat en hoeveel moeite kost het om andere vrijwilligers ook even in het zonnetje te zetten. De wereld zou er mooier uitzien wanneer we elkaar wat meer waarderen.

Krullie -

15 jaar bij Kinderboerderij de Werf gewerkt. Gestopt wegens wanbeleid. Kanker gekregen. Nooit meer iets gehoord. Stront voor dank.

Gideon -

Als je als vrijwilliger Hier in is voor een vrijwillige rol soms best veel of een grote inspanning !! je zou hier in uitputting in kunnen voorkomen (makkelijk gezegd natuurlijk)
het vervullen is daar in soms essentiële op welke mensen je niet af gaat (vaak het emotioneelste wat je raakt misschien ?)
de doorslag geeft van wie jou achtergrond belemmert en voor wie er wel naast en achter jou inzet staat ! hier mag je best kritisch voor inzetten op gegeven vorm
zij voor wie er een hand of misschien zelfs zijn tijd voor uit trekt !!..

pechvogels zie je genoeg in een club wat van reden en welke reden dan misschien ?..
Als jou voldoening er tussen zit Houd het wat jou inspanning lief is binnen deze club misschien ?.
Geen vorm van te grote inspanning het is echt groten deels afhankelijk van de mensen die jou zien en ook echt hebben gezien ?.
veel afhakers als het moment er is meestal krijg je op jou toe van de mensen binnen de club.
Het begin komt als eerste op je zelf toe.
Jou inzet bouwen is soms best uitdagend uiteraard !!!

Dit was in mijn beleving als je je vrijwillig beschikbaar inzet voor een club doet of iemand een hand vrijwillig uitgeeft en samen er aan kan werken misschien ?
Niks moet als het is om er voor iemand anders jou rol in te leveren of zelfs door iemand anders te laten invullen
je was er al dat is soms al heel erg dankbaar aan vrijwilligerswerk !!!

Leonie -

Vergeet echter niet dat het bestuur van de gemiddelde vereniging zelf ook “maar” uit vrijwilligers bestaat. Denk je dat zij een bedankje krijgen voor hetgeen zij doen? Een schouderklopje voor het draaiende houden voor de vereniging? En krijgen vervolgens een rotcolumn bij dit magazine omdat ze een bedankje zijn vergeten. Waarschijnlijk omdat ze 40 andere taken doen. Misschien iets minder zichtbaar dan jouw run in het dorp, maar wel 40 taken die ervoor zorgen dat jij jouw run kán doen. Heb jij hun al bedankt?
De cultuur om vrijwilligerswerk moet veranderen. Een vereniging moet daarop gebaseerd zijn: “het verenigingsgevoel”. Je samen willen inzetten voor. Dit is echter verre van een vanzelfsprekendheid. Mensen komen bij je vereniging, denken dat ze een dienst bij je afnemen. Als iedereen iets zou doen, wordt het verenigingsgevoel groter, worden lasten gedeeld, en vind je niet meer dat je in het zonnetje gezet moet worden omdat je een taak hebt gedaan: het is immers vanzelfsprekend.

Irma -

Ik heb toevallig dit jaar een lintje gekregen. Al jaren bestuurslid van een muziekvereniging. Bij de atletiekvereniging doe ik aan sportief wandelen en mijn zoon en dochter zijn hardlopers. Toen de atletiekvereniging om verkeersregelaars vroeg heb ik mij daarvoor aangemeld met als motto: als ik toch sta te kijken kan ik ook wel wat doen. Probeer het eens op die manier. wij krijgen altijd een datumprikker met alle wedstrijden erin. Soms worden we ook voor andere activiteiten gevraagd als verkeersregelaar en verdienen we geld met de regeling. Krijgen zelf ook een goodybag. Jaarlijks organiseert het bestuur voor alle vrijwilligers een vrijwilligersavond die goed wordt bezocht. Ook wordt dan de vrijwilliger van het jaar bekend gemaakt. Misschien een goede tip voor jullie bestuur. Ik denk dat we wel rond de 70 vrijwilligers hebben, voor o.a. kantinedienst, wedstrijdsecretariaat , verkeersregelaar, opbouwen parcours, betaalde hulp bij de zwarte cross, schoonmaken kantine, juryleden, trainers en assistent-trainers. Hieraan doen ook veel jeugdleden mee en het is een erg gezellige vereniging.

Ken -

Veertien jaar heb ik mij hart en ziel in gezet bij Scouting. Ik kreeg nieuwe collega’s en een nieuwe functie en plotseling was het niet meer goed genoeg. Er werd in geheim een nieuw team vrijwilligers klaargestoomd en we werden per direct vervangen. Na veertien jaar keiharde inzet ineens aan de kant gezet en een vage brief naar de ouders op de koop toe.

Ik weet dat Scouting iets prachtigs voor de jeugd is, maar sinds die bewuste dag wil ik eigenlijk niets meer met Scouting te maken hebben. Ik snap nog steeds niet hoe mensen zo met vrijwilligers om kunnen gaan.

rosette -

ik vind een beetje respect voor de mens die hem in zet voor vrijwillige werk verdient het toch
is toch niet te veel gevraag van het bestuur voor ook eens iets de doen groeten Rosette

sjaak sinke -

Na 30 jaar de crosscompetitie geklokt en het secretariaat er van gerund. Ben je niet meer nodig bij de invoering van de chip. Maar geen woord van dank voor 30 jaar inzet.

Joris -

Vooropgesteld: natuurlijk is een blijk van waardering fijn. Daar staat tegenover dat het bestuur zeer waarschijnlijk óók vrijwilligers zijn en misschien helemaal geen beeld hebben van wat er allemaal bij jouw run komt kijken. Overigens snap ik niet dat je er zoveel stress van krijgt als je het al zoveel jaren doet, heb je toch hopelijk inmiddels wel een draaiboek en checklists, voor jezelf en de mede-vrijwilligers. Vrijwilligerswerk doe je m.i. niet voor applaus, maar vanuit je intrinsieke wil. Mensen die zich aanmelden en vervolgens afspraken niet nakomen kun je niet op rekenen en ik kan me voorstellen dat dit zeer frustrerend is.

Reageer ook