fb

De wereld en Wendy

Slurpende, smakkende, kauwende mensen: ik kan er gewoon niet tegen. Ik krijg er kippenvel van en het ontneemt me mijn eetlust. Ik moet me inhouden om er niet iets van te zeggen. Op een sarcastische toon. Bij ons thuis werd altijd de muziek aangezet als we aan tafel gingen. Niet hard, maar hard genoeg om die vreselijke geluiden naar de achtergrond doen te verdwijnen.

Food

Ik wil graag geloven dat ik niet slurp, smak en kauw met open mond. Tom trouwens ook niet (meer). In mijn geval heeft mijn vader daar een groot aandeel in gehad. Vroeger zat ik namelijk wel op die manier aan tafel. Al wippend op m’n stoel. Dat laatste leerde ik echter snel af omdat de andere optie staan was. De stoelen waren immers al meer dan 100 jaar oud en moesten nog minstens zo lang meegaan. Nadat ik een ongeluk in een tunnel had geperfectioneerd had mijn vader er genoeg van en dreigde me naar een etiquette school te sturen. Net als in het televisietelevisieprogramma Dames in de dop. Gelukkig heeft het nooit zo ver hoeven komen.

Nog iets waar ik soms helemaal gek van word: mensen die maar aandacht van je blijven vragen terwijl het toch al lang duidelijk is dat je met iets bezig bent. Het schrijven van een blog, het lezen van een boek. Als ik met dikke rimpels op mijn voorhoofd en met het puntje van mijn tong uit m’n mond in uiterste concentratie over een apparaat zit gebogen dan zie je toch dat ik bezig ben? Moet je dan echt tegen me aan komen praten? Denk je dan echt dat ik daar instant behoefte aan heb?

Lezen

Het gekke is dat dit soort zaken me pas irriteren als ik even niet lekker in m’n vel zit. Als dit wel het geval is dan heb ik het niet eens door als iemand tegenover me als een boer zit te schaften of dat iemand me stoort in mijn bezigheden. Maar waarom zou ik niet lekker in m’n vel zitten?

Ik ben al twee maanden onderweg met mijn grootste liefde op de reis van mijn leven. We hebben het fantastisch. Elke dag is een nieuw avontuur. We zien geweldig mooie dingen. Vliegen tussen de bomen door in Boquette (Panama) en door de lucht in Medellin (Colombia).

Lucht

Varen door helder blauw water. Eten zoveel tropisch fruit als we maar willen en we ontmoeten gezellige en interessante mensen. Mensen door wie we leren te reflecteren op ons leventje in Nederland. Dat is nog wel het mooiste aan reizen. Je leert mensen kennen met zo’n andere achtergrond en omgeving dat je open gaat staan voor nieuwe ideeën en idealen. Ik kan daar enorm van genieten omdat je op die momenten weer ziet dat alles waar je maar in gelooft mogelijk is. Het gevaar is alleen dat je jezelf hier niet in moet verliezen.

En dat is precies wat er een paar dagen geleden gebeurde. Ik vond het allemaal even leuk, praatte vrolijk tegen iedereen terug die de aandacht opeiste, wilde geen activiteit missen en ging overal mee naar toe. Als een chihuahua in een handtas. Pas na een aantal dagen merkte ik op dat ik moeilijk begon te doen. Bepaalde eigenschappen van mijn nieuwe vrienden begonnen me op te vallen. Ik ging ze er op beoordelen en ging er zelfs naar handelen. En dat terwijl ze zich van geen kwaad bewust waren. Waarom? Geen idee. Voer voor de psychologen denk ik dan. Maar hier op reis heb ik genoeg tijd om erover na te denken. Om na te gaan wat er precies gebeurt. Zonder afgeleid te worden door werk of de mening van anderen. In een lange busrit droom ik vaak even weg waarbij ik mijn gedachten de vrije loop laat. Eenmaal wakker is alles helder en heb ik vaak de oplossing voor het probleem gevonden. Zo ook deze keer want wat was er nou precies aan de hand?

Bus

Volgens mij was ik hard op weg om mijn eigen ik weer te verliezen. Dan vergeet ik wat ik écht belangrijk vind en waarom ik bepaalde dingen doe en laat. Volgens mij heet dat kuddegedrag. Dat is niet zo gek als je een aantal weken met een groep reist of jezelf in een hostel verstopt. In dit sfeertje draait het om connecten en dat is nou juist ook het leuke eraan. Tijdens het schrijven van dit korte stukje tekst heb ik al drie verschillende mensen uitgelegd wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat precies onze route door Zuid Amerika is.

Ook 24 hours met je partner op je lip zitten helpt niet echt heel erg mee om bij jezelf te blijven. Je merkt het al als je vragen gaat stellen als: wat zou jij vandaag willen doen? In plaats van: het lijkt me leuk om dit te doen. Heb je zin om mee te gaan?

Dus wat doe je dan als je dit eenmaal door hebt? Back to basics. Praten met je partner en aangeven wat er aan de hand is, is heel belangrijk als je samen op reis bent . Maar wat te doen met al die backpackers die graag een praatje met je komen maken? Ik weet het nog niet. Je terugtrekken op je kamer? Zeggen dat je geen Engels spreekt? Gewoon eerlijk zeggen dat je even bezig bent? Maar hoe dan? Zonder meteen onbeschoft te zijn. Geen idee. Ook ben ik er nog steeds niet achter waarom ik er zo heftig op reageer. Gelukkig heb ik nog vier maanden om dat uit te zoeken.

The Big Trip
Wendy Mazer (32 jaar) is op 3 december samen met haar vriend Tom voor zes maanden richting Midden- en Zuid Amerika vertrokken. Wendy verruilt de online publiciteit bij The House of Books voor haar backpack en een klein budget. Het enige dat op dit moment vast staat is het ticket naar Mexico en de landen die ze graag willen zien. Welke avonturen gaan ze samen tegemoet? Gewapend met een Samsung Mega zal Wendy jullie hier iedere maand over berichten vanaf de andere kant van de oceaan.

Als je benieuwd bent naar onze reisblogs neem dan eens een kijkje op OnTheMap.NL. Ben je meer van het plaatjes kijken, kijk dan even op Flickr waar je onze foto’s kunt vinden.

5 reacties

gerrie veenstra -

beste wendy,
het ontmoeten van anderen is zo mooi en leerzaam. dit komt zo goed van pas in de rest van je leven.
wij hebben die ervaring ook, het leven buiten nederland is zo anders, zo boeiend, zo vrij, neem alles tot je, neem het mee voor de rest van je leven!
gerrie

Wendy -

Dank voor jullie leuke reacties! Toevallig kwam een Nederlandse medereiziger de dag erna naar me toe om te vertellen dat ze m’n blog voorbij had zien komen op Facebook. Ook zij herkende zich in mijn verhaal. Dat is zo fijn om terug te krijgen.

@Claudia: inderdaad geweldig dat we nu die kans hebben om dit te doen. We genieten dan ook met volle teugen. Mocht je meer verhalen willen lezen kijk dan ook eens op OnTheMap.nl

Claudia -

Wat een mooie reis, lijkt me heerlijk om 6 maanden weg te zijn uit Nederland! Geniet ervan en hou ons op de hoogte!

Mieke van der Wulp -

Het beginstukje was smakelijk lachen voor mij, zooo herkenbaar :-))
Ook het tweede stukje is herkenbaar en je hebt zo te lezen ook duidelijk wat je eraan kunt doen. Back to basic en eerlijk zijn.
Wat een fantastische reis Wendy!!

Mieke Schepens -

Wellicht hebben je medereizigers dezelfde ervaring al gehad, Wendy . Geniet van je reis !

Reageer ook