“Als je iets aan iemand vertelt in vertrouwen, dan ga je ervan uit dat het veilig is. Dat je niet bang hoeft te zijn dat het ooit tegen je wordt gebruikt. Dat dacht ik in elk geval altijd bij Amy, mijn beste vriendin sinds de middelbare school. We gingen door dik en dun, kenden elkaars families, deelden al onze struggles. Maar ik had me nooit kunnen voorstellen dat zij degene zou zijn die mij zo zou verraden.”
Beste vriendinnen
Carmen en Amy leren elkaar kennen als ze zestien zijn. “We werkten allebei bij een kleine supermarkt in ons dorp. Samen vakkenvullen, samen roddelen over collega’s, samen in de kantine lachen om alles wat we meemaakten. Onze band werd hecht en ook nadat we daar allebei weg waren, bleven we elkaars steun en toeverlaat. Vriendschappen kwamen en gingen, maar Amy en ik bleven altijd.”
Een fout uit het verleden
Toen Carmen achttien was, maakte ze een fout. Een grote. “Ik had net mijn eindexamen gehaald, werkte veel en spaarde voor een reis met vriendinnen. Het was een tijd waarin ik alles goed wilde doen, maar ook snel geld wilde. Op een dag kwam ik erachter dat er een doos met spaarzegels onder de servicebalie stond. Ik weet nog dat ik dacht: dit ziet niemand. Het begon met een paar zegels, en uiteindelijk nam ik – met bonkend hart – een hele rol mee naar huis. Geen geld, geen goederen… maar zegels. Toch fout.”
De supermarkt kwam erachter en Carmen werd op staande voet ontslagen. “Het was enorm beschamend. Mijn ouders dachten dat ik stopte omdat ik op reis wilde. Alleen Amy wist wat er écht gebeurd was. Ze was begripvol. Ze vond het dom, dat wel, maar ze zei: ‘Je bent achttien. Iedereen maakt fouten.’”
Tien jaar later
Carmen is inmiddels 28 en werkt met veel plezier op een kinderopvang. “Ik heb een lieve vriend, een fijn huis en ik voel me gelukkig. Die ene misstap heb ik achter me gelaten. Geen dag vergeet ik wat er toen is gebeurd, maar ik heb ervan geleerd. Niemand uit mijn familie wist het, en dat wilde ik zo houden. Ze zijn trots op me. Ik wilde dat beeld niet beschadigen.”
Ruzie over een Tikkie
Tot ze een paar maanden geleden ruzie kreeg met Amy. “We zouden samen lunchen en ik was mijn portemonnee vergeten. Amy schoot het voor en stuurde me later een Tikkie. Heel eerlijk: ik vergat ‘m even. En toen ze me eraan herinnerde, was ik druk op werk. Ze vond dat ik haar niet serieus nam. Ze was kwaad, stuurde boze appjes en uiteindelijk zei ze: ‘Je denkt zeker dat je alles kan maken omdat je je verleden verzwijgt.’” Carmen voelde haar maag samenknijpen. “Ze dreigde ermee dat ze mijn geheim zou vertellen. Ik dacht: dat doet ze niet. Zoiets dóe je gewoon niet.”
Familiediner vol blikken
Twee weken later is er een familiediner. “Mijn ouders hadden iets te vieren en de hele familie was uitgenodigd. Mijn ooms, tantes, neven, nichten… Iedereen was er. Wat me meteen opviel, was dat mensen me anders aankeken. Sommigen weken een beetje van me. Mijn moeder was stil. Mijn vader keek me nauwelijks aan.” Diezelfde avond vraagt Carmen aan haar nicht wat er aan de hand is. “Ze zei: ‘Ik dacht dat je ouders het je al verteld hadden. Amy heeft een paar weken terug tijdens een verjaardag verteld wat er toen gebeurd is. Dat je als achttienjarige…’ Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Ze wist het dus écht. Ze had het écht verteld.”
Verraden
“Ik kon het niet geloven. Tien jaar had ik dit geheim met me meegedragen. Het was nooit meer relevant geweest. Niemand had er ooit last van gehad. En ineens wist iedereen ervan. Door iemand die ik als mijn zus beschouwde. En dan ook nog om zoiets onbenulligs als een onbetaalde Tikkie.” Carmen’s ouders zijn diep teleurgesteld. “Ze zeggen dat ze van me houden, maar ook dat ze het moeilijk vinden dat ik het nooit verteld heb. Dat ze mij anders zijn gaan zien. Het doet pijn. Ik was zo ver gekomen en ineens word ik weer teruggeworpen in dat ene moment uit mijn jeugd.”
Ware gezicht
“Ik heb Amy meteen geblokkeerd. Geen discussie, geen uitleg. Er viel niets meer te zeggen. Wat zij gedaan heeft, getuigt van zo’n diepe wrok en wreedheid… Ik ben blij dat ik nu weet wie ze echt is. Maar ik baal dat ik haar ooit zoveel toevertrouwde.”
Geen slachtoffer
Toch wil Carmen niet in de slachtofferrol kruipen. “Wat ik toen deed, was fout. Dat blijf ik erkennen. Maar ik ben nu een ander mens. Ik werk met kinderen, ik draag verantwoordelijkheid, ik ben volwassen. Wat me het meest raakt, is dat mijn familie daar nooit eerder aan getwijfeld heeft – tot dit.” Ze besluit open kaart te spelen. “Ik heb mijn ouders het hele verhaal verteld. Hoe ik toen dacht, hoe bang ik was, hoe erg ik me schaamde. Ze moesten even slikken, maar ik geloof dat ze me inmiddels weer zien zoals ik ben.”
Een nieuw hoofdstuk
Carmen probeert het leven weer op te pakken. “Ik ga door. Zonder Amy. Zonder geheimen. En met het vertrouwen dat ik fouten mag maken, zolang ik ervan leer. De pijn zit er nog, maar ik weet ook: ik ben zoveel meer dan dat ene moment tien jaar geleden.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
“Geen geld, geen goederen… maar zegels”. Zegels zijn net zo goed goederen. En los daarvan maakt het niet uit wat je steelt, het is sowieso strafbaar. Vervelend dat ze het nodig vond dit te delen (en vervelend ook dat je zelfs na een reminder vergat het Tikkie te betalen).