Als ze loopt, zie je nauwelijks dat ze een prothese draagt. “Nou ja, je ziet dat mijn been een beetje sleept,” vindt Ellemiek (36) zelf. Drie jaar geleden verloor ze haar onderbeen tijdens een motorongeluk. Een ongeluk dat ze aan zichzelf had te danken. “Nog steeds kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Spijt komt na de zonde. Dat geldt ook voor mij.”
Ze rijdt al jaren feilloos motor als het in het najaar van 2014 misgaat. “Ik had een feestje van een vriendin. Zij werd dertig en vierde dat in een kroeg. Ik was die dag op de motor naar mijn werk gegaan. Dat deed ik wel vaker, zeker als ik veel files verwacht. Want dat is het mooie van motorrijden; je rijdt gewoon langs de rij wachtende auto’s.” Als ze klaar is met werken, toert ze naar het feest van de jarige vriendin. “Het was onwijs gezellig. Ik zal allemaal oude bekenden waarmee ik veel bij te praten had. Ik dronk bier. Toen ik er drie op had, besloot ik te stoppen, ik moest immers nog rijden. Ik nam wat bitterballen en andere hapjes. Ik raakte in gesprek met een ex die ik al lang niet meer had gezien. We waren met ruzie uit elkaar gegaan en zij wilde mij nooit meer zien. Het was inmiddels jaren geleden en nu konden we er hartelijk om lachen. Ze raakte me steeds aan en ik voelde een rare kriebel in mijn buik. Van de zenuwen nam ik nog een biertje met haar. Toen het tijd was om op te stappen had ik daarvan spijt. Maar ik moest met de motor naar huis, dat kon niet anders.”
Inschattingsfout
Omdat ze niet ver hoefde te rijden, besloot Ellemiek toch op te stappen. De route ging veelal binnendoor, ze moest slechts een klein stukje snelweg pakken. Bij het invoegen maakt ze een inschattingsfout. “Ik dacht dat ik nog voor een auto kon invoegen. Ik gaf gas bij maar niet genoeg. De automobilist kon me niet meer ontwijken en reed me van mijn motor. Ik schoof over het wegdek en mijn motor viel over mijn been. Ik voelde gelijk dat het foute boel was.”
Op de operatietafel constateerde de chirurg dat haar onderbeen was verbrijzeld. Er zat niets anders op dan het te amputeren. “Toen ik wakker werd, voelde ik paniek. Onverklaarbaar. De verpleegkundige praatte met me en vertelde het slechte nieuws. Ik kon alleen maar huilen. Verschrikkelijk vond ik het.”
Geheim
Niemand heeft ze verteld dat het eigenlijk haar eigen schuld was. Haar familie en vrienden denken dat het een ongeluk was waaraan niemand iets kon doen. Ellemiek laat het zo. “Soms heb ik de behoefte iemand in vertrouwen te nemen, te vertellen dat mijn inschattingsfout waarschijnlijk te maken had met het feit dat ik teveel had gedronken. Niet dat ik laveloos reed, helemaal niet, maar ik had hoe dan ook iets te veel op.” Het enige goede aan het ongeluk is dat haar ex haar bezocht in het ziekenhuis. “Ze had een prachtige bos bloemen voor me meegenomen. Sinds het ongeluk hebben we een lat-relatie. Ik ben enorm gelukkig met haar. Misschien dat ik haar ooit de waarheid ga vertellen.
